Ο εργοδότης μου, πάλι, άνθρωπος σύγχρονος και με τον Τόμσεν κορώνα στο κεφάλι του, εφάρμοσε τους νεωτερισμούς του ΔΝΤ: καμία αμοιβή, μόνο τροφή, στέγη και ό,τι  φας, ό,τι πιεις κι ό,τι αρπάξεις από τον αποστακτήρα. Άνθρωπος παρά ταύτα απρόσεκτος, διέβλεψε ότι θα του έπινα όλη την παραγωγή μόλις τη δεύτερη μέρα, οπότε και με απομάκρυνε από τη στάγδην απόλαυση και με έριξε στο φτυάρι - αλλά τον  ρουφογάλη μην τον κλαις, εκεί που πάει να σκύψει, πάλι βρίσκει τον τρόπο να πιει.

Μετά το πέρας της εργασίας και αφού επακολούθησε η αναμενόμενη φυσιολογική διένεξη ως προς το αν ο εργοδότης μου χρωστούσε κάποια εισέτι (επιπλέον, δηλαδή, όσης είχα καταναλώσει in situ) ποσότητα οινοπνεύματος για την εργασία μου ή εγώ του όφειλα ισόβια ευγνωμοσύνη που με άφησε να φτυαρίζω (ταΐζοντας με κιόλας), βάλαμε από ένα (που λέει ο λόγος) ποτήρι και καταλήξαμε από κοινού στα εξής συμπεράσματα:

Α. Άμα ο νόμος σου επιτρέπει να κάνεις τον εργάτη δουλοπάροικο, τελικά θα τον κάνεις, δεν πα να είσαι πρώην μαοϊκός ή εχθρός του κεφαλαίου σαν τον Πάνο Καμμένο και χειρότερος.

Β. Άμα το κάνεις αυτό, ο εργάτης σου θα κοιτάξει να φτυαρίζει λιγότερο και να πίνει περισσότερο, μην πούμε ότι, αν μπορέσει, θα σου φέρει την τσάπα στο κεφάλι και θα φύγει με το τσίπουρο.

Γ. Άμα το κράτος σου παίρνει, με διάφορες μορφές, το 60% και βάλε του εισοδήματός σου, ένας δε τρόπος που επιλέγει να το κάνει είναι να φορολογεί το ποτό σου -ή το τσιγάρο σου ή το πετρέλαιό σου-με 80%, εσύ δεν θα πεις «σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω», αλλά θα κοιτάξεις πώς να βρεις ποτό, καπνό (κ.ο.κ.) απαλλαγμένο κατά το δυνατόν από αυτό το νταβατζηλίκι. Θα σε κατηγορήσουν, βέβαια, η Μέρκελ, ο Τόμσεν (πόσα παίρνει αυτός, αλήθεια;), και ο Παπανδρέου ο μικρός ότι δεν έχεις φορολογική συνείδηση και θα σε πάρει το παράπονο - ίσως σε πιάσουν και οι τύψεις. Όπως όμως παραδέχθηκε ο εργοδότης μου, χίλιες φορές το παράπονο και οι τύψεις παρά να είσαι στεγνός.