«Ο Πφουλ ήταν ένας από αυτούς τους ανθρώπους που χαρακτηρίζονται από απελπιστική και αναλλοίωτη αυτοπεποίθηση, αυτοπεποίθηση στα όρια του μάρτυρα, όπως μόνο οι Γερμανοί έχουν, γιατί μόνο οι Γερμανοί στηρίζουν την αυτοπεποίθησή τους σε μία αφηρημένη αντίληψη – την επιστήμη, δηλαδή την υποτιθέμενη γνώση της απόλυτης αλήθειας. (...)Η αυτοπεποίθηση του Γερμανού είναι η χειρότερη όλων, ισχυρότερη και απωθητικότερη από κάθε άλλη, διότι φαντάζεται ότι γνωρίζει την αλήθεια – την επιστήμη- που ο ίδιος εφηύρε αλλά παρά ταύτα τη θεωρεί απόλυτη αλήθεια. Ο Πφουλ ήταν εμφανώς άνθρωπος του είδους. Είχε μία επιστήμη – τη θεωρία των πλάγιων κινήσεων του στρατεύματος που ο ίδιος είχε συμπεράνει από την ιστορία των πολέμων του Φρειδερίκου του Μεγάλου (...) και θεωρούσε ότι οι πόλεμοι που δεν ταίριαζαν με τη θεωρία του δεν μπορούσαν να λέγονται πόλεμοι, άρα δεν μπορούσαν να χρησιμεύσουν ούτε ως υλικό για την επιστήμη.
Το 1806 ο Πφουλ ήταν ένας από βασικούς υπεύθυνους για την εκπόνηση του στρατηγικού σχεδίου που κατέληξε στην Ιένα και το Αούστερλιτς, αλλά δεν διέγνωσε στις καταστροφές αυτών των μαχών καμία απόδειξη της αποτυχίας της θεωρίας του. Αντιθέτως, μόνη αιτία της καταστροφής ήταν κατά τη γνώμη του οι αποκλίσεις από τη θεωρία του, εξ ου και με χαρακτηριστικά κεφάτο σαρκασμό έλεγε «το είπα ότι όλα θα πάνε κατά διαόλου.»
Δεν περιμένετε, πιστεύω, από μένα αλαζονεία τόση, ώστε να επιχειρήσω να μιμηθώ τον Τολστόι. Σας αφήνω, λοιπόν, να φανταστείτε μόνοι τι θα έγραφε ο Ρώσος αυτός πνευματικός κολοσσός για τον Σόιμπλε, τον Ρέσνερ, την τρόικα και τον Όλι Ρεν και για την εμμονή τους στα καταστρεπτικά σχέδιά τους παρά τις διαδοχικές αποδείξεις της αποτυχίας τους. Το πολύ θα πρόσθετε ότι η επικίνδυνη και απωθητική αυτοπεποίθηση δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο των Γερμανών...