Γι' αυτό ακριβώς τον λόγο τα ελληνικά ΜΜΕ θεώρησαν το συγκεκριμένο γεγονός ήσονος σημασίας και δεν το σχολίασαν εκτενώς. Κατά την γνώμη μας αυτή η θεώρηση είναι λάθος. Αυτή την φορά στην Ιταλία συνέβη ένα γεγονός που θα έχει μείζονα σημασία για την πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης αλλά και για την θέση της χώρας μας στην ευρύτερη περιοχή. 

Είναι γνωστή η νέο-ελληνική λαϊκή ρήση "Una Faccia, Una Razza”, που με τον πιο επιγραμματικό και ταυτόχρονα γλαφυρό και χαρακτηριστικό τρόπο, εκφράζει την άποψη που έχει η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινής γνώμης για την γειτονική χώρα. 

Όσοι όμως υιοθετούν αυτή την άποψη ξεχνούν ότι 

• Την δεκαετία του ’80 η ευρωπαϊκή και παγκόσμια κοινή γνώμη συγκλονίστηκε από το κύμα εγκληματικότητας και τρομοκρατίας που έπληξε την Ιταλία και απείλησε εμπράκτως το κοινοβουλευτικό πολίτευμα και το κράτος δικαίου. Όμως οι ιταλικές διωκτικές αρχές πληρώνοντας βαρύ φόρο αίματος (δολοφονήθηκαν δεκάδες αστυνομικοί και δικαστικοί) α) τσάκισαν κυριολεκτικά (Maxi-Δίκη του Παλέρμο)  την πιο σκληρή εγκληματική οργάνωση στην ιστορία του εγκλήματος, την σικελική μαφία β) αντιμετώπισαν και εξάρθρωσαν και την ακρο-αριστερή (Ερυθρές Ταξιαρχίες) και την ακρο-δεξιά (Ένοπλοι Επαναστατικοί Πυρήνες) τρομοκρατία, που βαρύνονταν με δεκάδες δολοφονίες και πολύνεκρες βομβιστικές επιθέσεις γ) αποκάλυψαν και μετά από δημόσια δίκη τιμώρησαν με βαριές ποινές, μία απόπειρα πραξικοπήματος που σχεδιάστηκε από την ακρο-δεξιά Μασονική Στοά P2, που χρηματοδοτήθηκε από το τραπεζικό σκάνδαλο  της Banca Ambrosiano (τράπεζα του Βατικανού) και υλοποιήθηκε από επίορκα στελέχη των ιταλικών μυστικών υπηρεσιών, που χειραγωγούσαν την τρομοκρατική δράση της άκρας-αριστεράς (ερυθρές ταξιαρχίες, απαγωγή και δολοφονία A.Moro) και της άκρα-δεξιάς (ένοπλοι επαναστατικοί πυρήνες, βομβιστική επίθεση στον σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολώνια με 86 νεκρούς). Στο σημείο αυτό πρέπει να τονισθεί ότι όλα αυτά τα πρωτόγνωρα γεγονότα και καταστάσεις αντιμετωπίστηκαν από τους κρατικούς θεσμούς αποτελεσματικά και χωρίς να γίνουν εκπτώσεις στην λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος. 
• Η Ιταλία συμμετέχει στο G-7, δηλαδή στο Club των επτό (7) ισχυρότερων οικονομικών παγκοσμίως. Πρίν την εμφάνιση της επιδημιολογικής κρίσης (2018), το ιταλικό ΑΕΠ διαμορφώνονταν στα επίπεδα των 2,1 τρισ. USD. Για να γιίνει αντιληπτό το μέγεθος του ιταλικού ΑΕΠ σε παγκόσμια κλίμακα, στην ίδια χρονική περίοδο το ΑΕΠ άλλων κρατών μελών του G-7 που θεωρούνται από την ελληνικη κοινή γνώμη ως ισχυρές παγκόσμιες οικονομίες ήταν: Μ.Βρετανία 2,8 τρισ. USD, Γαλλία 2,7 τρισ. USD και Καναδας 1,7 τρισ. USD. Την ίδια χρονική περίοδο  το ΑΕΠ των περισσότερων κρατών BRICS που θεωρούνται από μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινής γνώμης ως η νέα αναδυόμενη παγκόσμια οικονομική δύναμη διαμορφώνονταν ως εξής: Ινδία 2,7 τρισ. USD, Βραζιλία 1,8 τρισ. USD, Ρωσία 1,6 τρισ. USD,  Νότιος Αφρική 368 δισ. USD, ήτοι σε επίπεδα ίσα η χαμηλότερα από το ιταλικό ΑΕΠ. Σίγουρα τα νούμερα κουράζουν αλλά ταυτόχρονα είναι και αυτά που καταδεικνύουν την πραγματικότητα. Η Ιταλία και παρά τα έντονα δημοσιονομικά προβλήματα, κατάλοιπα της χρηματοπιστωτικής κρίσης 2008 και του αναπτυξιακού χάσματος μεταξύ Βορρά-Νότου, διαθέτει μία πανίσχυρη οικονομία.  

