Τέτοια περίπτωση είναι και η πρόταση να επιβληθεί μοναδικός φορολογικός συντελεστής 35% σε ελεύθερους επαγγελματίες και επιτηδευματίες χωρίς αφορολόγητο όριο και χωρίς διαφοροποίηση κλιμακίων εισοδήματος. Η πρόταση, ευνοϊκή για τους επιτυχημένους που θα δουν μείωση φόρου, οδηγεί σε απολύτως απαράδεκτες επιβαρύνσεις των ασθενέστερων και σε αναλόγως απαράδεκτη από συνταγματική άποψη δυσμενή μεταχείρισή τους έναντι των μισθωτών – ενώ ουδείς μπορεί να ισχυρισθεί ότι οι περίπου 800 χιλιάδες αυταπασχολούμενοι της χώρας είναι όλοι ή έστω κατά πλειοψηφία εύποροι.
Η σύγκριση των προτάσεων για τη φορολόγηση αυταπασχολουμένων και μισθωτών είναι χαρακτηριστική στα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα. Με βάση τα σχέδια του υπουργείου ένας μισθωτός με εισόδημα 20.000 ευρώ θα φορολογηθεί με 2.420 ενώ ένας ελεύθερος επαγγελματίας με …7.000! Στις 40.000 εισόδημα (προσέξτε, δεν μιλάμε για λίγα, αλλά για 13,6 εκατομμύρια παλιές δραχμές) ο μισθωτός θα πληρώσει φόρο 8.820 ευρώ ενώ ο ελεύθερος επαγγελματίας 14.000! Και παραμένει ακόμη αδιευκρίνιστο αν ο τελευταίος θα εκπίπτει τουλάχιστον τις ασφαλιστικές εισφορές του όπως κάνει κάθε μισθωτός.
Ο συλλογισμός πίσω από την πρόταση είναι τυπικός του ελληνικού κράτους. Όπως η πολιτεία θα φορολογήσει κτηνωδώς τη θέρμανση των Ελλήνων επειδή αποτυγχάνει η …ίδια να ελέγξει τη λαθρεμπορία, έτσι θα αφαιμάσσει όλους τους αυταπασχολούμενους επειδή …εν γένει μπορούν να φοροδιαφεύγουν ευκολότερα. Το Σύνταγμα, όμως, αφενός απαγορεύει τη λογική του «μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά» στη μεταχείριση του πολίτη, αφετέρου επιτάσσει η συμμετοχή στα κοινά βάρη να είναι ανάλογη των δυνάμεων των πολιτών – και αυτή η συμμετοχή έχει κριθεί (από εποχής Άντολφ Βάγκνερ στα τέλη του 19ου αιώνα) ότι διέρχεται από την κλιμάκωση των συντελεστών του φόρου εισοδήματος ανάλογα με το ύψος του.
Η κλιμάκωση αυτή δεν στηρίζεται μόνο στη λογική της κοινωνικής αλληλεγγύης (και αναδιανομής του εισοδήματος), αλλά και στην κατάδηλη παρατήρηση ότι σ’ εκείνον που πορίζεται πολλά μένει, ακόμη και μετά την πληρωμή αυξημένου φόρου, μεγάλο ποσό για την ικανοποίηση των αναγκών και επιθυμιών του, κάτι που προφανώς δεν συντρέχει σε έναν επιτηδευματία που κερδίζει 20.000 και το κράτος του παίρνει «με τη μία» τις 7.000…
Όπως και σε άλλα σημεία του κυβερνητικού – τροϊκανού προγράμματος, με πρόσχημα την εξυγίανση προωθούνται ξεκάθαρες νεοσυντηρητικές αλλαγές που οδηγούν στην αναλογική επιβάρυνση των φτωχών και στην εξώθηση των αυταπασχολούμενων εκτός αγοράς εργασίας με στόχο τη μείωση του πλήθους τους. Είναι ενδεικτικό ότι κήρυκας του flat tax, του μοναδικού και ίδιου συντελεστή φορολογίας εισοδήματος για πλούσιους και φτωχούς, ήταν ο Φορμπς – ο κροίσος που νοιαζόταν για τους κροίσους. Είναι επίσης ενδεικτικό ότι οι προτάσεις του δεν έγιναν δεκτές ούτε στις ΗΠΑ. Τώρα έρχονται να επιβληθούν με στυγνότητα στην Ελλάδα – με μόνο διαθέσιμο οχυρό αντίστασης την κρίση των δικαστηρίων..
[Η άλλη διαθέσιμη αντίσταση είναι, φυσικά, η φοροδιαφυγή. Αλλά γι’ αυτήν θα μου επιτρέψετε άλλο σχόλιο.]