Της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ οι υποσχέσεις είχαν το πρόσθετο οξύμωρο ότι αντιπαρήλθαν το γεγονός πως αυτοί οι δύο ήταν στην κυβέρνηση όταν «χτίστηκε» το πρόβλημα και στη συνέχεια εξερράγη στα χέρια τους -και δυστυχώς στις δικές μας πλάτες- η χειροβομβίδα [το ΠΑΣΟΚ το έκανε αυτή τη φορά κάπως λιγότερο εξ ανάγκης - ουδείς του έδινε ιδιαίτερη σημασία]. Από τη δική τους πλευρά οι αρτιγέννητοι του πολιτικού σκηνικού «Ανεξάρτητοι Έλληνες» και «Χρυσή Αυγή» περιορίστηκαν, όπως ήταν αναμενόμενο, στην ασάφεια ή τη μπουρδολογία, αφού στόχος τους ήταν η προσέλκυση ψήφων αντίδρασης: η περιγραφή μιας μελλοντικής πορείας με τις δυσκολίες και τις ελπίδες της εξέφευγε και «επισήμως» από τους στόχους τους. Η μόνη ελπίδα νέου λόγου θα ήταν υπό αυτό το πρίσμα ο ΣΥΡΙΖΑ – αν ήταν …άλλος. Διότι έτσι όπως είναι, λίγους αιφνιδίασε το ότι πλειοδότησε σε συνθηματολογία εύκολων λύσεων – και μάλιστα εύηχη ειδικώς στα ώτα του δημόσιου τομέα.

            Το ότι αυτή η συνθηματολογία παραμερίζει την έμφαση στο εφικτό και άρα στην προσήκουσα στρατηγική και τακτική επίτευξής του είναι η μία πλευρά του πολιτικού προβλήματος. Η άλλη είναι το τι ενσταλάζει αυτός ο προσχηματικός λόγος στην κοινωνική αντίληψη. Η έξοδος της ελληνικής κοινωνίας από τη δεινή κρίση, στην οποία βρισκόμαστε, προϋποθέτει κόπο και θυσίες, άρα και σοβαρή συζήτηση για το ποιος θα υποβληθεί στον κόπο και πώς θα κατανεμηθούν οι θυσίες. Το μόνο που δεν έχουμε την άνεση να επιτρέψουμε στους εαυτούς μας είναι η πλάνη ότι μπορούμε δήθεν να τα βγάλουμε πέρα ανώδυνα, χωρίς κόστος. Οι κοινωνίες δεν πέτυχαν ποτέ τίποτε σημαντικό χωρίς να «βάλουν πλάτη». Και αυτό είναι (δυστυχώς από οικονομική άποψη, ίσως ευτυχώς από άποψη ήθους - μια που τίποτε εύκολο δεν παράγει κάτι το σημαντικό) ιδιαιτέρως αληθινό για μας σήμερα. Η ρητορική της ευκολίας είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να προσφέρει κανείς στον τόπο. Όχι μόνο επειδή δεν μας προετοιμάζει για το δύσκολο μέλλον, αλλά και επειδή διαβρώνει την ηθική της ατομικής προσπάθειας του καθενός μας και της κοινωνικής αλληλεγγύης μεταξύ μας. Τις έχουμε απόλυτη ανάγκη – και τις δύο.