Σήμα κατατεθέν της πόλης ήταν η Λεωφόρος Kennedy όπου βρίσκονταν εστιατόρια, bar και τα φημισμένα ξενοδοχεία Argo, Grecian, King George, Florida μόνιμοι καλοκαιρινοί προορισμοί διάσημων ηθοποιών όπως το οι Ε.Τέηλορ-Ρ.Μπάρτον, Μ.Μπαρντό, Ρ.Γουέλτς και Π.Νιούμαν.
Στα Βαρώσια κατοικούσαν Ελληνοκύπριοι (περίπου 40 χιλ.) ενώ στην Αμμόχωστο Τουρκοκύπριοι. Όταν ο ΑΤΤΙΛΑΣ 2 εξανάγκασε τους Ελληνοκύπριους υπερασπιστές της πόλης να υποχωρήσουν, μαζί τους αποχώρισαν και οι Ελληνοκύπριοι κάτοικοι των Βαρωσίων που εγκαταστάθηκαν στους προσφυγικούς καταυλισμούς Παραλίμνης και Δερύνειας.
Ο Τουρκικός στρατός που κατέλαβε την πόλη επέβαλε στρατιωτικό νόμο, την περιέφραξε και απαγόρευσε την είσοδο (εξαιρέθηκε το προσωπικό του Τουρκικού στρατού και του ΟΗΕ). Έκτοτε τα Βαρώσια παραμένουν μία έρημη πόλη.
Το 1984 το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, με το ψήφισμα 550 παραχώρησε τα Βαρώσια στα Ηνωμένα Έθνη προκειμένου να επιστρέψουν με ασφάλεια οι Ελληνοκύπριοι κάτοικοι που την είχαν εγκαταλείψει κατά την διάρκεια της εισβολής. Η Τουρκία απέρριψε την απόφαση.
Τον Οκτώβριο 2020 ο Τ. Ερντογάν ανακοίνωσε το άνοιγμα τμήματος των Βαρωσίων. Κατά την διάρκεια των φετεινών επετειακών εορταστικών εκδηλώσεων για την Τουρκική εισβολή ο Τ. Ερντογάν ανακοίνωσε ότι ανοίγει «πιλοτικά» ένα τμήμα των Βαρωσίων. Κάλεσε δε τους παλαιούς Ελληνοκύπριους κατοίκους της πόλης να προσφύγουν στην Τουρκοκυπριακή Επιτροπή Ακίνητης περιουσίας (να αναγνωρίσουν δηλαδή την Τουρκοκυπριακή κρατική αρχή) για να διευθετήσουν εκκρεμή ζητήματα σχετικά με την ακίνητη περιουσία τους. Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ καταδίκασε αυτή την ενέργεια. Ήταν μία αναμφισβήτητη διπλωματική επιτυχία της Ελληνικής/Ελληνοκυπριακής πλευράς που προκάλεσε τη οργισμένη Τουρκική ανακοίνωση «Τα Ηνωμένα Έθνη δέχθηκαν την μαύρη προπαγάνδα της Ελληνικής και Ελληνοκυπριακής πλευράς».
Η de facto εθνοτική διχοτόμηση (Ματωμένα Χριστούγεννα 1963) σε Ελληνοκυπριακές περιοχές και Τουρκοκυπριακούς θύλακες, δημιούργησε το Τουρκοκυπριακό θύλακα Λευκωσίας-Αγίου Ιλαρίωνα (θύλακας Κιόνελι). Μία ευρεία γεωγραφική ηπειρωτική περιοχή που κατοικούνταν από 30 χιλ. (περίπου) Τουρκοκύπριους και εκτείνονταν από τα βόρεια προάστια της Λευκωσίας έως τους νότιους πρόποδες του Πενταδάκτυλου.
Το 1964 και προτού αναπτυχθεί η Ελληνική Μεραρχία στο νησί, οι Τουρκοκύπριοι της ΤΜΤ κατέλαβαν αμαχητί το πέρασμα Μπογάζ στον Πενταδάκτυλο επεκτείνοντας τα όρια του θύλακα Κιόνελι. Μία σημαντική στρατιωτική επιτυχία των Τουρκοκυπρίων αφού πλέον έλεγχαν την οδό Λευκωσίας-Κερύνειας, και αποκτούσαν διέξοδο προς την Κερύνεια και την θάλασσα. Για να γίνει κατανοητό, η νοητή ευθεία που συνδέει την Λευκωσία με την Κερύνεια και την βόρεια ακτή συμπίπτει με την οδό Λευκωσίας-Κερύνειας που πέρασε από το 1964 αμαχητί στον έλεγχο των Τουρκοκυπρίων.
