Σε τέτοιες περιπτώσεις, αν δεν υπάρχει άλλη μέρα, δεν κάνεις συγκέντρωση. Η ενέργεια αυτή δείχνει τέτοια έλλειψη αίσθησης της πραγματικότητας (μεγαλύτερη και από το να νομίζεις ότι στο Κρεμλίνο βρίσκονται ακόμη κομμουνιστές), ώστε όσο δραχμολάγνος ή θαυμαστής της Ζωής (και της ομοουσίας Ραχήλ) κι αν είσαι, παίρνεις το μήνυμα.
Όχι ότι χρειαζόταν, φυσικά. Τα πολιτικά δεδομένα είναι γνωστά και όποιος περιμένει να προσδιορίσει την ψήφο του από τις προεκλογικές ρητορείες ή τις «τηλεμαχίες» θα ήταν ειλικρινέστερος ως πολίτης εάν άλλαζε κανάλι και επέλεγε την αποχή.
Ποια είναι τα δεδομένα; Ως πρώτο, θα ανέφερα την αναμφισβήτητη (για όποιον τυχόν αμφέβαλλε) διαπίστωση ότι στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ υπήρχε μία ισχυρή αντιευρωπαϊκή και αυταρχικών, αν όχι νεοσταλινικών τάσεων μερίδα που αισθάνεται την Ε.Ε. ως εμπόδιο και την κοινοβουλευτική δημοκρατία ως ενόχληση, καθώς τα πολιτειακά της όνειρα είναι διαφορετικού τύπου. Για όποιον πολίτη η ευρωπαϊκή ένταξη της χώρας (και δεν συζητούμε μόνο για το ευρώ) και ο σεβασμός στα δικαιώματα του ατόμου είναι αδιαπραγμάτευτες επιλογές, η μερίδα αυτή είναι επικίνδυνη – και έδειξε πόσο. Τα λόγια δεν διαγράφουν ό,τι είδαμε αυτούς τους μήνες – και η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ δεν τον έχει απαλλάξει απ’ όλα τα στοιχεία αυτού του τύπου.
Τα λόγια δεν αρκούν, επίσης, να διαγράψουν την οδυνηρή εμπειρία των τελευταίων μηνών – από το βαρύ κοστούμι των 58 δισ. ευρώ που στοίχισαν οι «προσπάθειες» Τσίπρα μέχρι την απομόνωση της χώρας στην ευρωζώνη και στην Ε.Ε. και την απόλυτη αδιαφορία για την καταστροφή και την ανεργία στον ιδιωτικό τομέα προς δόξαν της «αποκατάστασης» των ελάχιστων που είχαν απομακρυνθεί από το Δημόσιο.
Ως προς το κόστος, όσοι επιμένουν ότι τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα τον περασμένο Δεκέμβριο, ας δουν τα στατιστικά στοιχεία. Οι ευθύνες Σαμαρά, που «τροχοπέδησε» τις μεταρρυθμίσεις και την ολοκλήρωση της συμφωνίας μετά τις ευρωεκλογές, δεν αναιρούν την καταστροφή που επήλθε το πρώτο επτάμηνο του 2015.
Ως προς την ποιότητα και το ύφος, η παλινόρθωση της ΕΡΤ με ορατές πινελιές δημοσιογραφικής μονοφωνίας, οι συκοφαντίες κατά παντός διαφωνούντος και πρωτοβουλίες όπως ο πόλεμος κατά της αριστείας στην εκπαίδευση κατέδειξαν ότι και πολλοί μη νεοσταλινικοί του κυβερνητικού στρατοπέδου διαπνέονται πάντως από κρατικιστική λατρεία, καχυποψία –αν όχι έχθρα- προς στην ιδιωτική οικονομία και αλλεργία στην ελευθερία του λόγου και στην αντίθετη γνώμη.
Προ αυτών, ισχυρισμοί του τύπου «το παλικάρι πολέμησε» δεν βλέπω τι αξία διεκδικούν. Ακόμη και αν για την αποτυχία της αναδιαπραγμάτευσης ευθύνονται δήθεν κυρίως οι Ευρωπαίοι και όχι οι παλινωδίες μας και οι ενσαρκωμένες από τον Βαρουφάκη «τσογλανιές» μας (συγγνώμη, αλλά αυτή η λέξη αρμόζει), η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός όφειλαν εγκαιρότερα να διαγνώσουν ότι βαδίζαμε «σε ναρκοπέδιο» και να μεταβάλουν πολιτική πριν πατήσουμε την πρώτη νάρκη και υποστούμε τραπεζικό ακρωτηριασμό.
Τα γεγονότα είναι πολύ νωπά για να λησμονηθούν. Και οι επόμενες νάρκες παραμένουν μπροστά μας. Την Κυριακή ο εκλογικός «κρουπιέρης» μας καλεί μία ακόμη φορά: faites vos jeux. Στην πραγματικότητα, όμως, ήδη από καιρό rien ne va plus.