Εν μέσω της δίψας για διώξεις και της (το λιγότερο ανεδαφικής) αντίληψης ότι δήθεν το ποινικό δίκαιο είναι επαρκές να εξυγιάνει τη λειτουργία της κοινωνίας, λίγοι απασχολούνται με το δίκαιο των διώξεων (και της δημόσιας έκθεσης που τις συνοδεύει) και ακόμη λιγότεροι με τις δευτερογενείς, γενικές επιπτώσεις του εισαγγελικού ζήλου.

Με αφορμή π.χ. τη δίωξη του διοικητή του ΙΚΑ επειδή δέχθηκε να άρει το ίδρυμα κατάσχεση σε τραπεζικό λογαριασμό επιχείρησης προκειμένου να πληρωθούν οι μισθοί των εργαζομένων της (και χωρίς να θέλω να σχολιάσω τη συγκεκριμένη υπόθεση καθώς γνωρίζω το περιεχόμενο του φακέλου), διερωτώμαι αν γίνεται αντιληπτό ότι με κάθε τέτοια δίωξη καταφέρεται ένα ακόμη πλήγμα στον ήδη δεδομένο δισταγμό των δημοσίων λειτουργών να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες και να υπογράφουν αποφάσεις που προϋποθέτουν κρίση και άσκηση διακριτικής ευχέρειας.

Διοικητές, διευθυντές και πλήθος «απλοί» εργαζόμενοι του δημόσιου τομέα δεν είναι δικαστικοί επιμελητές, αλλά επιφορτισμένοι με τη λήψη ουσιαστικών αποφάσεων που μπορεί κάλλιστα να υπερβαίνουν τη στενή επιδίωξη εσόδων – ιδίως όποτε η επιμονή στις σημερινές εισπράξεις μπορεί να επιφέρει τον θάνατο της «γελάδας» και την απώλεια των εσόδων του αύριο (που διατρέφουν και την εισαγγελία).

Αν κάθε τέτοια απόφαση συνοδεύεται από τον κίνδυνο δίωξης, είναι ασφαλές το συμπέρασμα ότι κανείς λειτουργός δεν πρόκειται να την πάρει. Μόνο κάθε τόσο κάποιος δήθεν ανυποψίαστος θα δημοσιεύει μία «μελέτη» για τη μειωμένη διάθεση πρωτοβουλίας στον δημόσιο τομέα...