Εν δυνάμει υποψήφιοι φονιάδες κι οι συγκεντρωθέντες, λοιπόν. Πόσο αργά προχωράει η κοινωνία. Πόσο δεν φτάνουν ο ηλεκτρισμός, τα καύσιμα, τα μέσα, τα κομπιούτερς. Ιδέες, λόγια, πιστεύω είναι καμμένα χαρτιά. Ο μπαμπουΐνος είναι βαθιά φωλιασμένος μέσα μας. Σαν έτοιμοι από καιρό σα θαρραλέοι τρέχουμε να κατασπαράξουμε τον άλλο, που κάνει το αδιανόητο, το έξω από δω.

Αυτός ο άλλος είναι ο ορατός μας εχθρός. Μας ξεθωριάζει την εικόνα ζωής, που νομίζουμε ότι έχουμε. Θα τον αφήσουμε, να μας χαλάσει την ψευδαίσθηση; Αντί να ψάξουμε τον αόρατο εχθρό, δηλαδή τα ενδότερα της ψυχής μας, ρίχνουμε σκέτη άμμο στη φωτιά, που άναψε ο άλλος. Την σπίθα μέσα μας ούτε που την ξέρουμε ούτε που την κοιτάμε.

Εάν με ρωτήσετε τι θα πάρω, την Πισπιρίγκου ή τους οπαδούς του Λιντς, θα σας απαντήσω: Κανένα.