Η ήττα των Γάλλων στο Ντιέν Μπιέν Φού (1954) σηματοδότησε την de facto (συμφωνία Γενεύης 1956) διχοτόμηση της χώρας στο κομμουνιστικό Βορρά και στον αστικό Νότο, την αποχώρηση των Γάλλων και την εμπλοκή των ΗΠΑ στο εμφύλιο πόλεμο, στο πλευρό του φιλοδυτικού Νότου. 

Σε ολόκληρο των πλανήτη οι φωτογραφίες των ηγετών της νίκης του Χο Τσι Μινχ και του Στρατηγού Γκιαπ ήταν τα σύμβολα νίκης του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος. Η «Διεθνής» παιάνιζε θριαμβευτικά. Οι κομμουνιστές νικούσαν. Η δυτική κοινή γνώμη παρακολουθούσε αποσβολωμένη τους Αμερικάνους στρατιώτες να εγκαταλείπουν σε δραματικές συνθήκες (περίπου όμοιες με αυτές που επικρατούν αυτές τις ημέρες στο αεροδρόμιο της Καμπούλ) την Αμερικανική πρεσβεία της Σαϊγκόν και διάβαζε τόμους αναλύσεων για την επικείμενη χρεοκοπία του δυτικού τρόπου ζωής και την αναπόφευκτη επικράτηση του κομμουνισμού. Ο φόβος επικρατούσε στον αστικό κόσμο.  Ήταν μία πολύ διαφορετική εποχή που οι όσοι δεν την έζησαν δεν μπορούν να την κατανοήσουν. 

Έχουν περάσει 45 χρόνια από τότε και καμία από εκείνες τις δυσοίωνες προβλέψεις για το μέλλον της Δύσης δεν επαληθεύτηκε. Ο κομμουνισμός σαν πολιτική ιδεολογία ηττήθηκε, η ΕΣΣΔ κατέρρευσε και το στρατιωτικό Σύμφωνο της Βαρσοβίας διαλύθηκε και τα περισσότερα από τα τότε κράτη μέλη του έχουν ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Το Βιετνάμ παραμένει μία απολυταρχική κομμουνιστική χώρα, που εφαρμόζει τις πιο ακραίες καπιταλιστικές μεθόδους ενώ ταυτόχρονα είναι ο στενότερος και πιο αξιόπιστος-αξιόμαχος  σύμμαχος των ΗΠΑ στην αντιπαράθεση τους με την Κίνα για την ηγεμονία στην Νοτιοανατολική Ασία.

Οι φωτογραφίες του Χο Τσι Μινχ και του Στρατηγού Γκιαπ δεν σημαίνουν τίποτε για τους νεότερους, ενώ η «Διεθνής» έχει πάψει προ πολλού να είναι το αγαπημένο άκουσμα της νεολαίας. Άραγε, πόσοι από αυτούς που υπέγραφαν εκείνη την εποχή τις βαρύγδουπες αναλύσεις για την επικείμενη ήττα της Δύσης και την κατάρρευση του δυτικού τρόπου ζωής έχουν κάνει την αυτοκριτική τους για τις ανοησίες που έγραψαν εκείνη την περίοδο. 

Παρακολουθούμε αυτές τις ημέρες την αποχώρηση των στρατιωτικών δυνάμεων των ΗΠΑ και της Δυτικής Συμμαχίας από το Αφγανιστάν. Σίγουρα πρόκειται για μία μείζονος σημασίας πολιτική και στρατιωτική ήττα των ΗΠΑ και της Δύσης που είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει αλλαγές στο  γεω-πολιτικό σκηνικό της περιοχής. Αλλαγές  όμως που ήταν απόλυτα προβλέψιμες εδώ και πολύ καιρό και σίγουρα δεν κινούνται στην κατεύθυνση της απόλυτης καταστροφής που πολλοί θεωρούν αυτή την εποχή σχεδόν δεδομένη. 

Φυσικά και πάλι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Για μία ακόμα φορά στη διεθνή ειδησεογραφία δημοσιεύονται καθημερινά δεκάδες αναλύσεις με σχεδόν πανομοιότυπο περιεχόμενο. Οι ΗΠΑ ηττήθηκαν στρατηγικά στο Αφγανιστάν και επίκεινται κατακλυσμιαίες και καταστροφικές γεω-πολιτικές ανατροπές, επειδή το ριζοσπαστικό Ισλάμ έχει αποκτήσει ιδεολογική και ηθική υπεροχή απέναντι στην «παρηκμασμένη» Δύση. 

Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.  Το 2001 η πολιτική συγκυρία (επίθεση στους Δίδυμους Πύργους) αναδεικνύει τον νέο-συντηρητισμό ως κυρίαρχη πολιτική τάση διεθνώς. Οι νέο-συντηρητικοί υιοθετούν τον παρεμβατισμό και την χρήση της στρατιωτικής βίας στις διακρατικές σχέσεις προκειμένου να εμπεδωθεί η Παγκόσμια Κυριαρχία των ΗΠΑ και να προωθηθούν τα δυτικά συμφέροντα και τρόπος ζωής. Οι αποτυχημένες (όπως αποδεικνύεται σήμερα) στρατιωτικές επεμβάσεις των ΗΠΑ και της Δύσης στο Ιράκ και το Αφγανιστάν είναι τα αποτελέσματα των νέο-συντηρητικών επιλογών εκείνης της εποχής. 

