Το 1816 χρεωκόπησε (καθ' ότι τα συνεργεία, τα καράβια κι οι Πασάδες ήταν ακριβοί τότε) κι αναγκάστηκε να τα πουλήσει κοψοτιμής στην Κυβέρνηση του, η οποία αυθωρεί τα στέγασε στο Βρετανικό Μουσείο.

Έκτοτε για 200 χρόνια νομή, κατοχή και κυριότητα (έστω και διά κτήσεως από μη κύριο ή διά χρησικτησίας) έχει επ' αυτών το Ηνωμένο Βασίλειο. Να θυμηθούμε δε, ότι το 1816 η Ελλάς δεν υπήρχε ως επίσημα αναγνωρισμένο κράτος, ώστε να έλκει εξ αυτού του λόγου δικαιώματα. Τι μπορούμε να κάνουμε τώρα, ώστε να αποφύγουμε "δανεισμούς" και αγκυλώσεις του παρελθόντος;

Ως προδόρπιον, οι δουλευταράδες ευρωβουλευτές μας να αιτηθούν και να πετύχουν ψήφισμα αναγνώρισης της Ελλάδος ως "Λίκνο του ευρωπαϊκού πολιτισμού". Να αιτηθούμε και να λάβουμε (ως λίκνο πλέον) άτοκο δάνειο με επιδότηση και περίοδο χάριτος από την Ε.Ε, επί σκοπώ επαναπατρισμού συμβόλων της πολιτιστικής μας κληρονομιάς (η οποία μετά το ψήφισμα θα είναι κοινή). Το δάνειο θα εξυπηρετείται αποκλειστικά από μέρος των εισπράξεων του Μουσείου της Ακρόπολης. Να πείσουμε το Ηνωμένο Βασίλειο στη κατεύθυνση της πώλησης και να προχωρήσουμε στην αγορά των μαρμάρων, πληρώνοντας εύλογο τίμημα. Να αιτιολογήσουμε ότι η μεταβίβαση γίνεται χάριν του λίκνου, χάριν του ενιαίου του αριστουργήματος και χάριν του ότι όλη η Ε.Ε είναι πλέον ένα κράτος υπό διαμόρφωση, ώστε να μπορεί η Αγγλία να αποκρούσει ανάλογα αιτήματα από τρίτες χώρες (λ.χ. Αίγυπτος) και να μη δημιουργηθεί εις βάρος της δεδικασμένο. Τέλος, να χορηγήσουμε πιστά αντίγραφα των μαρμάρων στο Βρετανικό Μουσείο, ώστε να απαλυνθεί αισθητικώς και οικονομικώς η απώλεια των γνησίων.

Εάν πάλι νομίζουμε ότι είναι δικά μας "κατά κυριότητα" (διότι ιστορικώς και ηθικώς είναι) τότε δεν έχουμε παρά να κάνουμε αυτό που κάνει κάθε πολίτης, όταν τον κλέβουν. Να πάμε στα δικαστήρια. Μόνο που το καθυστερήσαμε λίγο κι οι απαιτήσεις (όπως μ' έμαθαν) με το χρόνο φθίνουν και παραγράφονται...