Λάτρης του εγγλέζικου ποδοσφαίρου, σπήκαρε στην αρχή αγώνες του Σαββάτου. Ήταν τόσο καλός, που έβλεπες το γρασίδι πράσινο, την μπάλα πορτοκαλί, τις φανέλες με τα χρώματα κι ας ήταν οι τηλεοράσεις μαυρόασπρες τότε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον τελικό του κυπέλλου Αγγλίας το 1971 μεταξύ Άρσεναλ και Λίβερπουλ, που έληξε 2-1. Και τον Τσάρλυ Τζωρτζ βεβαίως-βεβαίως.

Πίστευε στους Άγγλους, γιατί φαίνεται ότι έβλεπε μακριά. Σε θέαμα, τεχνική και φαντασία άλλοι ήταν καλύτεροι. Οι νησιώτες όμως είχαν εντιμότητα, μαχητικότητα, ανδρισμό και ήταν οι πρεσβευτές του ευ αγωνίζεσθαι. Ακόμη και σήμερα, που έχει νοθευτεί η σύνθεση των ομάδων τους, οι γενικές τους αρχές είναι απαράβατες κι ισχυρές. Προστατεύουν διαχρονικά το προϊόν τους, τιμωρούν και διώχνουν αυτούς που το απειλούν ή που προσπαθούν να κλέψουν.

Κατάλαβαν έγκαιρα οι Άγγλοι, ότι η βία των ημερών θα τίναζε στον αέρα το αιώνιο κατασκεύασμα τους. Την νίκησαν. Κατάλαβαν, ότι με την αθρόα είσοδο ξένων παικτών θα ευτελίζονταν η ποδοσφαιρική κουλτούρα τους. Την προστάτεψαν. Κι έφτασαν στο σημείο η Τσάμπιονσιπ (η Β' εθνική τους) να είναι από τα δημοφιλέστερα πρωταθλήματα στον κόσμο.

Ο Διακογιάννης παρέμεινε κύριος, ευπατρίδης κι αρχοντικός σε έναν κόσμο πληβείων, υβριστών και καβγατζήδων. Κι αυτό είναι το μέγιστο αποτύπωμα του, το κληροδότημα του στις επόμενες γενιές δημοσιογράφων.