Κι αυτό το ρεφραίν ερχόταν, με μια μουσική ζωντανή, κεφάτη, εθιστική στην ολοκλήρωση κάποιων «μπερδεμένων» συλλογισμών που για όλους μας, σε πρώτη ανάγνωση ( και σε δεύτερη και σε τρίτη εδώ που τα λέμε) ήταν λόγια ατάκτως ερριμμένα για την «πλάκα του πράγματος» αφού ήταν γνωστό ότι ο Λουκιανός είχε απαράμιλλο χιούμορ πριν καταλήξει σε κοινωνικό συμπέρασμα. Οι συλλογισμοί του: 1. «10 μείον 5 μείον 5, 6 δια 2 συν 8, 20 φορές το 15, 11κι 7 18, σύνολο 16, πρέπει να `ναι εντάξει λες να `χω λάθος, ας τα ξαναδώ» Κι όταν τα …ξανάβλεπε έβγαζε το συμπέρασμα ότι «…σύνολο 16, μάλλον είν’ εντάξει, ώρα να πέσω και να κοιμηθώ».
Και μπορεί να έπεφτε να κοιμηθεί αλλά ο καλλιτέχνης Λουκιανός δεν μπορούσε να απομακρυνθεί από τον άριστο μαθηματικό Κηλαιδόνη και διατύπωνε την ευρηματική φράση του ρεφαίν : « κάπου υπάρχει λάθος, κάπου την έχουμε πατήσει κι οι δυο». Φράση που απόλυτα αφορούσε στις διαπροσωπικές σχέσεις
Τώρα που είμαι βέβαιος ότι σας έχω ξαναθυμίσει το υπέροχο τραγουδάκι και ίσως έχετε αρχίσει να το σιγοψιθυρίζετε, μπορώ να σας πω ότι η μαθηματική εξίσωση ήταν σωστή. Αλλά δεν τον ένοιαζε. Τον ένοιαζε ότι είχε προβληματίσει αυτούς που ήθελαν να προβληματιστούν.
Ε, εδώ και αρκετές μέρες παρακολουθώ στην τηλεόραση εκπομπές «πολιτικού διαλόγου και αντιπαράθεσης» και «πιάνω» τον εαυτό μου να σιγομουρμουρίζει το τραγουδάκι του Λουκιανού. Παρουσιαστές κουρασμένοι και βαριεστημένοι, μερικοί αδιάβαστοι, ενδεχομένως υπο- αμειβόμενοι , ίσως και αδιάφοροι προς το αντικείμενο, ρωτούν τους ίδιους και τους ίδιους υποψήφιους βουλευτές, ευρωβουλευτές, δημάρχους, περιφερειάρχες τις ίδιες και τις ίδιες ερωτήσεις που ΟΛΟΑ τα κανάλια τους έχουν ξαναρωτήσει.
Κι αυτοί, οι ερωτώμενοι υποψήφιοι , αντί να εκτιμήσουν το γεγονός ότι τα τηλεοπτικά κανάλια τους ευνοούν και τους τιμούν με συχνές , συχνότατες προσκλήσεις τη στιγμή που άλλους ανθυποψήφιους δεν τους καλούν ΠΟΤΕ σε μιαν απέραντη μεροληπτική διαδικασία, απαντούν το ίδιο βαριεστημένα και απρόθυμα λέγοντας ασαφή κλισέ, ξεκινώντας σχεδόν πάντα με τη φράση « Έχω απαντήσει αρκετές φορές στο ίδιο ερώτημα που μού κάνετε» αντί να εκμεταλλευτούν ΑΛΛΗ ΜΙΑ τηλεοπτική τους εμφάνιση λέγοντας κάτι πιο έξυπνο, πιο ευρηματικό, πιο ενδιαφέρον.
Στην ουσία; Βγαίνουν και οι δυο πλευρές χαμένες. Και τα κανάλια – βάζω μέσα και τα ραδιόφωνα και τη γραπτό/ηλεκτρονικό τύπο- και οι υποψήφιοι. Τα κανάλια «βγάζουν υποχρεώσεις» και προτιμήσεις, οι υποψήφιοι πηγαίνουν αν και δεν έχουν τι να πουν μόνο και μόνο για να προβάλουν το προσωπάκι τους, το στιλάκι τους, το ονοματάκι τους και οι θεατές/ακροατές γυρίζουν κανάλι ψάχνοντας ματαίως να βρουν κάτι πιο ενδιαφέρον. Μα και το ίδιο περίπου γίνεται και σε πιο «ελαφρές», του λεγόμενου infotainment όπου οι μεν παρουσιαστές είναι βέβαιον ότι δεν γνωρίζουν τα θέματα αλλά θέλουν να «ανεβάσουν» το προφίλ τους παίρνοντας μια «σοβαρή» συνέντευξη, οι δε προσκαλεσμένοι ουδεμία επιθυμία έχουν να συζητήσουν σοβαρά σε μια infotainment εκπομπή. Γι αυτό και προσπαθούν να πουν πιο «ελαφρά» πράγματα από τις…. Πρέσπες και την εγκληματικότητα μόνο που και τα «ελαφρά» πρέπει να τα ξέρεις για να μιλήσεις γι αυτά.
Αποτέλεσμα; Λουκιανέ μου, είχες απόλυτα δίκιο : « Όμως κατά βάθος, κάπου υπάρχει λάθος, κάπου την έχουνε πατήσει κι οι δυο».