Μία από τις μεγαλύτερες τομές του Ε. Βενιζέλου γίνεται στην εξωτερική πολιτική της χώρας. Οι τότε πολιτικές ηγεσίες και η ανώτερη γραφειοκρατία του υπουργείου Εξωτερικών, επηρεασμένες από τον εναντίον των Βουλγάρων Μακεδονικό Αγώνα, θεωρούν τον Σλαβικό κίνδυνο ως μεγαλύτερη απειλή για τον Ελληνισμό. Οι υποστηρικτές αυτής της άποψης θεωρούν ότι ο καταστροφικός πόλεμος του 1897 απέδειξε την αποτυχία του Ελληνικού κράτους. Αναζητούν λοιπόν την λύση για την πρόοδο των Ελλήνων στο «Ανατολικό Κράτος» που θα δημιουργηθεί με πυρήνα την καταρρέουσα Οθωμανική αυτοκρατορία και θα διοικηθεί από τον πιο μορφωμένο και ικανό λαό της περιοχής, τους Έλληνες. Επιφανέστερος εκπρόσωπος αυτής της άποψης ο θεωρητικός του Ελληνικού εθνικισμού, ο  Ίων Δραγούμης που λίγο πριν την έναρξη των Βαλκανικών πολέμων και ενώ η Ελλάς ήταν έτοιμη για το μεγαλύτερο άλμα της νεότερης ιστορίας της, απαξίωνε το Ελληνικό κράτος αποκαλώντας το «κρατίδιο».

Ο Ε. Βενιζέλος, τυπικός εκπρόσωπος των αλυτρωτισμού του 19^ου αιώνα, θεωρεί υπέρτατό εθνικό στόχο την απελευθέρωση των υπόδουλων ελληνικών πληθυσμών που ζουν κυρίως στα ευρωπαϊκά εδάφη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Συγκρούεται σφοδρά (ο Ίων Δραγούμης εκτελείται το 1920 στην περιοχή του σημερινού Hilton από Βενιζελικούς παρακρατικούς με συνοπτικές διαδικασίες) με τους υποστηρικτές της θεωρίας του «Ανατολικού Κράτους».

Ο Ε. Βενιζέλος αναδιοργανώνει ταχέως στρατό και στόλο και εντάσσει την Ελλάδα στην Βαλκανική Συμμαχία (Βουλγαρία, Σερβία, Μαυροβούνιο). Η  Βουλγαρία που είναι τότε η ισχυρότερη στρατιωτική Βαλκανική δύναμη συμφωνεί να ενταχθεί στην συμμαχία η Ελλάδα παρ’ ότι την θεωρεί αντίπαλο στην διεκδίκηση της Μακεδονίας. Οι Βούλγαροι προσδοκούν ότι το αξιόμαχο Ελληνικό πολεμικό ναυτικό θα εμποδίσει την μεταφορά τουρκικών ενισχύσεων από την Μικρά Ασία στην Μακεδονία και την Θράκη. Φυσιολογική εξέλιξη της Ελληνικής συμμετοχής στην Βαλκανική Συμμαχία είναι η υπογραφή τον Μάϊο 1912 της  Ελληνό-Βουλγαρικής αμυντικής συμμαχίας. Οι δύο χώρες δεν καταφέρνουν να συμφωνήσουν για το μοίρασμα των μακεδονικών εδαφών που θα απελευθερωθούν. Αποδέχονται όμως ότι θα κρατήσουν τα μακεδονικά εδάφη που θα αποσπάσουν από την Οθωμανική αυτοκρατορία. Οι Βούλγαροι επιτελείς θεωρούν τον Ελληνικό στρατό ανίκανο (ήττα 1897) να απειλήσει τους Βουλγαρικούς στόχους (Θεσσαλονίκη).

