Ωραία φαίνονται όλα αυτά. Είναι καλό πράγμα οι επέτειοι κι οι εορτασμοί. Ξεγελάνε έτσι οι άνθρωποι (και τα έθνη) τον επερχόμενο θάνατο. Για να δούμε όμως, τι πραγματικά επιτεύξαμε αυτά τα χρόνια της ανεξαρτησίας μας και τι βάλαμε στο σακούλι μας ως έθνος; Λευτερωθήκαμε, λέει, για να διώξουμε τον Τούρκο δυνάστη, να προκόψουμε, να ορίζουμε τις τύχες μας μόνοι μας.
Να μιλάμε ελληνικά, να έχουμε σχολειά, εκκλησιές, σημαία, στρατό. Να φτιάξουμε κράτος ονομαστό και να ανασυστήσουμε τη Βυζαντινή αυτοκρατορία. Ελληνικά μιλάγαμε ελεύθερα και τότε (το "κρυφό σχολειό" κείται στη σφαίρα του μύθου), εκκλησιές, Χριστούγεννα και Πάσχα είχαμε, άνθηση οικονομική (ειδικά μετά το άνοιγμα στη Ρωσία και το Ναπολεόντειο αποκλεισμό) αποκτήσαμε τρελή. Κοινωνικώς - έναντι των άλλων χριστιανικών πληθυσμών και του μέσου Τούρκου - οι Έλληνες υπερείχαν τα μάλα. Οι Φαναριώτες επάνδρωναν το κρατικό μηχανισμό και την εξωτερική πολιτική της αυτοκρατορίας, οι παραδουνάβιοι ηγεμόνες κι οι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι της Υψηλής Πύλης ήταν Έλληνες, οι κοτζαμπάσηδες κι οι προεστοί ήταν στην ελίτ της διαστρωμάτωσης. Η βιοτεχνία (Αμπελάκια) το εμπόριο (Σμύρνη, Πόλη) η ναυτιλία (Ύδρα, Οδησσός) ήταν αμιγώς ελληνική υπόθεση. Η ανώτατη παιδεία (Μεγάλη του γένους Σχολή) επαφίετο σε χέρια Ελλήνων. Διοικητικώς τους Έλληνες και τους άλλους χριστιανούς τους είχε αναλάβει το Πατριαρχείο και ο Κλήρος. Δεν ανακατέβοτανε (και σοφά) ο Τούρκος. Επαγγελματίες φοροεισπράκτορες ήταν Έλληνες, οι κοτζαμπάσηδες.
Επαναστατήσαμε απ' όλα αυτά για να πάψουμε να είμαστε υπάλληλοι και να γίνουμε αφεντικά. Και πολύ ορθά πράξαμε. Γιατί η ιστορία γράφεται κι απ' το συναίσθημα, όχι μόνο απ' τους αριθμούς. Μόνο που στην υπόθεση "ελευθερία" βάλαμε απ' την αρχή συνεταιράκια. Αυτούς, καλέ, τους ίδιους που έχουμε και τώρα. Η Αγγλία - αξιοπρεπέστατη κυρία - δεν προλάβαμε να σηκώσουμε τα λάβαρα κι έσπευσε να μας δώσει δανεικά. "Πιάστε αυτά, για να κινηθείτε!". Και κατόπιν φρόντισε να απελευθερωθούμε, για να μη χάσει τα χρωστούμενα.
Και έτσι κύλησαν όλα αυτά τα ένδοξα χρόνια. Με δανεικά. Που έφταναν στη πατρίδα μισακά. Που είχαν φαγωθεί στο δρόμο. Που σύναπταν οι νέοι κοτζαμπάσηδες με το αζημίωτο. Που ο καθένας τους - είτε δεξιός είτε αριστερός - φρόντιζε να κάνει ντηλ με κάποιον ξένο δανειστή. Ο ίδιος να 'ναι καλά κι η οικογένεια του. Για την Ελλάδα έχει ο Θεός κι οι δανειστές...
Η νέα Ελλάδα είναι μπροστά μας: νοθευμένη με λαούς υποδεέστερους πολιτισμικώς των Τούρκων, με το Αιγαίο win - win, με κομμάτια της επικράτειας της αμφισβητούμενα, να χρωστά περισσότερα απ' ότι το 2010, να υποκύπτει δουλικά στα κελεύσματα των ευρωπαίων δανειστών της, να μην έχει λόγο κι ελπίδα σε ανάπτυξη κι ευμάρεια, να είναι μη κυρίαρχο και μη λειτουργικό κράτος.
Έτσι ηχεί απολύτως προφητική η ρήση του Ιωάννη Μακρυγιάννη: "Και λευτερωθήκαμεν από τους Τούρκους και σκλαβωθήκαμεν εις ανθρώπους κακορίζικους, όπου ήταν η ακαθαρσία της Ευρώπης".