Ο Καμίνης δεν νομίζω να έχει υπάρξει ποτέ ουρά του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ένας αξιοπρεπής άνθρωπος, που τιμήθηκε από τους Αθηναίους δύο φορές– τη δεύτερη μάλλον απέναντι στα προγνωστικά. Το ότι δεν «σταυρώθηκε» επαρκώς στις ευρωεκλογές αποτελεί, βεβαίως, ζήτημα. Υποτίθεται, όμως, ότι το ψηφοδέλτιο Επικρατείας προορίζεται και για ανθρώπους που το κόμμα εκτιμά ότι, ενώ αξίζει η κοινοβουλευτική παρουσία τους, μπορεί να μην εκλεγούν με σταυρό ή που δεν θέλουν να υποστούν τη δοκιμασία (και τον σχετικό ευτελισμό) της προεκλογικής εκστρατείας.
Το ΚΙΝΑΛ, μετά την αποχώρηση του Ποταμιού και των περί τον Thanassis Theocharopoulos (που κατά τη γνώμη μου αποχωρούντες έδειξαν κυρίως τι επιδίωκαν όταν ….προσήλθαν), ήταν μάλλον φυσικό να αναζητήσει για το Επικρατείας έναν μη προερχόμενο από το ΠΑΣΟΚ. Δεν ξέρω αν ο Καμίνης ήταν η ιδανική επιλογή. Δεν ξέρω όμως ούτε πόσες άλλες υπήρχαν.
Ο Βενιζέλος, από την άλλη πλευρά, είναι αναμφίβολα ένας έξυπνος, καταρτισμένος πολιτικός με εξαιρετικό κοινοβουλευτικό λόγο, που τα τελευταία χρόνια (αρκετά μετά την εσπευσμένη ζαππειακή εμφάνιση του 2007 και τα περί προέδρου του «όλου ΠΑΣΟΚ» και κυρίως μετά την έκπτωση του κόμματος στην αντιπολίτευση) διερμήνευσε πολύ συχνά την κοινή λογική και εξέφρασε κατά τρόπο καίριο την αποστροφή και την ανησυχία που προκάλεσαν ο καθεστωτισμός και η ανεπάρκεια των νυν κυβερνώντων. Αναμφίβολα, η τυχόν απουσία του Βενιζέλου από τη Βουλή και την ενεργό πολιτική θα αποτελέσει έλλειμμα, ιδίως ενόψει της σημερινής έκπτωσης του κοινοβουλευτικού και πολιτικού λόγου.
Ο ίδιος, ωστόσο, υπήρξε επίσης αναμφίβολα αλαζονική περσόνα στην πολιτική, με αρκετές αμφιλεγόμενες στιγμές και μια τουλάχιστον διαγνωσμένα (όχι από μένα, από το ΣτΕ) αντισυνταγματική έμπνευση - την επιβολή φόρου ακινήτων με κύρωση της μη πληρωμής του τη διακοπή ηλεκτροδότησης, μια απειλή εξωφρενική ακόμη και υπό τα ασφυκτικά ταμειακά δεδομένα του 2011.
Η αξίωση «ή πρώτος στο Επικρατείας ή εκτός κόμματος» είχε και αυτή χροιά αλαζονείας – και όχι μόνο επειδή προκαταλάμβανε την απόφαση της αρχηγού της παράταξης. Υπ’ αυτήν την οπτική, η Γεννηματά δεν απέπεμψε τον Βενιζέλο. Έφυγε εκείνος επειδή το τελεσίγραφό του απορρίφθηκε. Υπάρχουν φυσικά ισχυρά επιχειρήματα να υποστηριχθεί η αξίωση Βενιζέλου. Πέραν, όμως, της αντιπάθειας που προκαλεί η έπαρση, όταν έχει κανείς υπάρξει χρόνια υπουργός, αρχηγός κόμματος, συγκυβερνήσας και τα τοιαύτα, αν επιθυμεί δικαίωση, εκτίθεται και στον «σταυρό». Ιδίως όταν πιθανολογείται ότι θα τον κερδίσει.
Κατά τη γνώμη μου, για το ΚΙΝΑΛ η βασική δυσκολία ήταν και είναι το τι μπορεί να πει, για να αποτρέψει όσους αηδίασαν ή φοβήθηκαν από την τελευταία τετραετία να στραφούν στον Κυριάκο ως την προφανή λύση αποπομπής του ΣΥΡΙΖΑ. Μάλλον λίγα πράγματα – και μάλλον ανεξάρτητα από το πρόσωπο στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας…