«Έτσι έγιναν όλα, σας βεβαιώνω. Δεν ξέρω αν έχει σχέση με το σποτ, αλλά αυτό που θα σας πω έγινε στ’ αλήθεια. Είχανε κλείσει τα σχολεία για τις γιορτές και παίζαμε μπάλα σ’ ένα δρόμο της γειτονιάς. Ένας ψηλός με κοστούμι πέρναγε σκεπτικός. Ξαφνικά σταμάτησε – φαίνεται ότι δεν μας είχε πάρει είδηση πριν. Μας χαμογέλασε. Σκέφτηκα ότι έκρυβε ιδανικά τον τερματοφύλακα, σαν να είχε κάνει τείχος, και είπα να δοκιμάσω το φάλτσο αλά Πίρλο. Φταίω. Ο άνθρωπος δεν είχε προστατεύσει την «οικογένεια», εγώ σούταρα ξαφνικά, τον βρήκα κάτω από τη μέση – διπλώθηκε, του κόπηκε η ανάσα. Γιατί στα φάλτσα μπορεί να μην είμαι καλός, αλλά από βρωμόσουτο θα με ζήλευε ο Λόριμερ.
Πήγαμε κοντά, με βρίζανε οι δικοί μου ότι είμαι καραγκιόζης, αλλά ευτυχώς ο άνθρωπος βρήκε την αναπνοή του, χαμογέλασε, ούτε εκείνος είχε πετύχει ποτέ το σουτ-μπανάνα, μου είπε, και κάτσαμε σε ένα παγκάκι να ξεσκονιστεί. Οι γονείς μας πάντα μας λέγανε, βέβαια, να μην παίρνουμε ζαχαρωτά από αγνώστους, αλλά ο συγκεκριμένος δεν μας κέρασε ζαχαρωτά, ούτε ήταν ακριβώς άγνωστος (παρότι δεν ήταν και γνωστός μας) και στο κάτω-κάτω είμαι 14 ετών και κρίνω μόνος μου.
Ο τύπος, πάντως, ξηγήθηκε πολύ κουλ.
- Κοίτα, φίλε, μου είπε, πρέπει μεν να προσπαθείς να μη χτυπάς λάθος τα φάουλ τη λάθος ώρα, αλλά μη το παίρνεις και του θανατά. Αν τα παίρναμε όλα επί πόνου, εμείς θα ήμασταν στη μαύρη μελαγχολία. Δεν θα πάω παλιά, στα Ζάππεια ένα, δύο και στην άρνηση να κάνουμε κυβέρνηση εθνικής ενότητας, αντιπολίτευση ήμασταν, έτσι φέρεται η αντιπολίτευση. Ούτε θα πω για την αλλαγή γραμμής ανάμεσα σε Μάιο με Ιούνιο του 2012. Κυβέρνηση θέλαμε να γίνουμε, αυτά κάνεις για να ανέβεις και να μην πας από το 19% στο 9%. Από τις ευρωεκλογές και μετά, όμως, τα κάναμε ρόιδο. Βάλαμε το τρίο στούτζες του λαϊκισμού μπας και τσιμπήσουμε καμιά μονάδα, αρχίσαμε να τάζουμε παροχές ολόγυρα μήπως τσιμπήσουμε καμιά ακόμη, δηλώσαμε ότι φεύγει το ΔΝΤ και από 1.1.2015 είμαστε τζάμι, μας πήρανε χαμπάρι οι Ευρωπαίοι ότι δεν αλλάζουμε μυαλά και μας αρχίσανε στην πίεση και στον τσαμπουκά, μην τα πολυλογούμε φτάσαμε 8 Δεκέμβρη και αντί για υπογραφές πήραμε μη σου πω τι. Στο μεταξύ είχαμε στείλει και τον ΕΝΦΙΑ και μας παίρνανε με τις πέτρες ακόμα και οι δικοί μας. Τι να κάνουμε, πια; Να δεχτούμε νέα μέτρα και να υπογράψουμε με τους ξένους ώστε να κινείται η χώρα κάπως ομαλά και να μη διαλυθεί η αγορά χριστουγεννιάτικα; Τότε όμως θα είχαμε όλο το βάρος εμείς και τον Μάρτιο θα χάναμε σίγουρα. Οπότε επισπεύσαμε τις εκλογές, διαλύσαμε την αγορά, αφήσαμε τη χώρα ξεκρέμαστη, αλλά έχουμε μία ελπίδα να τη βγάλουμε καθαρή φοβίζοντας τον κόσμο με το τι θα γίνει αν έρθουν οι αντίπαλοι. Που μεταξύ μας δεν είναι και εντελώς ψέμα, γιατί, όπως τους κόβω, αυτοί κι αν είναι ομαδάρα– από εκτέλεση φάουλ σαν εμάς και χειρότεροι. Καταλαβαίνεις, τώρα, γιατί ήμουν αφηρημένος πριν. Αυτά σκεφτόμουν. Κανονικά, αφού είμαστε κυβέρνηση, θα έπρεπε να λέμε τι πετύχαμε. Αλλά, αφού δεν πετύχαμε τίποτε, δεν μπορούμε παρά να λέμε τι δεν θα πετύχουν οι άλλοι στο μέλλον. Δύσκολο να πιάσει, αλλά άλλο τρόπο δεν βλέπω.
- Συγγνώμη, κύριε, ψέλλισε απορημένος ο καλύτερος μαθητής της παρέας μου, αλλά είστε ο πρωθυπουργός και λέτε τέτοια πράγματα;
- Ποιος πρωθυπουργός, παιδί μου, του είπε ο κουστουμάτος. Είμαι μόνο ένας φίλος. Γι’ αυτό και δεν θα δεις στην τηλεόραση τίποτε από αυτά που είπαμε.»