Η εξέλιξη των γεγονότων δικαιώνει τον βασικό  επιχειρησιακό  σχεδιασμό. Ο Ελληνικός στόλος με επικεφαλής το υπέρ-όπλο της εποχής, το θωρηκτό Γ. Αβέρωφ νικά τους Τούρκους στις ναυμαχίες της Έλλης (3 Δεκεμβρίου 1912) και της Λήμνου (18 Ιανουαρίου 1913)  και μετατρέπει το Αιγαίο σε «Ελληνική Λίμνη». Οι Τουρκικές στρατιωτικές ενισχύσεις δεν μεταφέρονται από την Μικρά Ασία στα Βαλκανικά μέτωπα. Αντίθετα οι απόψεις των Βουλγάρων επιτελών για την ικανότητα του Ελληνικού Στρατού διαψεύδονται στο πεδίο της μάχης. Οι Έλληνες με θυελλώδη προέλαση κυριαρχούν στην Δυτική και Κεντρική Μακεδονία, καταλαμβάνουν την Θεσσαλονίκη και σταματούν στα περίχωρα της πόλης του Κιλκίς.

Το τέλος των Βαλκανικών Πολέμων βρίσκει την Τουρκία καταστραμμένη. Το σύνολο των Ευρωπαϊκών (Βαλκανικών) εδαφών έχει χαθεί. Στην Οθωμανική αυτοκρατορία απομένει μία μικρή περιοχή στην Ανατολική Θράκη που περικλείει την Ευρωπαϊκή πλευρά της Κωνσταντινούπολης. Είναι φανερό ότι οι εκκολαπτόμενες βαλκανικές δυνάμεις (Ελλάδα, Βουλγαρία) όταν οι γεωπολιτικές συνθήκες ωριμάσουν θα κάνουν το επόμενο αποφασιστικό άλμα και θα καταλάβουν την Κωνσταντινούπολη.

Το καθεστώς των Νεότουρκων αντιλαμβάνεται ότι για να επανακτηθούν τα Ευρωπαϊκά (Βαλκανικά) εδάφη της αυτοκρατορίας πρέπει η Τουρκία να αποκτήσει ναυτική υπεροχή στο Αιγαίο. Όμως στο Οθωμανικό ναυτικό δεν υπήρχε πλοίο ικανό να αντιμετωπίσει το θωρηκτό Γ. Αβέρωφ. Γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο το Οθωμανικό Υπουργείο Ναυτικού παραγγέλνει το 1913 σε Βρετανικά ναυπηγεία δύο υπερσύγχρονα θωρηκτά τύπου Dreadnought. Το «Σουλτάνος Οσμάν Α΄» που ήδη ναυπηγούνταν στα ναυπηγεία Armstrong για λογαριασμό της Βραζιλίας (με το όνομα Ρίο Ντε Τζανέϊρο) και το «Ρεσαντιγιέ» που αρχίζει να «χτίζεται»  στα ναυπηγεία Vickers. Τα δύο πλοία εξοφλούνται και πρόκειται να  παραδοθούν στην Τουρκία το φθινόπωρο 1914. Με αυτά τα δύο πολεμικά πλοία το Οθωμανικό ναυτικό αποκτά υπεροπλία, το θωρηκτό Γ. Αβέρωφ δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί με αυτά τα «θηρία». 

Η κυβέρνηση Ε. Βενιζέλου αιφνιδιάζεται, παραγγέλνει εσπευσμένα σε αμερικανικά ναυπηγεία δύο αντίστοιχου τύπου θωρηκτά τα οποία όμως θα παραδοθούν πολύ αργότερα. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα 2-3 ετών στο Αιγαίο θα κυριαρχεί το Οθωμανικό ναυτικό. Κινδυνεύουν να χαθούν όλα όσα αποκτήθηκαν με τόσο αίμα και θυσίες. Αξίζει τον κόπο να μελετηθεί η επίσημη αλληλογραφία μεταξύ του πρωθυπουργού Ε. Βενιζέλου και του  αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Ι. Μεταξά. Οι δύο άντρες βάζουν στην άκρη την πολιτική αντιπαλότητα και αρχίζουν να σκέφτονται πολύ σοβαρά μία παράτολμη ενέργεια. Μόλις τα πλοία εμφανισθούν στην Μεσόγειο να βυθισθούν με πειρατική επίθεση από Ελληνικές τορπιλακάτους. Εκεί είχε φθάσει ο πανικός.

