Είναι γνωστό ότι οι σημερινοί 30αρηδες και 40αρηδες πριν ξεκινήσει η κρίση το 2010 ήταν αντίστοιχα 20αρηδες και 30αρηδες και ξεκινούσαν την πιό γλυκιά, άγουρη και περιπετειώδης δεκαετία της ζωής τους χωρίς να ξέρουν τι τους περιμένει.
Σίγουρα έχασαν 10 χρόνια από τη ζωή τους αφού εάν παρέμειναν στη χώρα και δεν ήταν στους 470.000 που εγκατέλειψαν την Ελλάδα σήμερα αναπολούν τους 120 μήνες ζωής τους που δεν έκαναν ένα βήμα μπροστά και πιθανότατα να έμειναν στάσιμοι.
Πέρα όμως από την απαισιοδοξία που τους έχει καταβάλλει γιατί πράγματι θα μπορούσαν να έχουν προοδεύσει στη ζωη τους εαν βρισκόταν στο εξωτερικο ενώ σήμερα προσπαθούν να επιβιώσουν σε θέσεις εργασίες που ίσως δεν αγαπούν θα πρέπει να γνωρίζουν το εξής: Είναι η γενιά απ όπου θα προκύψουν οι επόμενοι ηγέτες σ όλο το φάσμα της οικονομίας και της πολιτικής για μία Ελλάδα που δεν θα την αναγνωρίζουμε σε μία 30ετία από σήμερα αφού θα κυριαρχήσει η τεχνητή νοημοσύνη στα περισσότερα επαγγέλματα και στη καθημερινότητά μας.
Ο όρος «χαμένη γενιά» διαδίδεται σήμερα ευρέως εκ των άνω για την νέα γενιά της εποχής μας, αλλά δεν είναι πρώτη φορά στην ιστορία που αυτός ο όρος χρησιμοποιείται. Έχει κατ’επανάληψη χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν, ενώ υπήρξαν πολλές γενιές που θεωρήθηκαν χαμένες και όμως, αυτές τελικά κέρδισαν.
Πρώτη «χαμένη γενιά» θεωρήθηκε αυτή των 20 ετών κατά την έξοδο από το σφαγείο του Πρώτου Παγκόσμιου Πόλεμου, το 1920. Από αυτήν βγήκε ο όρος «lost generation». Αυτή η γενιά που είχε θεωρηθεί «χαμένη», έβγαλε τους μεγαλύτερους λογοτέχνες και καλλιτέχνες του 20ου αιώνα, κι έδωσε όλο το πνεύμα της νέας εποχής. Οι «χαμένοι» επικράτησαν! Οι ‘Ερνεστ Χέμινγουεϊ, Σκοτ Φιτζέραλντ, Τζον Ντος Πάσσος, Γερτρούδη Στάιν, Εζρα Πάουντ ήσαν όλοι προϊόντα της «χαμένης» γενιάς.
Όπως επίσης, με το τέλος των ναπολεόντειων πολέμων, την παλινόρθωση των Βουβώνων στη Γαλλία και την νοσταλγία της ηττημένης Επανάστασης, η «χαμένη γενιά» του 1830 έβγαλε τα μεγαλύτερα ονόματα της γαλλικής λογοτεχνίας: Βίκτωρ Ουγκώ, Στάνταρ, Μυσετ, Ζωρζ Σαντ, Ζεράρ ντε Nερβαλ, που προσδιόρισαν τα νέα σημεία αναφοράς για την εποχή τους.
Έπειτα από τις καταστροφές του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, οι νέοι είχαν πάλι θεωρηθεί «χαμένη γενιά». Από αυτήν την κατεστραμμένη γενιά, βγήκαν οι Σαρτρ, Καμύ, Μερλω Ποντι, Σιμον ντε Μποβουάρ.
Στην Ελλάδα από το 1920, με το τέλος των πολέμων και μετά την Μικρασιατική Καταστροφή (1922), όταν είχε θεωρηθεί ότι όλη η χώρα ήταν «χαμένη», η νέα γενιά της εποχής, έβγαλε τους καλύτερους εκπροσώπους. Καβάφης, Καρυωτάκης, Καββαδίας, και πλήθος άλλοι, θεωρήθηκαν «χαμένοι», πολεμήθηκαν και όμως αυτοί κυριάρχησαν και κυριαρχούν μέχρι σήμερα και ιδίως μεταξύ των νέων.
Ετσι θα συμβεί και τις επόμενες δεκαετίες. Οι σημερινοί 30αρηδες και 40αρηδες θα ηγηθούν της νέας Ελλάδας και θα προετοιμάσουν τη χώρα για το δεύτερο μισό του 21ου αιώνα.