Είναι η εποχή της επίπλαστης ευημερίας και της χρήσης πλαστικών καρτών προκειμένου να ικανοποιήσουμε τη καταναλωτική μας βουλιμία και να ζήσουμε σαν κροίσοι έστω και για ένα Σαββατοκύριακο.

Είναι η εποχή μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 όταν για πρώτη φορά στη χώρα μας ισχύει η απελευθέρωση της στεγαστικής πίστης. Δηλαδή ταυτόχρονα μπορείς να πάρεις και καταναλωτικό δάνειο και στεγαστικό δάνειο.

Σήμερα πάνω από 4 εκατ. πολίτες έχουν χρέη σε εφορίες, ασφαλιστικά ταμεία, τράπεζες, δήμους. Ακόμη και τις ρυθμίσεις που γίνονται τα δάνεια ξανακοκκινίζουν.

Η γη έφυγε κάτω από τα πόδια μας από το 2010 και μετά,  με τους περισσότερους να χάνουν τα 2/3 των εισοδημάτων τους και βέβαια οι περισσότεροι να εισέρχονται στον εφιάλτη της ανεργίας. Ακόμη και σήμερα η ανεργία βρίσκεται στο 16,7% με πάνω από 700.000 πολίτες να είναι μακροχρόνια άνεργοι και δυστυχώς όσο δεν εισέρχεσαι στην αγορά εργασίας τόσο σε εγκαταλείπουν οι δεξιότητές σου.

Πιστεύει κανείς ότι με το δημογραφικό πρόβλημα να κυριαρχεί, τις παραγωγικές ηλικίες (25-60 ετών) να συρρικνώνονται, την αποταμίευση αρνητική από το 2005, τους 500.000 νέους στο εξωτερικό και το δημόσιο χρέος στα 340 δις ευρώ (ή 187% επί του ΑΕΠ), ότι η χώρα μπορεί να γυρίσει σελίδα;

Δύσκολα, όσο οι κυβερνήσεις αδυνατούν να δώσουν λύσεις στην απλή καθημερινότητα των πολιτών αφού τους ενδιαφέρει να ξανακερδίσουν τις εκλογές και να περάσουν οι ίδιοι καλά και οι ημέτεροι.

Οι περισσότεροι πολίτες δεν είναι κακοπληρωτές, αλλά πλέον κουράστηκαν να είναι συνεπείς σε ένα αδηφάγο και ακριβό κράτος των 95 δις. ευρώ. Οι περισσότεροι απλώς επιβιώνουν αφού όσες κυβερνήσεις και ν αλλάξουν η ατιμωρησία κυριαρχεί και η παρελθοντολογία για το ποιος έφταιξε είναι η καλύτερη μέθοδος να κρύψεις τις ευθύνες σου.