Την κατάσταση σώζει ένας φίλο-τούρκος βρετανός πολιτικός, ο  Sir Winston Churchill που ως Πρώτος Λόρδος του Βρετανικού Ναυαρχείου (Υπουργός Ναυτικών) διατάζει τις παραμονές της έναρξης του ‘Α Παγκοσμίου Πολέμου (αρχές Αυγούστου 1914) και λίγες ημέρες προτού υψωθεί η Τουρκική σημαία στο «Σουλτάνος Οσμάν Α’» την επίταξη τους για λογαριασμό του Βρετανικού Πολεμικού Ναυτικού. Απόλυτα λογική απόφαση. Οι Τούρκοι είναι σύμμαχοι των Γερμανών, συνεπώς αυτά τα δύο υπερσύγχρονα βρετανικής κατασκευής πολεμικά πλοία εάν αφεθούν στην Τουρκία θα πολεμήσουν εναντίον των Βρετανών. Αξίζει να αναφερθεί. Θεωρητικά η Βρετανική κυβέρνηση αποζημίωσε την Τουρκία για την κατάσχεση των πλοίων, στην πράξη όμως η αποζημίωση συμψηφίστηκε με τις κυρώσεις επιβλήθηκαν στην Τουρκία και τα πλοία «πέρασαν» στην κατοχή των Βρετανών δωρεάν. Τα Οθωμανικά πληρώματα που ήδη βρίσκονταν στα πλοία και εκπαιδεύονταν υποχρεώνονται να τα εγκαταλείψουν και να επιστρέψουν στην Τουρκία. Ο «ισχυρός άνδρας» των Νεότουρκων, ο Ενβέρ Πασάς μιλάει δημόσια για «Βρετανική προδοσία». Όμως η υπεροπλία του Ελληνικού πολεμικού ναυτικού και η διατήρηση της Ελληνικής υπεροχής στο Αιγαίο είχε διατηρηθεί.

Η παραπάνω ιστορική αναφορά γίνεται για προφανείς λόγους σύγκρισης με την σύγχρονη συγκυρία. Οι ομοιότητες τηρουμένων των αναλογιών πραγματικά εντυπωσιακές. Η Τουρκία έχει αποβληθεί από το πρόγραμμα των F-35 παρ’ ότι έχει πληρώσει την συμμετοχή της στο πρόγραμμα. Τα «τουρκικά» F-35 θα τα παραλάβει και θα τα χρησιμοποιήσει η αεροπορία των ΗΠΑ. Ταυτόχρονα η Τουρκία συναντά μεγάλα εμπόδια (πιθανόν και ανυπέρβλητα) για την αναβάθμιση των παλαιών F-16 που διαθέτει στην έκδοση 4,5^ης γενιάς F-16V τύπου stealth. Συμπερασματικά η Τουρκία δεν διαθέτει ούτε προβλέπεται στα επόμενα 5-6 χρόνια να παρατάξει αεροσκάφη 4,5^ης  και 5^ης γενιάς.

Η Ελληνική πολεμική αεροπορία διαθέτει ήδη μαχητικά τύπου stealth, τα 6 Rafale 4,5^ης γενιάς. Βάσει δε των επίσημων στοιχείων θα παραλάβει αλλά 6 Rafale έως το τέλος του έτους και άλλα 6 έως το καλοκαίρι του 2023. Ταυτόχρονα θα αρχίσουν να παραδίδονται και τα πρώτα 4,5^ης γενιάς F-16V τύπου stealth στις μοίρες της πολεμικής αεροπορίας. Δηλαδή το επόμενο καλοκαίρι η Ελληνική πολεμική αεροπορία θα διαθέτει ήδη ένα επαρκή αριθμό μαχητικών stealth 4,5 γενιάς τύπου stealth  που θα αυξάνεται κάθε μήνα. Η υπεροπλία που αποκτά η Ελληνική πολεμική αεροπορία έναντι της Τουρκικής είναι καταλυτική. Ότι ακριβώς ίσχυε στο Αιγαίο στο τέλος των Βαλκανικών πολέμων.  

