Υπερθεματίζω, όπως έχετε ήδη αντιληφθεί, στα σχόλια του Νικηφόρου Μαλεβίτη («Υπουργικός ακτιβισμός») και δεν βλέπω γιατί είναι «ανταρσία» των βουλευτών του ΠαΣοΚ να αντιδρούν στην κ. Μπιρμπίλη που αποφάσισε να διευρύνει την εκτός σχεδίου αρτιότητα από τέσσερα στρέμματα στα δέκα στις περιοχές «Natura», που χαρακτηρίζονταν έτσι σωρηδόν χωρίς ποτέ να έχει προαναγγελθεί ως επίπτωση ότι τα οικοδομήσιμα αγροτεμάχια θα μεταβάλλονταν σε μποστάνια. Πριν από τη βουλευτική «ανταρσία» βλέπω υπουργική μονομανία, επιδερμικότητα, αυθαιρεσία απέναντι στα συμφέροντα του πολίτη. Και αν κάποτε αυτή η στάση πρέπει να τσαλακωθεί, καλό είναι να γίνει τώρα, σε ένα θέμα που δεν θα ενοχλήσει καμία τρόικα.
Ξέρω ότι η άποψή μου δεν είναι in, δεν είναι ευαίσθητη, ούτε πράσινη. Είναι όμως αυτή που ασπάζονται όσοι δεν έχουν λεφτά να αγοράσουν δέκα στρέμματα, όσοι ενδιαφέρονται να ενθαρρυνθεί επιτέλους κάποια ιδιωτική οικονομική δραστηριότητα σ΄ αυτή τη χώρα που βυθίζεται, όσοι σκέφτονται ότι είναι στοιχειώδης κρατική συνέπεια να μη μεταβάλλεις περιουσίες δεκάδων χιλιάδων ευρώ (ή και παραπάνω) σε άνευ αξίας χωρίς να παρέχεις αποζημίωση.
Να τα πούμε κάπως ωμά; Πρώτο, όσοι απειλούνται από πενία σπανίως νοιάζονται για διαμόρφωση κήπου, προτάσσουν την ανάγκη για στέγη και εισόδημα. Δεύτερο, σε ένα σύστημα που αναγνωρίζει ιδιωτικά περιουσιακά δικαιώματα, είθισται να μην ανατρέπονται αυτά εν μια νυκτί – εκτός αν το σύστημα ρέπει προς την αυθαιρεσία. Τρίτο, κάθε περιορισμός στη δόμηση είναι σε κάποιο βαθμό αντιλαϊκός (η φράση, αυτονόητη άλλωστε, δεν είναι δική μου, αρχιτέκτονας την είπε), υπό την έννοια ότι καθιστά την οικοδόμηση δυσκολότερη και ακριβότερη, άρα προνόμιο των ευποροτέρων.
Αυτό δεν σημαίνει ότι αφήνει κανείς τον τόπο να γίνει τσαντίρι ή χωματερή ή μπετόν αρμέ, αλλά ότι στη χάραξη πολιτικής αναζητεί μία ισορροπία (και μάλιστα ισορροπία που λαμβάνει υπόψη της τις δεινές οικονομικές περιστάσεις: αν κάποιοι πολιτικοί είναι καλοζωισμένοι και δεν θίγονται απ’ αυτές, να πάνε σπίτι τους να απολαύσουν την ευζωία τους- όχι να μένουν στις καρέκλες τους και να αγνοούν τον ορυμαγδό). Αν η άναρχη οικοδόμηση συνιστά ακρότητα, το ίδιο συμβαίνει με τις ισοπεδωτικές απαγορεύσεις της: αυτές είναι επιπλέον και ανόητες και πλουτοκρατικές.
Χρειάζεται εδώ να προστεθεί πως η επέκταση της αρτιότητας δεν είναι η μόνη ακρότητα του είδους. Προ Τίνας, οι Χατζηδάκης-Χατζηγάκης (πως λέμε Ιράν-Ιράκ και δεν είναι το ίδιο;) – Σουφλιάς εξέδωσαν π.χ. απόφαση για τη Ροδόπη με την οποία το κράτος επιφυλάσσεται να επανεξετάσει έργα που έχουν ήδη γίνει ή προχωρήσει!! Όσο για τη Μύκονο, άνθρωποι που έχουν χρυσοπληρώσει ακίνητα-φιλέτα πληροφορήθηκαν εκ των υστέρων ότι τα έχουν για να τα κοιτάζουν ή ίσως για να εκτρέφουν χοίρους (τετράποδους, εννοώ).
Φαίνεται ότι στη χώρα που κάποτε διατυπώθηκε το «μηδέν άγαν», το μέτρο έχει χαθεί. Και επειδή δεν αναμένεται να βρεθεί σύντομα, αν έχετε λεφτά, αγοράστε καλύτερα κάτι στη Γαλλία. Και ξανασκεφθείτε το πριν πείτε κακή κουβέντα για όσους δεν επενδύουν στην Ελλάδα. Εδώ, εκτός από Βαλκάνια, είναι και Νατούρα.