Με άλλα λόγια, ελπίζει κανείς ότι ο κ. Κοντονής είδε από πρώτο χέρι ότι οι διεθνείς διοργανώσεις (και οι διακρίσεις σ΄ αυτές), παρότι οι πρωταγωνιστές τους -ομάδες και χορηγοί- είναι τεράστιες επιχειρήσεις, έχουν για πάρα πολύ κόσμο τόση σημασία, ώστε αξίζει κανείς να εξαντλήσει κάθε προσπάθεια εσωτερικής εξυγίανσης χωρίς να προκαλέσει την αποβολή των ελληνικών ομάδων από τα μεγάλα «πάρτι» του εξωτερικού.

Υπάρχει, βέβαια, και μία διαφορετική οπτική γωνία. Ότι ο επαγγελματικός αθλητισμός – θέαμα είναι μια εμπορική δραστηριότητα που έχει εξελιχθεί σε όπιο του λαού, το οποίο θα έπρεπε κανείς να αντιμετωπίσει κλείνοντας την τηλεόραση (αν όχι και τα γήπεδα) και βυθιζόμενος στην ανάγνωση της 18ης Μπρυμαίρ. Η άποψη δεν είναι αστήρικτη, τυγχάνει όμως να αντιβαίνει στις κατάδηλες προτιμήσεις των περισσότερων – και άρα η επιβολή της παρουσιάζεται αντιδημοκρατική, για όποιον τουλάχιστον επιμένει να μην αντιπαρέρχεται τις αντίθετες προς τις απόψεις του προτιμήσεις της πλειοψηφίας ως «αλλοτριώσεις».

Να το …πολιτικοποιήσουμε λίγο ακόμη; Συμφέροντα ή μη, εταιρείες ή όχι, υπερβολή ή ιδιοτέλεια, γεγονός παραμένει ότι οι διεθνείς διοργανώσεις προσφέρουν ανώτερο επίπεδο ανταγωνισμού και ποιότητας, το οποίο παρακινεί –έστω σε κάποιο βαθμό- σε βελτίωση και τους ελληνικούς συντελεστές τους, πράγμα που δεν θα συνέβαινε αν έμεναν περιορισμένοι στον επαρχιωτικό εγχώριο μικρόκοσμο. Και αυτό ισχύει και εκτός αθλητισμού, στην πολιτική, οικονομική και πολιτιστική ζωή, όπου βαρύνει αποφασιστικά η συμμετοχή της χώρας στην Ε.Ε. Βαρύνει τόσο, ώστε πρέπει να αντιμετωπίζεται με εξαιρετική καχυποψία κάθε τάση απομονωτισμού, ακόμη και αν οφείλεται σε αφέλεια και όχι σε νεοσταλινισμό.