Η στήλη έχει μιλήσει πολλές φορές για το καθεστώς T. Erdogan. Νατοϊκοί, φίλο-πουτινικοί, τουρανιστές (Διείσδυση της Τουρκίας στους τουρκόφωνους πληθυσμούς της Κεντρικής Ασίας), ισλαμιστές, φασίστες γκρίζοι λύκοι, μαφιόζικα στοιχεία και  εκπρόσωποι της πιο χυδαίας διαπλοκής είναι οι κυβερνητικοί εταίροι του Τούρκου Προέδρου. Ανάλογα την συγκυρία αυτό το πολιτικό συνονθύλευμα διαμορφώνει εσωτερικούς συσχετισμούς και τοποθετείται. Σήμερα με τον πόλεμο στην Ουκρανία να μαίνεται η φίλο-ρωσική τάση σε αγαστή συνεργασία με τους διαπλεκόμενους τους ακροδεξιούς γκρίζους λύκους και τους ισλαμιστές κυριαρχεί στο Τουρκικό πολιτικό σκηνικό επιβάλλοντας μία φίλο-ρωσική ουδετερότητα (μη επιβολή κυρώσεων, αρνητική στάση στο αίτημα της Φινλανδίας και Σουηδίας για ένταξη στο ΝΑΤΟ) . Η Συλλογική Δύση (ΝΑΤΟ-Ε.Ε) το γνωρίζει και απομονώνει την Τουρκία σε στρατιωτικά θέματα (αποβολή από το πρόγραμμα F-35, άρνηση αναβάθμισης F-16). Επιλέγει να συνδιαλλαγεί με τον T. Erdogan πολιτικά προκειμένου να περισώσει ότι είναι δυνατόν να περισωθεί. Όμως κανείς δεν είναι ανόητος, όλοι γνωρίζουν ότι αν δεν αλλάξει σύντομα ο εσωτερικός πολιτικός συσχετισμός στην Τουρκία ο T. Erdogan θα προκαλέσει κατ’ εντολή V. Putin πρόβλημα στην νότιο-ανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ.

Ίσως είναι η μοναδική φορά που η αέναη Ελληνό-τουρκική αντιπαράθεση εξελίσσεται τόσο ευνοϊκά για την χώρα μας, που εκτός από την ισχυρή διεθνή πολιτική θέση αποκτά έναντι της Τουρκίας και καταλυτική υπεροπλία στο κρίσιμο αεροπορικό πεδίο. 

Ο T. Erdogan γνωρίζει ότι μπορεί να προκαλέσει εμπλοκή για όσο χρονικό διάστημα οι Τούρκοι πιλότοι θα μπορούν ακόμα να «βλέπουν» τα Ελληνικά μαχητικά. Δηλαδή για τους επόμενους λίγους κρίσιμους μήνες.

Όλα εξελίσσονται ευνοϊκά για την χώρα μας, αρκεί ο Κ. Μητσοτάκης να μην διαπράξει το μοιραίο σφάλμα που έκανε ο Ε. Βενιζέλος το 1920, όταν στο μέσο της πολεμικής προσπάθειας κήρυξε εκλογές που διέσπασαν το εσωτερικό μέτωπο. 

Εκλογές στο τέλος της 4-ετίας τότε που στις μοίρες της πολεμικής αεροπορίας θα έχουν ενταχθεί αρκετά stealth  μαχητικά 4,5^ης γενιάς που θα διασφαλίζουν τα συμφέροντα της χώρας στην νότιο-ανατολική Μεσόγειο και θα επιβάλουν την ειρήνη στο Αιγαίο.