Αλλά έπρεπε να περπατήσω. Τρεις μέρες μετά,  ξαναβγήκα  με τη μία πατερίτσα γιατί σκέφτηκα ότι έτσι,  «έπιανα» λιγότερο χώρο και μπορούσα να …ελιχθώ. Να περάσω απέναντι, στον πεζόδρομο για ένα καφέ;  Προβληματικό. Οι πεζόδρομοι δεν είναι για τους πεζούς. Δύσκολο να μπεις στο καφενείο , δύσκολο να κινηθείς , δύσκολο να καθίσεις….

Ξαναβγήκα  παρέα με τη γυναίκα μου την επομένη. «Πρόσεχε» μου έλεγε. Πρόσεχα. Κάποιος πίσω μου αδημονούσε. «Άντε ρε φίλε, προχώρα» μού είπε και με προσπέρασε, χτυπώντας με –λίγο- ευτυχώς στο αριστερό, το «καλό» πόδι. Πήγα να πέσω και με συγκράτησε η γυναίκα μου. Κάναμε βόλτα το τετράγωνο. 

Στις  23 Δεκεμβρίου, βγήκα  μόνος μου  χωρίς πατερίτσα. Περπατούσα καλούτσικα αλλά κάθε 4-5 βήματα,πονούσα, κούτσαινα λίγο και σταματούσα. Πήγα προς τη στάση του τρόλλει. Δύσκολα .Όλο το πεζοδρόμιο, κατειλημμένο από ανθρώπους που περίμεναν το τρόλλει. Το υπόλοιπο πεζοδρόμιο  κατειλημμένο από σκουπίδια, καδρόνια, χαρτόκουτες ,μηχανάκια ντελιβεράδων και καβαλημένες μοτοσυκλέτες.  Σταματώντας να δω από πού θα πήγαινα, προκάλεσα δυσφορία σ’  αυτούς που βιάζονταν. «Τι τη θες τη βόλτα ρε θείε αφού δεν μπορείς;» είπε ένας καθώς με προσπέρναγε.

Άλλαξα πορεία. Δυο κυρίες 40-45 χρονών με αναγνώρισαν, σταμάτησαν και μού είπαν : «Καλέ γιατί κουτσαίνετε; Τι πάθατε;»  Τι να κάνω; Απάντησα.«Κουτσαίνω γιατί είμαι κουτσός» τους είπα χαμογελώντας. Έβαλαν τα γέλια και έφυγαν. Το πέρασαν για αστείο.

Όρθωσα παράστημα, το πήρα απόφαση και άρχισα να περπατάω σταθερά. ίσια και όσο γρήγορα μπορούσα προς το σπίτι. Χαρούμενος για την πρόοδό μου, σκόνταψα στις σπασμένες πλάκες και  δυο  παιδιά , 8-9 χρονών, επάνω στα ποδήλατά τους  που ερχόντουσαν από την αντίθετη κατεύθυνση, σχεδόν έπεσαν επάνω μου. Σταμάτησαν, έσκασαν στα γέλια και ο μεγαλύτερος μού είπε : «Εεεεε, το νοσοκομείο είναι απέναντι, μπάρμπα».  Από «θείος», έγινε «μπάρμπας». Δυο κυρίες- προφανώς μαμάδες τους- τούς φώναξαν. «Τι κάνετε; Σιγά είπαμε. Δεν βλέπετε ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί; ».

ΚΙ ένας νεαρός , αγκαλιά με μια κοπέλα, σχολίασε: «Τα παιδιά φταίνε; Το ραμολί  τι θέλει και κόβει βόλτες αφού δεν μπορεί να πάρει τα πόδια του;» Προαγωγή. Θείος-μπάρμπας,ραμολί.

Σωστά. Το πεζοδρόμιο δεν είναι για όλους. Ούτε οι διαβάσεις. Είναι για τους νέους και υγιείς που τρέχουν να προλάβουν ,  για τα μηχανάκια του ντελίβερι, για τις μοτοσυκλέτες που οι « ξένοιαστοι καβαλάρηδες»  παρατούν όπου γουστάρουν, για τα σκουπίδια που δεν χωράνε στους κάδους, για τις χαρτόκουτες που πετάνε οι  καταστηματάρχες όπου βρουν, για τις …αθώες κοπελίτσες που βλέπουν τις βιτρίνες , σταματούν και αρχίζουν πάρλα στο κινητό .

Τώρα τι παραπονιέμαι; Εγώ ήμουν ένας άνθρωπος με εγχειρισμένο πόδι  που απλώς πονούσε λίγο και  κούτσαινε και σκόνταφτε  στα εμπόδια και που σε δέκα μέρες θα γινόταν καλά και θα περπατούσε το ίδιο ανέμελα.

Σκέψου δηλαδή και  να ΗΜΟΥΝ ανάπηρος. Πού δεν θα γίνει ποτέ του καλά.