Συνήθως, όμως, όποτε μιλάμε για λαθρεμπόριο, εννοούμε την εμπορία ενός κατά τα άλλα νόμιμου προϊόντος που απλώς διαφεύγει τον φόρο, ήτοι τη βίαιη επιβάρυνση της τιμής που επιβάλλει το κράτος. Τα δε κράτη, όπως γνωρίζουμε, έχουν ιδιαίτερη ροπή να επιβάλλουν ιλιγγιώδεις φόρους στα προϊόντα με ανελαστική ζήτηση (αυτά, δηλαδή, στα οποία η άνοδος της τιμής δεν προκαλεί ανάλογη πτώση της κατανάλωσης) – όπως τα καύσιμα, ο καπνός και τα ποτά.

Ό,τι αποκαλείται «λαθρεμπόριο» δεν είναι, λοιπόν, παρά η απολύτως ανθρώπινη επιδίωξη να αποφύγει κανείς την κρατική γκανιότα. Στα καύσιμα, η αποφυγή αποβλέπει στο αυξημένο κέρδος των εμπόρων. Στα τσιγάρα, η αποφυγή αυτή ωφελεί και τον καταναλωτή, αφού του φέρνει το πακέτο (μέτριας ποιότητας, βέβαια) σε λιανική τιμή ενός ευρώ αντί τεσσάρων στο περίπτερο.

Αυτά τα ολίγα προς το παρόν – και ένα ακόμη: όταν, όπως στο πετρέλαιο θέρμανσης (όπου κατά τα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών για τον περασμένο χειμώνα τα έσοδα από τον ειδικό φόρο κατανάλωσης αυξήθηκαν κατά 130 εκ. λόγω της εκτίναξης του φορολογικού συντελεστή, την ίδια ώρα όμως τα έσοδα από τον ΦΠΑ καυσίμων μειώθηκαν κατά 500 εκ. λόγω της μείωσης της κατανάλωσης κατά 61%!!), το κράτος προκειμένου να πατάξει το λαθρεμπόριο προκαλεί τόση πτώση της ζήτησης, ώστε και το ίδιο να χάνει έσοδα και ο κοσμάκης να παγώνει, μου φαίνεται προσωπικά απείρως σωστότερο να ...μην πατάσσει το λαθρεμπόριο.