Και μεις οι τωρινοί δεν είμαστε σε καλύτερη κατάσταση. Περικυκλωμένοι είμαστε. Με τη διαφορά ότι ο στρατός που μας έχει ζωσμένους, δε φαίνεται, δε φορά στολές. Είναι λίγος για την ώρα, δεν έχει όπλα και λιάζεται. Κι αν εδώ έχει για συμμάχους κάτι αλληλέγγυους κι ανθρωπιστές κατ' επάγγελμα, τι μ' αυτό; Αυτοί είναι ψυχοπονιάρηδες, δε μπορούνε τα αίματα.

 Και ποιους να φοβηθούμε; Κάτι αναξιοπαθούντες, μισοπνιγμένους, ρακένδυτους, που σέρνουν κι ασυνόδευτα από πάνω; Ελάτε καλέ! Εμείς έχουμε κράτος τρανό, είμαστε ευρωπαίοι, έχουμε συμμάχους, έχουμε υψηλές γνωριμίες στο πλανήτη. Κάθε τόσο μας προσκαλούν δια τέϊον. Μας απευθύνονται αβρώς, σηκώνονται απ' τη θέση τους, μας χτυπάνε στη πλάτη, μας κάνουν ευκολίες. 

Άλλωστε, άμα και καλά γίνει κάτι, εμείς ομονοούμε. Στο κίνδυνο γινόμαστε μια γροθιά. Και καταγάγουμε περηφανείς νίκας εν συνεχεία: Σαλαμίνες, Γρανικούς, Κλειδία, Δερβενάκια, Λαχανάδες. Θέλουμε να ξεχνάμε ότι από το 1922 κι εντεύθεν έχει γίνει κόκκινος ο σβέρκος μας απ' τις σφαλιάρες. Ένα ντου κάναμε το 1940 στην Αλβανία κι αυτό ήταν όλο. Εκατό χρόνια ξύλο τρώμε. 

Εκατό χρόνια μοναξιάς πάντως δε νιώσαμε. Είχαμε παρέα τους Άγγλους, τους Σοβιετικούς, τους Αμερικάνους. Πρόσφατα ανακαλύψαμε ότι κι οι Γερμανοί είναι φίλοι μας. Παρεξηγημένα παιδιά. Και μεις, οι χαζοί, τους νομίζαμε άρπαγες. Αυτοί θα καθαρίσουν για πάρτη μας. Θα ρουφήξουν σα σκούπα Miele κι ότι μαύρο χνούδι υπάρχει πάνω μας θα εξαφανιστεί.

 Δεν ανοίγουμε τα μάτια μας, να διαβάσουμε τι λέει ο Αλεξανδρινός ποιητής. Σάμπως μπορούμε, έτσι δυσνόητα που τα γράφει το γεροντοπαλήκαρο: "Aυτά ο Νέρων. Και στην Ισπανία ο Γάλβας κρυφά το στράτευμά του συναθροίζει και το ασκεί". 

Εγώ είμαι απ' τους τυχερούς. Το πολύ σε είκοσι χρόνια δε θα υπάρχω. Κοιτάξτε εσείς τι θα κάνετε τώρα.