Πάνω που, άμα τη εκλογή της κυβέρνησης Τσίπρα, άρχισαν να ξανακούγονται τα γνωστά περί επέκτασης των αρμοδιοτήτων της αυτοδιοίκησης και χρηματοδότησής της αποκλειστικά από υποτιθέμενους ανταποδοτικούς φόρους (που άλλοι τα υποστηρίζουν εκ του πονηρού για να απαλλαγεί ο κρατικός προϋπολογισμός από τη χρηματοδότηση και να επιβαρυνθούν οι φορολογούμενοι-δημότες από διαφορετικό δυνάστη, άλλοι τα πιστεύουν ειλικρινά), τα «Νέα» φιλοξένησαν την περασμένη εβδομάδα ένα (ακόμη) αφιέρωμα στις παράνομες χωματερές που εξακολουθούν να υπάρχουν στη χώρα μαζί με την υπόμνηση ότι από τον Ιούνιο 2015 θα αρχίσει να βρέχει ευρωπαϊκά πρόστιμα πολλαπλάσια των ήδη καταβληθέντων.
Η εφημερίδα είχε και μία αναφορά στο πρόβλημα απορριμμάτων της Τρίπολης. Όχι με ιδιαίτερες λεπτομέρειες, είναι αλήθεια. Δεν ανέφερε, για παράδειγμα, ότι εδώ και ενάμιση μήνα στο Λεβίδι έχουν στήσει …σκοπιές για να αποτρέψουν τη μεταφορά σκουπιδιών της Τρίπολης σε χωματερή στο Μαίναλο, που έχει παύσει να λειτουργεί με απόφαση του Περιφερειάρχη από το 2011 – όχι μόνο γιατί είναι από εκείνες που πρέπει να κλείσουν, αλλά και επειδή συμβαίνει η περιοχή να είναι από τις ενταγμένες στο ευρωπαϊκό οικολογικό δίκτυο Natura 2000 (το οποίο περιέργως δεν θεωρεί την εγκατάσταση χωματερών προαγωγική του φυσικού κάλλους και της βιοποικιλότητας).
Στο Δήμο Τρίπολης και στην Περιφέρεια το πρόβλημα διαχείρισης των απορριμμάτων είναι γνωστό από καιρό. Τόσο, ώστε μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων είχε καταρτιστεί από τα μέσα του 2012, αλλά προσέκρουσε το 2014 σε απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου (2967/14) επειδή ο Δήμος δεν είναι αρμόδιος για τη διαχείριση απορριμμάτων. Υποθέτει κανείς ότι ο Δήμος γνώριζε την αναρμοδιότητά του, όπως γνώριζε την …αρμοδιότητά της η Περιφέρεια χωρίς όμως να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Αποτέλεσμα: τρία χρόνια μετά τη μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων και τέσσερα μετά την επίσημη απόφαση της περιφέρειας για διακοπή λειτουργίας της χωματερής, οι αρχές επικαλούνται κατάσταση έκτακτης (!) ανάγκης για να μεταφέρουν τα σκουπίδια στο Μαίναλο.
Για τη δυσχέρεια λύσης, οι τοπικές πηγές δίνουν διάφορες εξηγήσεις. Η μεταφορά απορριμμάτων δεν επιτρέπεται πέρα από ορισμένη απόσταση – και η Φυλή που βρίσκεται στην επιτρεπόμενη περίμετρο δεν δέχεται πλέον τα σκουπίδια της Τρίπολης. Πέραν αυτού για τη μεταφορά χρειάζεται ειδική άδεια και δεν βρίσκεται εργολάβος εφοδιασμένος μ’ αυτήν. [Υποθέτω ότι ένα ακόμη πρόβλημα είναι ότι οι κάτοικοι της Τρίπολης επιμένουν να ζουν και άρα να απορρίπτουν σκουπίδια. ]
Δυστυχώς τα παραπάνω δεν μεταβάλλουν το συμπέρασμα. Η αυτοδιοίκηση στην Ελλάδα αποτυγχάνει σε πολλές περιπτώσεις σαν αυτήν να αντιμετωπίσει προβλήματα από καιρό γνωστά – και μάλλον αποτυγχάνει με ακόμα μεγαλύτερη συχνότητα απ’ όσο η κεντρική πολιτική διοίκηση στα επίσης γνωστά εθνικά ζητήματα (όπως το χρέος). Οι φερόμενες «εξηγήσεις» μάλλον αναδεικνύουν πρόσθετες παθογένειες.
Πρώτον, την ευκολία με την οποία η Ελλάδα προσυπογράφει (αν δεν υιοθετεί επί το αυστηρότερο) κοινοτικές ρυθμίσεις που γνωρίζει ότι δεν μπορεί να εφαρμόσει εγκαίρως.
Και δεύτερο ότι, ίσως επειδή είναι εν γνώσει της αδυναμίας ή δυσκολίας εφαρμογής, καταλήγει να …αδρανεί εντελώς στα περί την υλοποίησή τους. Με αναπόφευκτη το απαισιόδοξο συμπέρασμα ότι ένα σύστημα διοίκησης, του οποίου οι τοπικές «συνιστώσες» (μπρρ…) δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με τα σκουπίδια, είναι μάλλον απίθανο να βρει άκρη με την εθνική οικονομία.