Και δεν είμαστε μόνο εμείς: η αίσθηση ότι θα έπρεπε να έχει γεννηθεί κάτι νέο και ότι αυτό δεν συνέβη είναι διάχυτη. Στη δική μας παρέα, πάντως, τείνουμε στο συμπέρασμα ότι η ανανεωτική δυστοκία δεν είναι αναγκαίως για κακό. Ανανεώσεις έχουν δει τα μάτια μας πολλές, από τους νόμους μέχρι τους πρωθυπουργούς και τους σέντερ φορ. Συχνότατα όμως, λίγο μετά από κάθε ανανέωση είχαμε πεθυμήσει το άρτι ανανεωθέν.

Ένας κακεντρεχής, π.χ., μπορεί να υπενθύμιζε την «ανανέωση» των ευρωψηφοδελτίων της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ το 2004 (θυμάστε – τότε που παίρναμε το Euro και διοργανώναμε τους Ολυμπιακούς in the true spirit of the games – που δεν είναι άλλο –το σπίριτ- από την υπερχρέωση), τότε που επανήλθε ο Α. Σαμαράς στη Ν.Δ. και εμφανίστηκε η Μ. Ματσούκα (όχι η Δήμητρα) στο ΠΑΣΟΚ democracy.gr. Επειδή τέτοιες μικρότητες δεν είναι σωστές, θα προτιμήσω να υπενθυμίσω τους Σέλτικς της Βοστώνης. Και εκκαθαρίσεις είχαν κάνει και ξεσκαρταρίσματα και ανανεώσεις, αλλά προκοπή δεν έβλεπαν μέχρι που ενεφανίσθη ο Λάρι Μπερντ, ο οποίος μαζί με τους όχι και τόσο …ανανεωμένους Πάρις και Μακέιλ σχημάτισε τους περίφημους Big three (κυριολεκτικώς: ήταν τρεις, πολύ καλοί και ψηλοί) και άρχισαν οι τίτλοι και οι πανηγυρισμοί. Αν ο ιδιοκτήτης και οι προπονητές των Σέλτικς είχαν προτιμήσει καλούς οικολόγους ή λαϊκοδεξιούς, εξαιρετικούς χαρακτήρες, αλλά ασθενών επιδόσεων στα τρίποντα και στα ριμπάουντ, είναι πιθανότερο αντί τίτλων να έπαιρναν μία μάντρα …. (όχι, δεν θα το γράψω). Εξ ου και, αφού παρήλθε η εποχή των «τριών μεγάλων» και η ομάδα της Βοστώνης βαρέθηκε να συνηθίζει στον πάτο (είχε και κάποιες ατυχίες, είναι αλήθεια), άφησε τις ανανεώσεις και μετέγραψε τον Γκαρνέτ και τον Άλεν να πλαισιώσουν τον Πιρς (και τον Ρόντο) ώστε, με αυτούς τους big three (αν και όχι όλους τόσο ψηλούς όσο οι προηγούμενοι), να ξαναπάρει τίτλο.

‘Ηγουν τουτέστιν δηλαδή («εν άλλοις λόγοις ήτοι, η Αφροδίτη είσαι συ και συ ’σαι η Αφροδίτη»), επειδή στο μπάσκετ –και σε άλλα θέματα της ζωής- μετράει το σκορ, η ανανέωση δεν έχει νόημα όταν κομίζει επί της σκηνής σκιτζήδες ούτε όταν εξαντλείται σε δυναμικές παραινέσεις τύπου «άμυνα!», «γερά!» ή «όλοι μαζί!» παρά το αναμφισβήτητο συγκινησιακό φορτίο τους. Και αυτό ισχύει από τις ανανεώσεις αλά Σαμαρά-Μπένι (τις λένε και ανασχηματισμούς) μέχρι εκείνες αλά Ρανιέρι.
Στη Βοστώνη το ξέρουν καλά.