Πρωταγωνιστές, οι Έλληνες (Δύση) εναντίον των Περσών (Ανατολή). Στην πρώτη φάση της σύγκρουσης (492-479 πχ) οι Έλληνες αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά στην Περσική εισβολή. Στην συνέχεια (479-449 π.X.) αντεπιτίθενται και περιορίζουν την Περσική παρουσία στην Μικρά Ασία και την νότιο-ανατολική Μεσόγειο. Είναι η πρώτη ιστορικά καταγεγραμμένη απόπειρα της Δύσης να παρέμβει στην Ανατολή.
Η εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου σε αυτό ακριβώς το ιστορικό πλαίσιο πρέπει να ενταχθεί και να αποτιμηθεί. Οι Έλληνες παρ’ ότι παρατάσσουν υποδεέστερους πόρους επειδή υπερτερούν σε πολιτικό-στρατιωτική οργάνωση, νικούν τους Πέρσες και κυριαρχούν στην Ανατολή. Στους μετέπειτα χρόνους, ένα νέο δυναμικό ευρωπαϊκό έθνος, οι Ρωμαίοι νικούν τους απόγονους Μεγάλου Αλεξάνδρου και αντικαθιστούν τους Μακεδόνες στην κυριαρχία της Ανατολής.
Ο χωρισμός της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας σε Δυτική και Ανατολική δεν αλλάζει αυτή την πραγματικότητα. Η κυριαρχία της Δύσης στην Ανατολή παραμένει ισχυρή, ακόμα και όταν το Ρωμαϊκό σύστημα εξουσίας μετεξελίσσεται στο Βυζαντινό. Στα τείχη της Κωνσταντινούπολης συντρίβονται οι επιθέσεις της Ανατολής εναντίον της Ευρώπης (πολιορκίες Αράβων, Περσών, Σλάβων). Όταν «πέφτει» η Κωνσταντινούπολη, οι Οθωμανοί Τούρκοι φθάνουν στην καρδιά της κεντρικής Ευρώπης, στην Βιέννη.
Ουσιαστικά, από την νίκη του Μ. Αλεξάνδρου στα Γαυγάμηλα και την κατάλυση της περσικής αυτοκρατορίας (331-330 π.X.) έως την ήττα των Βυζαντινών στην μάχη του Ματζικέρτ (Αύγουστος 1071 μ.X.), η Δύση κυριαρχεί στην Ασία. Στην Ρωμαϊκή περίοδο οι Έλληνες ασκούν καταλυτική επιρροή ενώ στην μετέπειτα Βυζαντινή περίοδο ως φιλοσοφικό-πολιτικό και πολιτιστικό μέγεθος (εξελληνισμένοι Βυζαντινοί που γνωρίζουν Ελληνικά και έχουν ανώτατη κλασική παιδεία), κυριαρχούν. Οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες δεν κατάγονται από την Ελλάδα, όμως σχεδόν όλοι μιλούν Ελληνικά όταν απευθύνονται στους υπηκόους τους ενώ οι περισσότεροι επιφανείς Βυζαντινοί (με κορυφαίο παράδειγμα τον διαπρεπή θεολόγο Ιωάννη Δαμασκηνό) είναι δημόσιοι υποστηρικτές των Αριστοτελικών θέσεων τις οποίες εφαρμόζουν στην καθημερινή διακυβέρνηση.
Η Βυζαντινή αυτοκρατορία φθάνει στο απόγειο της δύναμης της κατά την διάρκεια της Μακεδονικής Δυναστείας (867-1057) με κορυφαία στιγμή την περίοδο του αυτοκράτορα Βασιλείου Β΄ του Βουλγαροκτόνου (976-1025). Αμέσως μετά αρχίζει η περίοδος της παρακμής. Στα επόμενα 50 χρόνια η διαφθορά και οι συνεχείς συνομωσίες υπονομεύουν το κύρος του αυτοκράτορα και την Βυζαντινή εξουσία. Η Βυζαντινή στρατιωτική αριστοκρατία είναι υπεύθυνη για την στρατηγική ήττα των Βυζαντινών στο Ματζικέρτ το 1071 αφού κατά την διάρκεια της μάχης υποχωρεί αναίτια προκειμένου να υπονομεύσει τον αυτοκράτορα Ρωμανό Δ’ Διογένη.
Οι εκκλησιαστικοί ηγέτες εκείνης της περιόδου αντιλαμβάνονται το κενό εξουσίας και σπεύδουν να το καλύψουν. Η εκκλησιαστική ηγεσία έχει πλέον βαρύνουσα γνώμη και ρόλο στην διακυβέρνηση, χωρίς όμως να μπορεί να ανταποκριθεί επειδή δεν κατανοεί τις αλλαγές που συμβαίνουν στην Ευρώπη (σχηματισμός ισχυρών κρατών), τον κίνδυνο που έρχεται από την Ανατολή (Τούρκοι) και τον ρόλο που εκ των πραγμάτων θα διαδραματίσει το Βυζάντιο στην διαμόρφωση του μεσαιωνικού κόσμου.
Το μόνο που ενδιαφέρει την εκκλησιαστική ηγεσία είναι ο απόλυτος έλεγχος του αυτοκράτορα και η χειραγώγηση του σε θέσεις υπέρ του Πατριαρχείου και εναντίον του Καθολικισμού και του Πάπα.
