» Εντελώς συμπτωματικά παρακολούθησα την προηγούμενη εβδομάδα την εκπομπή «Καλή Πρωτοχρονιά». Σχεδόν περιττό είναι να πω ότι από τη Blaupunkt (σσ για τους νεότερους: εννοεί την τηλεόραση) παρήλασαν όλα αυτά τα εμπορικά σκιάχτρα του ημικόσμου. Βιολιά, Λαϊκές τραγουδίστριες, ψευδοχολλυγουντιανοί κωμικοί, συνθέτες του ούζου, στραβοκάνικα, ασυνάρτητα μπαλλέτα, η απαραίτητη ρυθμική μοντέρνα νότα, και μέσα σ' όλο αυτό το ιπποποταμικό λίπος της αναισθησίας, με πολλή δυσφορία αναγνώρισα τις ασκητικές μορφές του Τσιτσάνη και του Παπαϊωάννου.»

Καλή χρονιά - με τα μάτια ανοικτά για το λίπος της αναισθησίας υπό τη σημερινή του μορφή (δεν λέω ιπποποταμικό, γιατί τους βρίσκω συμπαθέστατους, αν και ακαλαίσθητη οδοντοστοιχία)! Το παράθεμα είναι από κείμενο του Τάσου Φαληρέα για την πρωτοχρονιά του 1972 και το αντιγράφω από το βιβλίο με όλα του τα κείμενα που εξέδωσε προ μηνός ο «Ιστός» με τίτλο «Τάσος Φαληρέας, Χαριστική Βολή» (επιμέλεια Μανόλη Σαββίδη). Το συνιστώ εκθύμως - όχι επειδή πρόκειται για σύγχρονο Κάφκα ούτε επειδή θα συμφωνήσει ο αναγνώστης με όλα τα γραφόμενα (προσοχή σ' αυτό το λαθεμένο κριτήριο), άλλωστε ο ίδιος ο συγγραφέας δεν φοβάται να μεταβάλει άποψη με το χρόνο (εκτός αν δεν θυμόταν, πράγμα ακόμη υγιέστερο - κείμενα για τη μουσική και τη ζωή έγραφε, όχι τη «Φιλοσοφική Γραμματική revisited»). Όχι γι' αυτά, λοιπόν, αλλά επειδή ο Φαληρέας έχει ματιά, χιούμορ, γνώση και τόλμη στην έκφραση - και είναι η πρώτη φορά που βρίσκουμε τα κείμενά του μαζεμένα.

Θυμήθηκα το συγκεκριμένο κείμενο (το είχα πρόσφατο, άλλωστε, αφού είναι νωπή η έκδοση - διαφορετικά σιγά μη δούλευε τόσο η μνήμη) ξημερώματα πρωτοχρονιάς, όταν άνοιξα την τηλεόραση και πέτυχα σε επανάληψη βραδιά νυχτερινού κέντρου με μία καθόλου στραβοκάνα κακόφωνη: περίμενα δέκα λεπτά μήπως έδειχνε ποιά ήταν η αστήρ, χόρτασα πόδι, δεν άντεξα τον ήχο, έκλεισα και έπιασα τον Φαληρέα. Διάβασα -και διαφορετικό λίπος αναισθησίας μου ήρθε στο νου, όχι νυχτερινό συνοδεία εγχόρδων, αλλά πρωινό με κοστούμια και βαριές εξαγγελίες.

Πήγα πιο πίσω στο βιβλίο. Συνέντευξη Φαληρέα στη Χάρη Ποντίδα το 1996. Δεν του αρέσουν, της λέει, οι «Τρύπες» γιατί «ο στίχος τους έχει μία βαθύτατη άρνηση της ζωής και αυτό το θεωρώ ξεπερασμένο.» Ποιά είναι η σημερινή άποψη, τον ρωτάει η Χάρη. «Θετική. Ο ήλιος, η θάλασσα, η ζωή είναι ωραία, να πάνε να πνιγούν οι πολιτικοί, εμείς καλά περνάμε»!

Ο ίδιος το είχε εξηγήσει 24 χρόνια πριν, στο τέλος του προηγούμενου κειμένου για την Πρωτοχρονιά του 1972:
«Ας προχωρήσουμε με προσοχή. Μη χάσουμε τον εαυτό μας. Δεν χρειαζόμαστε κόσμο και αγκαλιές, και σαχλά φιλιά. Έχουμε άλλους πιστότερους τρόπους επικοινωνίας».
Έχουμε;