Ανατρέχω προς τούτο στα όσα είχε πει προ μηνών ο τότε υπουργός Παιδείας Μπαλτάς, επιφορτισμένος ήδη με την αναμόρφωση του πολιτισμού. Ξιφουλκών κατά της αριστείας και των πρότυπων σχολείων, ο υπουργός είχε, λοιπόν, «επισημάνει» ότι τα πρότυπα και πειραματικά σχολεία «απασχολούν» μόλις 12.000 μαθητές, ενώ στα 12.734 σχολεία της χώρας φοιτούν 1.387.000 παιδιά και πολλά σχολεία βρίσκονται υπό συνθήκες «ανθρωπιστικής κρίσης», ώστε «αποτελεί πολιτική επιλογή του υπουργείου να επικεντρωθεί στην αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων.»
Η θέση Μπαλτά ήταν κατά τη γνώμη μου πρότυπο διχαστικού λαϊκισμού, κυρίως επειδή ήταν άσχετη με οποιοδήποτε πραγματικό δίλημμα. Πλήρως στερούμενη αναφορών σε υπολογισμούς κόστους, άρα και σε έστω στοιχειώδη εκτίμηση ότι η συντήρηση πρότυπων σχολείων προϋποθέτει διάθεση υλικών και ανθρώπινων πόρων τέτοιας τάξης που θα προκαλούσε δήθεν στέρηση από τα «κανονικά» σχολεία, η τοποθέτηση, παρότι επί της ουσίας φαιδρή, υπηρετούσε τις κομματικές εντυπώσεις: τι μας λέτε για τα πρότυπα, αυτά είναι για την ελίτ (κρίσιμη και εδώ η παρασιώπηση ότι επρόκειτο για δημόσια σχολεία), εμείς έχουμε να ασχοληθούμε με το λαό (ο Μπαλτάς, βέβαια, τέλειωσε Κολλέγιο Αθηνών), με τους αδύναμους, αυτούς που εκπροσωπούμε –αυτούς που μας ψηφίζουν.
Το αποτέλεσμα είναι κοινώς γνωστό (και προκαλεί τρόμο ως προς τι έχει συμβεί εκεί που ο υπουργός Μπαλτάς δεν «επικέντρωσε» την προσοχή του): 20.000 κενά -κατ΄εκτίμηση- σε διδάσκοντες και σχολεία που υπολειτουργούν ακόμη, μήνα Νοέμβριο. Αρκεί να θυμίσω ότι, όταν προ ετών δεν ήταν έτοιμα όλα τα βιβλία και μοιράστηκαν φωτοτυπίες, οι νυν κυβερνώντες είχαν εκμανεί. Ο υπουργός με τις «πολιτικές επιλογές» απεδείχθη στο έργο του, κρινόμενος εκ του αποτελέσματος, σκιτζής – από του τουρκικό eskici: παλιατζής, μπαλωματής παπουτσιών – ήδη και ιδεών.
Οι Φίλης-Σεβαστάκης, λοιπόν, όπως και ο αρχηγός Τσίπρας που προστατεύει εσχάτως όλες τις πρώτες κατοικίες των Ελλήνων, δεν κάνουν κάτι καινοτόμο – άλλωστε έχουν επιδοθεί στο ίδιο έργο και οι κυβερνήσαντες πριν από αυτούς, αν και με κάπως μεγαλύτερη συστολή. Πουλάνε ψεύτικα διλήμματα και κάλπικες υποσχέσεις. Παρασιωπούν π.χ. ότι λόγω της κατάστασης πολλών δημόσιων σχολείων όσοι γονείς μπορούν (κι ας μην είναι πλούσιοι) πασχίζουν να στείλουν τα παιδιά τους σε πρότυπα ή σε καλά ιδιωτικά επωμιζόμενοι το κόστος - ή ότι δίπλα στους δανειολήπτες, που μένουν στις πρώτες κατοικίες τους χωρίς να πληρώνουν τίποτε, υπάρχουν ενοικιαστές που επέλεξαν να μη δανειστούν και εξώνονται (ευλόγως) αν δεν καταβάλουν το μηνιαίο μίσθωμα.
Κρύβουν ότι κάθε δάνειο που δεν πληρώνεται έχει κόστος για τους μετόχους των τραπεζών και τους φορολογουμένους που ανακεφαλαιοποιούν τις τράπεζες, ότι πολλές από τις πρώτες κατοικίες είναι ικανής αξίας –και άρα οι κάτοικοί τους αμφισβητούμενης ανάγκης κοινωνικής προστασίας- όπως και ότι είναι δικαίωμα κάθε δημιουργικού πολίτη να επιλέξει να πληρώσει τα δίδακτρα για το παιδί του αντί να ματώνει για την έμμεση στήριξη κάθε μπαταχτσή που διαβιοί εν ασυλία σε 120 τετραγωνικά ενώ ο γονιός με το «ιδιωτικό» αρκείται σε μισθωμένο τριάρι. Και σε όλα αυτά οι ως άνω πολιτικοί ταγοί κλείνουν το μάτι στους ψηφοφόρους τους, που δήθεν δεν έχουν σπίτια, δεν έχουν καταθέσεις, δεν πάνε σε ιδιωτικά (σε αντίθεση με πλήθος στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που αποδεικνύεται ότι έχουν –και κάνουν- απ’ όλα).
Το τελικό αποτέλεσμα μοιάζει με εκείνο του Μπαλτά. Το δημοσιονομικό κενό αυξάνεται 58 δισ., το τρίτο μνημόνιο επέρχεται επαχθέστερο και ακόμη περισσότερο στο πόδι, τα σχολεία έχουν κενά σε καθηγητές, οι τράπεζες νέες θηριώδεις τρύπες στην κεφαλαιακή τους επάρκεια. Οι κορώνες γενναιοφροσύνης και διχαστικού κομματισμού αφήνουν πίσω τους νέες πληγές – κι εμείς παίρνουμε στα σοβαρά το μοσχάρι (για λόγους Φ.Π.Α.) και τον Φίλη…