Η παρέμβαση της εκκλησίας στην πολιτική κορυφώνεται λίγα χρόνια πριν την άλωση. Ο αυτοκράτορας Ιωάννης Η’ αποδέχεται τις ενωτικές αλλά φίλο-δυτικής συλλογιστικής θέσεις της συνόδου της Φεράρα προκειμένου με την μεσολάβηση του Πάπα να πάρει ως αντάλλαγμα στρατιωτική βοήθεια από την Δύση που θα τον βοηθήσει να αποκρούσει τους Οθωμανούς. Ο ανθενωτικός κλήρος με επικεφαλής τον Γεώργιο Σχολάριο (που μετά την άλωση διορίζεται από τον Σουλτάνο Μωάμεθ τον Β΄ τον Πορθητή, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως) αντιτίθεται στις αποφάσεις της συνόδου και με λαϊκίστικη και μισαλλόδοξη ρητορική (Κρείτερον έστιν ειδέναι εν μέση την πόλει Φακιόλιον Βασιλεύον Τούρκων η καλύπτραν λατινικήν - Κάλλιο σαρίκι τούρκικο παρά τιάρα παπική) αποδομεί στην πράξη (δεν εφαρμόζονται) τις αποφάσεις της συνόδου. Μοιραία δεν φθάνει η δυτική βοήθεια και οι Οθωμανοί καταλύουν σχεδόν ανενόχλητοι το Βυζάντιο.
Το δράμα του Ελληνισμού αρχίζει. Το αντί-δυτικό και ακραία συντηρητικό τμήμα της εκκλησίας αδιαφορεί για την ιστορική αλήθεια. Ο Ελληνισμός και το Ελληνικό πνεύμα μεγαλουργούν όταν τάσσεται στο πλευρό της Δύσης στην αέναη σύγκρουση με την Ανατολή. Η εκκλησία πράττει ακριβώς το αντίθετο. Επηρεασμένη από βαθιά αντί-καθολικά αισθήματα αρνείται με ακραίες συντηρητικές θέσεις οτιδήποτε νέο έρχεται από την δύση. Επηρεάζει βαθιά το λαϊκό αίσθημα που ακόμα και στο πανεθνικό αίτημα της ανεξαρτησίας από τους Οθωμανούς ψάχνει μεσσιανική λύση από την Ανατολή. « Όσο να έρθει ο Μόσκοβος-ραγιάδες, ραγιάδες-να φέρει το σεφέρι».
Φυσικά βοήθεια από την Ανατολή και την Ρωσία δεν ήρθε ποτέ. Η όποια βοήθεια δόθηκε στον απελευθερωτικό αγώνα ήρθε από τους Φιλέλληνες Ευρωπαίους οπαδούς του διαφωτισμού, από το Γαλλικό εκστρατευτικό σώμα που έδιωξε τον Ιμπραήμ από την Πελοπόννησο και τους στόλους των 3 δυνάμεων που βούλιαξαν τον Τούρκο-αιγυπτιακό στόλο στο Ναυαρίνο.
Ας θυμηθούμε όλοι την πρόσφατη ιστορία. Μόλις πριν 20 χρόνια η Ελληνική εκκλησία διοργάνωσε ογκώδη συλλαλητήρια και εκστρατεία συγκέντρωσης υπογραφών με αίτημα την διενέργεια δημοψηφίσματος επειδή στις νέες ταυτότητες δεν θα αναγράφονταν το θρήσκευμα. Στις κινητοποιήσεις συμμετείχε και ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κ. Καραμανλής που στήριξε τις κινητοποιήσεις και υπέγραψε το αίτημα για διενέργεια δημοψηφίσματος. Σήμερα, 20 χρόνια μετά, η ίδια η ζωή έχει διαψεύσει όλες εκείνες τις τερατώδεις καταγγελίες που η επίσημη εκκλησία είχε υιοθετήσει και δημοσιοποιήσει στις όντως εντυπωσιακές συγκεντρώσεις εκείνης της εποχής.
Πρόσφατα ο Μητροπολίτης Πειραιά Σεραφείμ αποκάλεσε «σχισματικό» το τμήμα της εκκλησίας που υποστηρίζει τους αντί-εμβολιαστές.
Σκληρός θεολογικός χαρακτηρισμός, που σίγουρα θα επιφέρει συνέπειες ιδίως αν συνυπολογίσουμε ότι προέρχονται από ένα ιεράρχη γνωστό στο πανελλήνιο για τις ακραία συντηρητικές απόψεις του και έμμεση παραδοχή για τις τεράστιες ευθύνες της εκκλησίας στην ενίσχυση του αντί-εμβολιαστικού κινήματος.
Όμως η πανδημία δεν είναι ταυτότητες, που όποιος διαφωνούσε τεκμηρίωνε χωρίς συνέπειες την αντίθεση του με την οποιαδήποτε τερατολογία του έρχονταν κατά νου.
Η άρνηση του εμβολιασμού έχει άμεσα μετρήσιμο αποτέλεσμα σε ανθρώπινο πόνο και οδύνη. Γι’ αυτό ο πανέξυπνος ιεράρχης φροντίζει έγκαιρα να πάρει αποστάσεις. Καταλαβαίνει ότι αργά η γρήγορα θα έρθει η ώρα να καταλογισθούν οι τεράστιες ευθύνες της εκκλησίας για την υποστήριξη που προσφέρει η μεγάλη μερίδα των κληρικών στους αντί-εμβολιαστές. Και ο καταλογισμός θα είναι πολιτικά οδυνηρός. Στην περίπτωση της πανδημίας δεν ισχύει το «είπαμε και μία κουταμάρα, δεν έγινε και τίποτε».