Ο καθηγητής Όττο φον Χιμπεργκάιστ υποστηρίζει ότι όλοι οι εγκληματίες είναι ασθενείς και μπορούν να θεραπευθούν. Προς απόδειξη επισκέπτεται το Ουέστ, σε φυλακή του οποίου, παρόντος του Λούκι Λουκ αυτοπροσώπως, του παρουσιάζονται κρατούμενοι προς εξέταση και αποθεραπεία: Σαμ ο αιμοβόρος, καταδικάστηκε σε θάνατο επειδή σκότωσε τον κουνιάδο του κυβερνήτη. Η ποινή του μετετράπη σε φυλάκιση 6 μηνών από τον κυβερνήτη. Μαξ ο Αντεροβγάλτης. Αρνήθηκε να πληρώσει τον λογαριασμό επειδή το φαγητό ήταν ανάλατο. Σκότωσε όλο τον κόσμο στο εστιατόριο. Τρεις μήνες επειδή δεν πλήρωσε το γεύμα του (υποθέτω παρότι του είχε δοθεί απόδειξη ή τιμολόγιο). Ρόναλντ Ρουέδερφορντ. Έκλεψε ένα άλογο. Καταδικάστηκε σε ισόβια. «Σας ενδιαφέρουν αυτοί οι κατάδικοι;», ρωτάει ο Λούκι. «Όχι και τόσο, αλλά θα ήθελα πολύ να γνωρίσω τους δικαστές τους», απαντά ο καθηγητής. Στην Ελλάδα θα πρόσθετε – ή μάλλον θα πρότασσε: «και κυρίως τους νομοθέτες».

Ισόβια στον Παπαγεωργόπουλο για υπεξαίρεση, όσα και αν είχε μακελέψει με προμελέτη κάποιον συνάνθρωπο. Οκτώ χρόνια στον Τσοχατζόπουλο επειδή δεν δήλωσε στο πόθεν έσχες ένα σπίτι, όπου όλοι γνώριζαν ότι διέμενε και ήταν δικό του.
Μη σταθείτε, παρακαλώ, στα πρόσωπα των κατηγορουμένων, στα έργα και τις ημέρες τους (εκεί ας σταθούν όσοι τους ψήφιζαν), αλλά στις συγκεκριμένες πράξεις και την αξιολόγησή τους. Είναι εύλογες οι εξοντωτικές ποινές – τόσο από πλευράς νομοθέτη όσο και από πλευράς δικαστηρίου; Απέτρεψε ο διαβόητος νόμος 1608/1950 (εξήντα τρία χρόνια ισχύει) τη μπορντελοποίηση του ελληνικού κράτους; Χρησίμευσαν οι ισόβιες και πολυετείς καθείρξεις στη θεραπεία φαινομένων, όπως ότι ο Δήμος Θεσσαλονίκης αποδείχθηκε ξέφραγο αμπέλι επί χρόνια χωρίς να λειτουργήσει εγκαίρως κανένας μηχανισμός ελέγχου ή ότι ο Άκης (φέρεται ότι) δήλωνε σε εξωχώρια εταιρεία δικό του σπίτι, αλλά αυτό μας απασχόλησε μόνον «δρυός πεσούσης»;
Όμως, διάβασα, η δικαιοσύνη «έστειλε μηνύματα». Αλλά η δικαιοσύνη δεν είναι τηλεγραφητής, ούτε πολιτικός οργανισμός, ούτε εργαλείο εξευμενισμού της κοινής γνώμης που «ζητάει αίμα» (ας πάρει τα όπλα να το βρει, δεν θα εξευτελιστεί το νομικό σύστημα μεταβαλλόμενο σε φτηνό όργανο εκδίκησης). Η δικαιοσύνη, σ' αυτό το πολιτειακό μόρφωμα, είναι εδώ για να αξιολογεί ατομικές συμπεριφορές με νηφαλιότητα και ψυχραιμία. Και για να βάζει, όσο μπορεί μέσα στα συνταγματικά πλαίσια, φρένο στον νόμο, όποτε αυτός γίνεται δούλος πολιτικών ή ταμειακών σκοπιμοτήτων, εντυπώσεων και ...πρωτοσέλιδων.
Στις δύο υποθέσεις που ανέφερα, φταίει κυρίως ο νόμος. Δεν νομίζω όμως ότι και οι εφαρμοστές του θα έπρεπε να αισθάνονται πολύ σίγουροι για τις κρίσεις τους. Και πιστεύω ότι οφείλουν να αμφιβάλλουν. Διότι ελέω ταμειακών αναγκών του κράτους και εμπνεύσεων Στουρνάρα (απολύτως ομοίου με τους αμέσως προκατόχους του), οι νόμοι στη χώρα γίνονται όλο και πιο αυταρχικοί, όλο και περισσότερο ξεφτιλισμένοι. Και μάλιστα με την υπογραφή ανθρώπων που κάποτε μάχονταν – και ακόμη ομνύουν- στα δικαιώματα του πολίτη..