Η πρόταση αυτή απευθύνεται σε ικανό όγκο πολιτών - μη ίδιας αφετηρίας, μόρφωσης και βιοτικού επιπέδου και με διαφορετικά ελατήρια. Για να θέλξει, πρέπει πρωτίστως να απευθυνθεί στο θυμικό, δηλαδή στο συναίσθημα του ακροατή - ψηφοφόρου. Πρέπει να ενδυθεί μ' ένα μανδύα υπερβατικό, εξωανθρώπινο, μεταφυσικό. Έτσι το αφήγημα από ιδεολογικό, κοινωνικό, επιστημονικό, πραγματικό μετακυλίει σε μία παραμυθία, σε μια παράσταση εικονικής πραγματικότητος, σ' ένα ουτοπικό κάλεσμα.

Αυτά ως προς την εξωτερική εμφάνιση της πολιτικής. Ως προς την εσωτερική τα πράγματα αλλάζουν. Εδώ, αντί του φαντασιακού - ιδεατού κόσμου, βασιλεύει ο πραγματικός. Αντί για τον κόσμο των ιδεών και των ιδανικών υπάρχει το Κολοσσαίο κι οι μονομάχοι. Ο σκοπός είναι να εξοντώσεις αντιπάλους, ώστε να βγεις νικητής. Οι θέσεις εξουσίας είναι περιορισμένες κι οι υποψήφιοι γι' αυτές μάχονται μέχρι τελικής πτώσεως. Κάνουν στη μπάντα ιδεολογία, ηθική, αξιοπρέπεια και μεταμορφώνονται σε θηρευτές. Ο έτοιμος θηρευτής προχωρά, ο πιο ανέτοιμος κάνει πίσω. Ο καιροσκόπος, ο άφιλος, ο κόλακας, ο ραδιούργος, ο διαβολέας πολλάκις επιβάλλεται στους πιο άξιους και φτάνει να εκπροσωπεί αυτούς που τον ψήφισαν.

Οι ανυποψίαστοι ψηφοφόροι δεν παίρνουν χαμπάρι. Είναι σαν τους ενοίκους του ισογείου, που δεν ξέρουν τι γίνεται στο ρετιρέ. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η πρακτική εφαρμογή της πολιτικής αφίσταται του καλαίσθητου περιβλήματος της. Εξωτερικά είναι η τέχνη της αφήγησης, εσωτερικά η τέχνη της αντιπαλότητας.

Είναι αδύνατον ένας μόνος του να σώσει ένα διεφθαρμένο κόσμο ή να λύσει το πρόβλημα της ανθρώπινης φύσης, αλλ' εν τούτοις μπορεί να την αντέξει, χωρίς να αφομοιωθεί. Έτσι καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι, για να καλυτερεύσουμε την κοινωνία, πρέπει πρώτα να βελτιώσουμε εαυτόν.