Όσο το φέρνω στη μνήμη μου, ήταν ένα εξαιρετικό αλφαβητάρι. Βοηθούσε κι η εικονογράφηση του Κώστα Γραμματόπουλου. Ήταν εύληπτο, προσεγγίσιμο (γιατί είχε παιδιά για ήρωες) πρόσφερε ηθικά διδάγματα, εξήρε αξίες, έστρωνε μοντέλο ζωής. Κυρίως όμως έσπερνε απλόχερα αισιοδοξία. Με το πέρας της ανάγνωσης του ενστάλαζε στο μικρό μαθητή, ότι η Ελλάς μπορεί να είναι μιά μικρή, πτωχή και τίμια χώρα, αλλά, όταν ο ίδιος κι οι συμμαθητές του μεγαλώσουν, θα την κάνουν μεγάλη και τρανή. 

Εμείς λοιπόν οι μαθητές του τότε (μεσήλικες τώρα) με την είσοδο μας στην Ε.Ε και με τις επιδοτήσεις και τα δανεικά να τρέχουν, ζήσαμε την ψευδαίσθηση της ευδαίμονος Ελλάδος.  Ήμασταν όλοι δεμένοι σ' ένα προσομοιωτή και γλεντάγαμε με την εικονικότητα της στιγμής. Απ' το βιβλίο του Δημοτικού κρατήσαμε μόνο την πρόσκαιρη αισιοδοξία. Χάσαμε στο δρόμο το ήθος, τις αξίες, τα πρότυπα. Το ήθος έγινε life style, οι αξίες εμβάσματα, τα πρότυπα κουρτίνες. 

Ο Μίμης έπαψε να είναι φίλος μας. Ένα άνοστο παιδί ήταν άλλωστε, προσκολλημένο στην οικογένεια του. Αμ' αυτή η Άννα, η αδελφή του. Μια ξενέρα ήταν. Δεν θα την παίρνανε ποτέ στο My style rocks. Άστε δε τη μάνα, τη κυρά Φανή. Για να τηγανίζει ψάρια καλή  είναι. Δεν κάνει αυτή η οικογένεια για μας. Είναι οπισθοδρομική, το δίχως άλλο.

 Καινούργιοι φίλοι, πιο προοδευτικοί, ήρθαν στη γειτονιά. Πάω να παίξω με το Χασάν.