Η εύκολη απάντηση είναι ότι οι απανωτές εκδόσεις εταιρικών ομολόγων σε συνδυασμό με τις αυξήσεις κεφαλαίων όπου έχουν αντληθεί πάνω από 3 δισ. ευρώ έχει αφυδατώσει την χρηματιστηριακή αγορά.

Είναι τελικά αυτή η αλήθεια; Μήπως δεν έχουν αντιληφθεί οι ιθύνοντες της αγοράς ότι δεν υπάρχει επενδυτική γενιά αλλά ανακυκλώνονται οι ίδιοι χρηματιστηριακοί κωδικοί οι οποίοι είναι κυρίως προσανατολισμένοι σε μετοχές που είναι σε επιτήρηση γιατί εκεί βγαίνει το καθημερινό μεροκάματο μέσω trading;

Εξάλλου είναι γνωστό ότι οι ξένοι κωδικοί είναι ομαδοποιημένοι σε συγκεκριμένες λίγες χρηματιστηριακές και κατευθύνονται σε όχι περισσότερες από 10 εταιρίες της υψηλής κεφαλαιοποίησης.

Σε απλές γραμμές για την πλειοψηφία των 165 μετοχών του Ελληνικού χρηματιστηρίου δεν υπάρχουν επενδυτές αφού είναι ανύπαρκτο το ενδιαφέρον. Πέρασαν 21 χρόνια από τη φούσκα του 1999 και ακόμη και σήμερα το Χρηματιστήριο δεν μπορεί να ξεπεράσει το στίγμα που το σημαδεύει και όχι άδικα τόσα χρόνια.

Για να υπάρξει νέα επενδυτική γενιά απαιτούνται καλές εταιρίες. Δεν γίνεται δουλειά με 20 σε επιτήρηση και άλλες 110 που κινούνται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και μακάρι να είχαν εξαφανισθεί όπως εύχονται οι διοικούντες για να μην δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.

Το Χρηματιστήριο είναι σαν το παιδί μίας οικογένειας που δεν του δίνουν σημασία λες και κουβαλά τις αμαρτίες όλης της οικογένειας.

Όσες νομοθετικές ρυθμίσεις και να έρθουν η αγορά σήμερα δεν έχει σφυγμό και κινείται γιατί υπάρχουν 5 εμποροβιομηχανικές μετοχές που μπορούν να σταθούν επάξια σ οποιαδήποτε χρηματιστηριακή αγορά του πλανήτη.

Όλες οι άλλες δικαιολογίες που ακούγονται είναι για να περνά η ώρα και να πέφτουν και οι παχυλοί μισθοί κάθε μήνα από ανθρώπους που έχουν την ευθύνη της αγοράς κι ανάθεμα κι αν έχουν ανοίξει ποτέ χρηματιστηριακό κωδικό στη ζωή τους.