Φοβισμένος, κάλεσε τον άλλον άνθρωπο που είχε - κατ’ εκτίμηση - εγκρίνει να τον αναδείξει στην προεδρία ο πρώτος άνθρωπος του αφηγήματός μας.

«Πρόεδρε, πρέπει να του τηλεφωνήσεις», του είπε.

«-Άσε τα πολλά “πρόεδρε”, γιατί θα μπερδευτούμε μεταξύ μας σαββατιάτικα», απάντησε ο Κωστάκης (για τους φίλους). «Σε ποιόν;»

«Στον πρωθυπουργό. Πες του ότι η χώρα κρέμεται από μια κλωστή.»

 - Γιατί, δεν το ξέρει;»

«Ίσως δεν το κατανοεί πλήρως», επέμεινε ο (έτερος) πρόεδρος.

«-Καλά, αφού το λες. Πίνω έναν καφέ και τηλεφωνώ», έστερξε, απορημένος πάντως, ο Κ.Κ. (ήταν Σάββατο κι απόβραδο και ασετυλίνη, όχι συγγνώμη – απογευματάκι ήταν).

«Μπα, μάλλον βράδυ αργά, τώρα μπορεί να τελειοποιεί τα αγγλικά του με τον Φλαμπουράρη, λέγεται ότι του έχει πάρει δίσκους linguaphone με προφορά Αρκανσό» (Αρκάνσας, λέγαμε παλιά), «γιατί μπορεί να δει τον Κλίντον κάποια στιγμή», συμβούλεψε ο Π.Π.

………………………

Μερικές ώρες αργότερα:

«Πρόεδρε, είμαι ο ΚΚ.»

«-Λέγε με Αλέξη, εσύ τουλάχιστον με εκτιμάς», απάντησε ο Α.Τ. (καμία σχέση με Ε.Τ. - phone home).

«Γκαραντί», απάντησε ο Κωστάκης («κούνια που σε κούναγε», σκεφτόταν), «αλλά, ξέρεις, σε πήρα γιατί η χώρα κρέμεται από μία κλωστή».

«-Μην ανησυχείς», είπε ο πρωθυπουργός, «η απόφαση έχει ληφθεί. Διέβην τον κύβο. Ο Ρουβίκων ερρίφθη. Ή κάπως έτσι. Σίγουρα, πάντως, άκουσον και πάταξον μεν, πίστεψέ με δε: Δίνω μάχες. Πάντα. Κυρίως για τους αδύναμους.»

Σιγή στην άλλη άκρη. “Τι εννοεί”, σκέφτηκε ο Κ.Κ., “μήπως βλέπει Combat με τον λοχία Σόντερς – starring Βικ Μάροου;”. Αλλά συγκρατήθηκε:

«Αλέξη», είπε, «όλοι μάχες δίνουμε, αλλά όταν δίνεις λάθος μάχη από λάθος θέση στο μεν σκάκι σου παίρνουν τη βασίλισσα, στη δε διπλωματία τα σώβρακα. Άκου και μένα, ξέρεις τώρα – και η ώρα είναι για πατσά, όχι για φιλοσοφίες.»

«-Εγώ δίνω μάχες με ταξικό πρόσημο», απάντησε ο συνομιλητής του.

«Και η Πανάθα», είπε κουρασμένος ο Κ.Κ., «αλλά προκοπή δεν βλέπουμε. Τέλος πάντων, do your best. Καληνύχτα και καλή τύχη.» Τον έπιασε ένα κλάμα μετά, τον our man in Rafina, αλλά δεν ήθελε να ξυπνήσει τα παιδιά και το έπνιξε.

…………………..

Λίγο αργότερα:

Ο χ, special agent μιας υπηρεσίας τόσο μυστικής που ουδείς γνωρίζει το όνομά της, αναφέρει στον προϊστάμενό του:

«Ο Κ.Κ. επικοινώνησε αίφνης με τον Α.Τ.»

«-Επειδή ασχολούμαι με πολλές χώρες και μπερδεύομαι», απάντησε ξερά ο επικεφαλής, «εννοείς ότι εκείνος που του ξέφυγε το χρέος μίλησε με εκείνον που το αύξησε άλλα 58 δισ. σε επτά μήνες;»

«Αυτό δεν είναι χρέος, κύριε, είναι το δημοσιονομικό κενό», αποτόλμησε ο υφιστάμενος.

«-Οι λεπτομέρειες θα σε κάνουν να περάσεις τη ζωή σου στα μικρόφωνα, στόκε», βρυχήθηκε ο προϊστάμενος. «Τέλος πάντων, υποθέτω ότι ο ένας είπε πως η χώρα κρέμεται από μια κλωστή κι ο άλλος απάντησε ότι δίνει συνεχώς μάχες.»

«Αρχηγέ, είσαι θεός!», θαύμασε ο agent, «καλά το λέω ότι έπρεπε να κόψουμε τις μισές παρακολουθήσεις.»

«-Άμε στη δουλειά σου!», γάβγισε ο επικεφαλής. Κολακευμένος, όμως, άφησε να σχηματιστεί στα χείλη του μια υποψία χαμόγελου και κοίταξε από το παράθυρο τον ήλιο που πήγαινε να δύσει. Στην Αθήνα, υπολόγισε, ήταν μία και μισή το πρωί..