Μετά από αυτή την εξέλιξη η χερσαία Ελληνοκυπριακή επικοινωνία Λευκωσίας-Κερύνειας διεξάγονταν μέσω μίας τεθλασμένης διαδρομής που παράκαμπτε τον Πενταδάκτυλο από τα δυτικά (πέρασμα Πάναγρα) και διένυε στην συνέχεια το μεγαλύτερο τμήμα της παραλιακής οδού της βόρειας ακτής για να φθάσει στην Κερύνεια.
Για να γίνει αντιληπτό το τακτικό στρατιωτικό πλεονέκτημα που απέκτησαν οι Τουρκοκύπριοι το 1964 και χρησιμοποίησαν το 1974. Η Τουρκική στρατιωτική απόβαση άρχισε ξημερώματα της 20ης Ιουλίου. Το απόγευμα της 22ης Ιουλίου ο ΑΤΤΙΛΑΣ 1 είχε φθάσει στο πέρασμα Μπογάζ ενώνοντας την ζώνη απόβασης με τον Τουρκικό θύλακα Κιόνελι. Ήταν το σημείο καμπής αφού από εκείνη την χρονική στιγμή οι Τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις και εφόδια που έφθαναν στο λιμάνι της Κερύνειας προωθούνταν γρήγορα στον Τουρκοκυπριακό θύλακα Κιόνελι που μετατράπηκε αυτόματα στο ασφαλές προγεφύρωμα της απόβασης. Δημιουργήθηκαν έτσι οι όροι για την απρόσκοπτη προετοιμασία του ΑΤΤΙΛΑ 2 που κατέλαβε το 37% της Κύπρου, την Αμμόχωστο και τα Βαρώσια.
Τα ερωτήματα αδυσώπητα. Γιατί οι «υπέρ-πατριώτες» της οργάνωσης ΑΚΡΙΤΑΣ άφησαν αφύλακτο αυτό το σπουδαίο στρατηγικό σημείο. Γιατί «ο μέγας στρατηγικός νους Γ. Γρίβας» παρ’ ότι διοικούσε ισχυρές τακτικές στρατιωτικές δυνάμεις (Ελληνική Μεραρχία) δεν επιχείρησε αιφνιδιαστική επανα-κατάληψη του περάσματος Μπογάζ και αρκούνταν σε επιχειρήσεις εθνοκάθαρσης εναντίον ασήμαντων Τουρκοκυπριακών χωριών που δίκαια προκαλούσαν παγκόσμιο ανθρωπιστικό σάλο και δικαιολογούσαν στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης τις Τουρκικές απειλές για στρατιωτική επέμβαση. Γιατί «ο διορατικός και ευφυής Μακάριος» δεν επεδίωξε το οφθαλμοφανές και αυτονόητο, να επανα-συνδεθεί απ’ ευθείας η Λευκωσία με την βόρεια ακτή και την Κερύνεια και να παραμείνει αποκομμένος από την θάλασσα ο Τουρκοκυπριακός θύλακας Κιόνελι.
Απ’ ότι φαίνεται οι παρακρατικοί της οργάνωσης ΑΚΡΙΤΑΣ αλλά και της ΕΟΚΑ Β’ ήταν απασχολημένοι με σφαγές Τουρκοκυπρίων αμάχων. O μέγας στρατιωτικός ηγήτωρ Γ. Γρίβας διακρίθηκε μεν στην κατοχή ως διώκτης της ΕΑΜικης αριστεράς, αλλά στο τακτικό πεδίο και απέναντι σε αξιόμαχο αντίπαλο απέτυχε, ενώ ο Μακάριος ανάλωνε την περιβόητη πολιτική του οξύνοια στην άρνηση της νατοϊκής προοπτικής για την Κυπριακή δημοκρατία που είχε όμως ιδρυθεί με την εγγύηση τριών νατοϊκών δυνάμεων.
