Από την άλλη πλευρά, κοινή εντύπωση -ή μάλλον βεβαιότητα- ήδη από την αρχή της περιπέτειας της πατρίδας μας, είναι ότι στα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους βρήκαν τον δρόμο και ρυθμίσεις ήκιστα σχετικές με το δημοσιονομικό πρόβλημα, αλλά σχετικότατες με τον νεοσυντηρητικό μονεταρισμό (εκ ΔΝΤ εκπορευόμενου ή γηγενούς) καθώς και με απτά εγχώρια συμφέροντα αξιόσεβαστων προσώπων προικισμένων με γερά βαλάντια. Τέτοιες ρυθμίσεις είναι και ένιες εκ των πρόσφατων περί τα εργασιακά αξιώσεων της τρόικας που δεν περιλαμβάνονται στο δεύτερο Μνημόνιο, που η κυβέρνηση είχε αρχικώς πει ότι δεν θα συζητήσει και που, περιέργως ή …ανθρωπίνως, ο κ. Σαμαράς δεν έχει δείξει ιδιαίτερη ζέση να αντικρούσει.
Η Ναόμι Κλάιν θα έλεγε ότι αυτή ακριβώς είναι η εφαρμογή του «δόγματος του σοκ» - η οργανωμένη, δηλαδή, με αφορμή μία μεγάλη κρίση, επιβολή μέτρων ασύνδετων με την αντιμετώπισή της, ενταγμένων σε μία στρατηγική εκχέρσωσης των εργατικών δικαιωμάτων και δόλιας προώθησης των συμφερόντων του πλούτου. Προσωπικά δεν θα πω τέτοιο πράγμα, αν και οι εξελίξεις δικαιώνουν όλο και περισσότερο την Καναδή δημοσιογράφο και συγγραφέα. Θα πω απλώς ότι ο κ. Κουβέλης, έχοντας αποδεχθεί ένα επώδυνο πρόγραμμα, έχει ακριβώς γι’ αυτό ένα λόγο παραπάνω να αρνηθεί τα «κερασάκια» που φυτεύουν σ’ αυτό διάφοροι γατόπαρδοι, που ασφαλώς οι άνθρωποι να σώσουν τη χώρα αγωνιούν, αρκεί η διάσωση να γίνει με ευνοϊκούς όρους για το πορτοφόλι τους. Δεν ξέρω, επαναλαμβάνω, αν ο κ. Κουβέλης έχει δίκιο στο προκείμενο, γιατί όμως να είναι «προσχηματική» η δική του στάση – και όχι εκείνη των εταίρων του (ή των αντιπάλων του που απλώς αφήνουν τους άλλους να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά);
Το θέμα, άλλωστε, δεν είναι ο κ. Κουβέλης. Η άποψη (μνημονιακών και πολεμίων) ότι, αφ’ ης κάποιος είπε το μείζον ναι στα επώδυνα, πρέπει να ψηφίζει χωρίς πολλά λόγια και όλα εκείνα τα επιμέρους, με τα οποία παραγεμίζεται «άνωθεν» το οδυνηρό πακέτο, αλλιώς εγκαλείται επί υποκρισία, παραγνωρίζει ότι μία τέτοια ισοπεδωτική λογική αναιρεί την κοινοβουλευτική δημοκρατική φύση του πολιτεύματος. Αυτό ακριβώς συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, αυτό προωθεί τώρα και ο κ. Σαμαράς έναντι των βουλευτών της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ: όλα τα μέτρα όχι απλώς σε ένα νόμο, αλλά σε ένα ...άρθρο, ώστε όσοι πουν «όχι» να ξέρουν ότι η εθνική καταστροφή θα πέσει επί τας κεφαλάς των - πέραν του ότι θα βρεθούν έξω από το μαντρί. Τόση μάλιστα η δημοκρατία, ώστε ο κ. Στουρνάρας θα συμπεριλάβει στο ένα και μοναδικό αυτό .,.υπεράρθρο και την πρόταση ένταξης των δημοσιογραφικών ταμείων στον ΕΟΠΠΥ, η οποία απορρίφθηκε ήδη στη Βουλή μόλις την Τετάρτη!!
Πρόσχημα ο Κουβέλης ή φάρσα η Βουλή; Βέβαια, οι περιστάσεις είναι κρίσιμες. Ουδείς, όμως, έχει ποτέ υποστηρίξει ότι η Βουλή είναι μονάχα για τις ....μη κρίσιμες περιστάσεις. Α, ψέματα: ο μέγας πολιτειολόγος Καρλ Σμιτ πίστευε, πράγματι, ότι στην κατάσταση ανάγκης αποφασίζει ένας - και δεν χωρούν πολλά κοινοβούλια. Ο Σμιτ, όμως, είχε συμπράξει με τον Χίτλερ - και αυτό κάτι λέει για τις απόψεις του...