Το συμπέρασμα από τα παραπάνω είναι προφανές. Η Ιταλία δεν είναι συγκρίσιμο κρατικό μέγεθος με την χώρα μας. Είναι μία ισχυρή δημοκρατία που δοκιμάστηκε και άντεξε σε πρωτόγνωρες συνθήκες κρίσης, αναπτύσσοντας ταυτόχρονα μία ισχυρή οικονομία που αντικειμενικά της εξασφαλίζει μία δεσπόζουσα θέση και ένα σημαντικό ρόλο στο παγκόσμιο και κυρίως στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. 

Την ευθύνη διαχείρισης αυτού του ρόλου αναλαμβάνει για το επόμενο κρίσιμο διάστημα ο Μ. Ντράγκι. Ένας Ιταλός που τελείωσε το φημισμένο MIT, διέτελεσε αντιπρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Goldman Sachs (2002-2005) πρίν αναλάβει απο το 2011 έως το 2019 την διοίκηση της ΕΚΤ, για να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την ευρωπαϊκή κρίση χρέους.  

Η πολιτεία του Μ.Ντράγκι στην διοίκηση της ΕΚΤ είναι ένα ιδιαίτερο και ξεχωριστό κεφάλαιο για την ευρωπαϊκή πολιτική και οικονομική ιστορία. Ο ΚΩΔΙΚΟΣ ΝΤΡΑΓΚΙ, η περιβόητη εκείνη δήλωση της 26 Ιουλιου 2012 

"Η ΕΚΤ είναι έτοιμη να κάνει οτιδήποτε χρειαστεί για να διαφυλάξει το euro. Και, πιστέψτε με, αυτό θα είναι αρκετό" ,

με την οποία ο Μ. Ντράγκι πέτυχε να ελέγξει την αμφισβήτηση εναντίον του euro, ειναι το αποκορύφωμα μίας σειράς πολιτικών που προωθεί με επιτυχία το προηγούμενο χρονικό διάστημα. Πολιτικές που θεωρούν ότι η αναγκαία και ικανή συνθήκη για την επιτυχή υλοποίηση ενός τεράστιου προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης που θα στηρίξει το euro, είναι η ενοποίηση υπό την ευθύνη και διοίκηση της  ΕΚΤ των τραπεζικών συστημάτων όλων των κρατών μελών της ευρωζώνης. Σε εκείνο το κρίσιμο χρονικό διάστημα όσοι συμμετέχουν στις επίπονες και λεπτές διαπραγματεύσεις διαπραγματεύσεις κατανοούν ότι ο Μ. Ντράγκι εκτός από ικανός τεχνοκράτης, είναι και ένας ιδιαίτερα επιτυχημένος πολιτικός. 