Οι υπερασπιστές του Μακαρίου αποδίδουν αποκλειστικά τις ευθύνες για την επιτυχή απόβαση των Τούρκων στο «προδοτικό πραξικόπημα» επειδή κατ’ αυτούς απέσυρε κρίσιμες και αξιόμαχες στρατιωτικές μονάδες από την βόρεια ακτή για να τις χρησιμοποιήσει στο εσωτερικό του νησιού εναντίον φιλομακαριακών δυνάμεων. Όντως μετά το πραξικόπημα επικράτησε η διάλυση και η εμφύλια αντιπαράθεση όμως η αλήθεια είναι διαφορετική. Μετά την αποχώρηση της Ελληνικής Μεραρχίας το 1967 δεν υπήρχαν πλέον στο νησί αξιόμαχες στρατιωτικές δυνάμεις ικανές (σε περίπτωση Τουρκικής απόβασης) να αντεπιτεθούν για να κατέστρεφαν το Τουρκικό προγεφύρωμα (σχέδιο ΑΦΡΟΔΙΤΗ 1).
Γι’ αυτό εκπονήθηκε το νέο αμυντικό σχέδιο (ΑΦΡΟΔΙΤΗ 2) που δεν πρόβλεπε αντεπίθεση εναντίον του Τουρκικού προγεφυρώματος αλλά επίθεση εναντίον των Τουρκοκυπριακών θυλάκων ώστε να μην χρησιμοποιηθούν ως προγεφυρώματα από τις Τουρκικές αποβατικές δυνάμεις. Τα πραγματικά γεγονότα δικαίωσαν αυτή την επιλογή αλλά η εξέλιξη των επιχειρήσεων δεν ήταν η επιθυμητή. Όλοι οι Τουρκοκυπριακοί θύλακες καταλήφθηκαν τις πρώτες ώρες της εισβολής εκτός από τον θύλακα Κιόνελι που αντιστάθηκε επιτυχημένα έως ότου φθάσουν οι ενισχύσεις (Απόγευμα 22ας Ιουλίου) από την Κερύνεια. Εκεί χάθηκε το παιχνίδι. Οι Τούρκοι διέθεταν πλέον ένα μεγάλο προγεφύρωμα που εκτείνονταν από την βόρεια ακτή έως τα βόρεια προάστια της Λευκωσίας από το οποίο (και αφού πρώτα οι Τουρκικές δυνάμεις ανασυγκροτήθηκαν) ξεκίνησαν οι νέες επιθετικές επιχειρήσεις (ΑΤΤΙΛΑΣ 2). Η τύχη της Βόρειας Κύπρου, της Αμμοχώστου και των Βαρώσιων ήταν πλέον προδιαγεγραμμένη.
Πλησιάζει η ώρα που θα αρχίσει να γράφεται με νηφάλιο και αντικειμενικό τρόπο η ιστορία εκείνης της περιόδου. Τότε θα φωτιστούν τα γεγονότα. Τότε οι Έλληνες θα μάθουν γιατί χτυπήθηκαν από Ελληνοκυπριακά αντιαεροπορικά πυρά οι Έλληνες καταδρομείς που «πέταξαν» στην Κύπρο για να πολεμήσουν εναντίον του ΑΤΤΙΛΑ (Επιχείρηση ΝΙΚΗ) και θα πληροφορηθούν την εθνική ντροπή, της καταδίκης της Ελληνοκυπριακής πλευράς από τον ΟΗΕ για «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας», επειδή ακροδεξιοί παρακρατικοί της ΕΟΚΑ Β’ που παραμένουν ακόμα ατιμώρητοι από την Κυπριακή δημοκρατία διέπραξαν στις 14 Αυγούστου 1974 σφαγές αιχμαλώτων (84 άνδρες) στο χωριό Τόχνη και αμάχων (126 γέροι, παιδιά και γυναίκες) στα χωριά Αλόα, Μαραθά, Σανταλάρι που βρίσκονται λίγα χιλιόμετρα έξω από την Αμμόχωστο. Ακριβώς την ώρα που χάνονταν η Αμμόχωστος και τα Βαρώσια λίγα χιλιόμετρα μακρύτερα οι «πατριώτες» της ΕΟΚΑ Β’ έσφαζαν άμαχους.