Τα επόμενα χρόνια (2005-2010) οι ΗΠΑ και η Δύση απορρίπτουν τις ακραίες νέο-συντηρητικές θέσεις και μετακινούνται προς το κέντρο. Υιοθετούν το στρατηγικό δόγμα της Παγκόσμιας Ηγεμονίας (Ζ. Μπρεζίνσκι) που πρακτικά θα εφαρμόζονταν με την τακτική της Πολυπολικής  Παγκοσμιοποιημένης Ισορροπίας (Χ. Κίσινγκερ). 

Επιγραμματικά, οι ΗΠΑ  θα ηγεμονεύουν στον πλανήτη εάν εγγυηθούν αποτελεσματικά την ασφάλεια των κρατών που υιοθετούν τον δυτικό τρόπο ζωής (Παγκόσμια Ηγεμονία).Πρακτικά αυτός ο στόχος θα επιτευχθεί με την αποτελεσματική στήριξη διακρατικών συμμαχιών που θα περιφρουρούν την ειρήνη και την οικονομική συνεργασία και ευημερία των πολιτών (Πολυπολική Παγκοσμιοποιημένη Ισορροπία). Συνεπώς η αποχώριση των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν δεν πρέπει να ερμηνευθεί ως στρατηγική ήττα αλλά ως αναπόφευκτη αρνητική κατάληξη της αδιέξοδης και ατελέσφορης νέο-συντηρητικής πολιτικής της «Παγκόσμιας Κυριαρχίας. (16 Σεπτεμβρίου 2020-«Επιχείρηση Κυκλών»).

Πρόσφατα και σε εκλογές που δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν αδιάβλητες, εκλέχθηκε πρόεδρος του Ιράν ο υπέρ-συντηρητικός κληρικός Εμπραχίμ Ραϊσι. Ο νέος πρόεδρος ως επικεφαλής της δικαιοσύνης κατηγορήθηκε (Διεθνής Αμνηστία) για εκτελέσεις και εξαφανίσεις πολιτικών αντιπάλων και για βίαιη καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Η εκλογή του Ε.Ραϊσι σήμαινε κλιμάκωση της αντιπαράθεσης με την Δύση και σύσφιγξη των σχέσεων του Ιράν με την Ρωσία και την Κίνα. Η κατάληψη της εξουσίας από τους Ταλιμπάν αλλάζει δραματικά αυτή την πρόβλεψη. Είναι γνωστό ότι οι Ταλιμπάν έχουν ορκιστεί πίστη στο σουνιτικό ισλαμικό χαλιφάτο και τον ISIS ενώ η Τεχεράνη μέσω σιϊτικων οργανώσεων πολεμά εναντίον του ISIS. Είναι μία πρώτη ένδειξη που απλοϊκά ερμηνεύει τις κακές σχέσεις Ταλιμπάν και Τεχεράνης, Βέβαια αν συνυπολογίσουμε στα παραπάνω και την επιρροή που ασκούν στο εσωτερικό των Ταλιμπάν τα εχθρικά προς το Ιράν, σουνίτικα αραβικά καθεστώτα του κόλπου. (19 Σεπτεμβρίου 2021-«Βασιλιάς Σολομών και η Βασίλισσα του Σάββα») τότε φθάνουμε στο ασφαλές συμπέρασμα ότι οι μελλοντικές σχέσεις Αφγανιστάν-Ιράν θα είναι τουλάχιστον προβληματικές. 

Το Ελληνικό ενδιαφέρον για τις εξελίξεις στο Αφγανιστάν επικεντρώνεται κυρίως στον ρόλο που θα έχει μετά τα τελευταία γεγονότα η Τουρκία. Ο ρόλος αυτός όπως προδιαγράφεται στο δόγμα της Παγκόσμιας Ηγεμονίας προβλέπει παρέμβαση της Τουρκίας για λογαριασμό της Δύσης στην Κεντρική Ασία. Ο Τ. Ερντογάν προβλέποντας έγκαιρα και ορθά τις επιπτώσεις που θα προκαλούσε η αποχώρηση της Δύσης από το Αφγανιστάν, δήλωσε δημόσια και με σαφή τρόπο έτοιμος να αναλάβει ακόμα και την ακραία εκδοχή αυτού του ρόλου, δηλαδή την αντι-ιρανική επιλογή. (21 Δεκεμβρίου- «Σουλτάνος εναντίον Αγιοταλλάχ»).

Συμπέρασμα. Τα τελευταία γεγονότα στο Αφγανιστάν αναβαθμίζουν έτι περαιτέρω τον ρόλο της Τουρκίας στην περιοχή. Εξέλιξη που θα προκαλέσει ένταση μεταξύ Άγκυρας-Τεχεράνης που αντιλαμβάνεται ότι βαθμιαία περικυκλώνεται από δυνάμεις που μόνο φιλικές προς αυτήν δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν.

Αλλάχ Ακμπάρ (Ο Θεός είναι μεγάλος), αλλά δεν είναι ένας και μοναδικός. Άλλος Θεός υπάρχει στην Τεχεράνη και άλλος στην Καμπούλ.