Αυτή ακριβώς η ιδιότητα αναδεικνύεται στις ζυμώσεις που προηγήθηκαν της υπερψήφισης της κυβέρνησης Ντράγκι από την ιταλική βουλή. Οι ορκισμένοι εχθροί της ευρωπαϊκής ενοποίησης, συνεπώς και του Μ. Ντράγκι, δηλαδή οι ακροδεξιοί της Λίγκας του Βορρά του Μ. Σαλβίνι και το αριστερό ριζοσπαστικό λαϊκίστικο κίνημα των 5 Αστέρων, υποχρεώνονται από την δυναμική των καταστάσεων να υπερψηφίσουν την πρωθυπουργοποίηση του Ντράγκι. Βέβαια αυτή η κραυγαλέα απεμπόληση των προηγούμενων απόψεων τους, προκαλεί σοβαρά προβλήματα αξιοπιστίας και συνοχής στους συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους, αλλά αυτά ήταν αναμενόμενα. Δεν είναι δυνατόν να παραμείνεις πολιτικά αλώβητος όταν έχεις δαιμονοποιήσει τόσα χρόνια τις διαδικασίες ευρωπαϊκής ενοποίησης και έχεις επικηρύξει ιδεολογικά, πολιτικά και ηθικά τον πλέον επιφανή εκπρόσωπο της Ενωμένης Ευρώπης, που τώρα στην πολύ δύσκολη συγκυρία εξαναγκάζεσαι να αποδεχθείς για πρωθυπουργό. 

Την ώρα που στις ΗΠΑ με νέα ηγεσία διακηρύσσουν την πίστη τους στην διατλαντική συνεργασία, στην Ε.Ε αρχίζει να εμφανίζεται έλλειμμα ηγεσίας και εκπροσώπησης αφού η A. Merkel αποχωρεί από την πολιτική και ο E. Macron ετοιμάζεται για μία μακρά και σκληρή προεκλογική εκστρατεία (στην Γαλλία θα γίνουν προεδρικές εκλογές το 2022). 

Ένα έλλειμμα  που όπως όλα δείχνουν θα καλύψει ο Ντράγκι, ο οποίος κατά την διάρκεια των προγραμματικών δηλώσεων στην συζήτηση για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην Ιταλική Βουλή, δεν μίλησε σαν υποψήφιος πρωθυπουργός της Ιταλίας αλλά σαν εκπρόσωπος της ευρωπαϊκής ένωσης. Με πιο χαρακτηριστικό σημείο την τοποθέτησή του στο κρίσιμο θέμα των σχέσεων της Ε.Ε με την Τουρκία. 

"Θα συνεχίσουμε επίσης να εργαζόμαστε για ένα πιο ενάρετο διάλογο μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και Τουρκίας, εταίρου και συμμάχου στο ΝΑΤΟ". 

Πιο σαφής δήλωση δεν ήταν δυνατόν να γίνει.

Ο διάλογος μεταξύ Ε.Ε και Τουρκίας μπορεί να διεξαχθεί αποκλειστικά εντός του ΝΑΤΟ-ικού πλαισίου και σύμφωνα με τις αρχές ενάρετου διαλόγου (σεβασμός δημοκρατικών δικαιωμάτων, μη χρήση βίας στις διακρατικές διαφορές κλπ). 

Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Μετά τον ακρο-δεξιό ιταλό ηγέτη Ματέο Σαλβίνι, που παρά τα όσα είχε δηλώσει και πράξει στο παρελθόν εναντίον του Μ. Ντράγκι και όσων αυτός εκπροσωπεί, εξαναγκάστηκε αυτή την περίοδο και από την δυναμική των προβλημάτων να τον υπερψηφίσει για πρωθυπουργό, έρχεται και η σειρά του Ταγίπ (Ερντογάν) για κωλοτούμπα, αν θέλει να συνεχίσει η Τουρκία να συνεργάζεται με την Ε.Ε.