Πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων, ένα σύνολο βαρόνων της πολιτικής, που ευθύνεται για την κατάντια του ΠΑΣΟΚ, έχει κληθεί για πολλοστή φορά να σώσει το κόμμα και κατ’ επέκταση τη χώρα!. Οι νέοι απουσιάζουν ή αποτελούν διακοσμητικό στοιχείο, ενώ το ονομαζόμενο βαρύ πυροβολικό του Κινήματος φαντάζει πάλι ως η μόνη σωτηρία του.

Η ανανέωση του πρώην κυβερνώντος κόμματος έχει λοιπόν έναν επιλεκτικό χαρακτήρα. Απομακρύνθηκαν ορισμένα στελέχη, επίδοξοι το πάλαι ποτέ αρχηγοί του κόμματος και τοποθετήθηκαν στο ηγετικό αυτό όργανο κάποιοι άλλοι φθαρμένοι από το χρόνο, έχοντας ως μόνο χαρακτηριστικό την πολιτική τους εμπειρία.

Η μέχρι σήμερα παραγωγή του έργου που προσέφεραν, οδήγησε το εν λόγω κόμμα στην τρίτη θέση στη Βουλή. Από την άλλη, φέρουν σοβαρό μερίδιο ευθύνης για τη θέση της χώρας, εκεί όπου βρίσκεται. Αν θεωρείται ικανοποιητικό το έργο που παρήγαγαν όλοι αυτοί στο σύνολό τους –πλην εξαιρέσεων– τότε ίσως θα έπρεπε να αναθεωρήσουμε τον τρόπο μέτρησης της αποτελεσματικότητας.

Έχει κουραστεί όμως ο κόσμος να βλέπει άτομα με περιορισμένες δεξιότητες, να παίζουν σημαίνοντα ρόλο στη πολιτική ζωή της χώρας. Παρόλα αυτά, με κύριο όπλο τις ισχυρές τους γνωριμίες ή τις εσωκομματικές ισορροπίες, πορεύονται, προσβάλλοντας μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων, με τον τρόπο της σκέψης και την έως σήμερα δράση τους.

Αν και ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, έδειξε με προγενέστερες δηλώσεις του περί του μελλοντικού αρχηγού του κόμματος, ότι θα έδινε προτεραιότητα στους τριαντάρηδες, τελικά η όλη του στρατηγική αναδεικνύει εκ νέου την καθεστηκυία τάξη των μανδαρίνων της πολιτικής του κόμματος.

Απέναντι σε αυτό το καθεστώς, αναδεικνύεται ένας ΣΥΡΙΖΑ, που αν και βιώνει την εφηβική φάση της ζωής του στην πολιτική –με το ό,τι συνεπάγεται κάτι τέτοιο– έχει να δείξει κάτι διαφορετικό. Αντιπαραθέτει σε αυτόν τον συρφετό ένα σύνολο ανθρώπων που παρουσιάζουν (όχι όλοι βέβαια) το ακόλουθο ενδιαφέρον στοιχείο: Είναι επαγγελματίες, καλοί γνωστές ενός αντικειμένου, που καλούνται να υπηρετήσουν και γενικά φέρονται ως άτομα με μέτρο.

Αν εξέλειπαν από το νέο αυτό πολιτικό σχηματισμό, κάποιες «άναρθρες κραυγές» στελεχών που μιμούνται κατ’ ανεξήγητο τρόπο, μια κουλτούρα που οδήγησε τη χώρα εδώ που βρίσκεται σήμερα, τότε θα μπορούσε να υποστηριχθεί το εξής: Το νέο αυτό κόμμα δε θα είχε μολυνθεί από τη νόσο εκείνη, που διαπερνά τα κόμματα εξουσίας και αποτελεί κοινό παρονομαστή τους! Η ίασή του όμως δεν είναι τόσο επώδυνη όσο σε άλλους πολιτικούς χώρους.

Και ενώ νέες δυνάμεις ανατέλλουν, το ΠΑΣΟΚ κινείται στα παλιά του χνάρια. Όταν όμως κτίζεται εκ νέου ένα διατηρητέο δεν ψάχνουμε άφθαρτα υλικά στα μπάζα. Τα άφθαρτα υλικά βρίσκονται αλλού και δεν έχουν την παραμικρή σχέση με όλο το κύκλωμα, που στις δύσκολες στιγμές της χώρας δείχνει καθημερινά το πόσο κενό είναι σε γνώσεις,  τόλμη και αρετή.

Με τη γλωσσολαγνεία και με φθαρμένους πολιτικούς και στελέχη, χωρίς στρατηγική και ιδιαίτερες δεξιότητες δεν κτίζεται είτε μια χώρα είτε ένα κόμμα. Η χώρα έχει ανάγκη από παθιασμένους για τη σωτηρία της ανθρώπους, με καθαρό μυαλό  και με εχέγγυα, ικανά να αναδείξουν ό,τι θετικό της έχει απομείνει.

Του Δημήτρη Μάρδα

Καθηγητή Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