Η ιστορία δεν θα φανεί πολύ επιεικής διότι θα κρίνει ότι οι δύο αυτοί κύριοι, στα χέρια των οποίων βρίσκεται η τύχη της χώρας καθώς κρέμεται από μία πάρα πολύ εύθραυστη κλωστή, βασικά άφησαν την ευκαιρία να χαθεί, καταδικάζοντας τον τόπο τους σε οικονομικό αφανισμό. Θα κρίνει ότι με δική τους υπαιτιότητα (και αυτό φαίνεται από την στάση του καθενός από αυτούς) χάθηκαν και οι δύο μέσα στην κομματική αρτηριοσκλήρωση πού επί γενιές πλήττει την πολιτική ηγεσία.
Θα πρέπει πιά να είναι γιά όλους ολοφάνερο, πόσον μάλλον για τους αρχηγούς του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, ότι η ελληνική οικονομία και ελληνική κοινωνία δεν είναι δυνατόν να σωθούν, χωρίς την άμεση και ολοκληρωτική συνεργασία των δύο μεγάλων κομμάτων, από τώρα και έως ότου ορθοποδήσουμε και πάλι. Τα εθνικά προβλήματα παραείναι μεγάλα, οι αναγκαίες οικονομικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις παραείναι τεράστιες και οδυνηρές, ώστε να μπορεί ένα πολιτικό κόμμα μόνο του να τα βγάλει πέρα.
Ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς, παρουσιάζουν παρόμοια χαρακτηριστικά, με πολλά από τα πλεονεκτήματα και, πολλά από τα μειονεκτήματα των ελλήνων πολιτικών Στα πλεονεκτήματα περιλαμβάνονται ότι ηγούνται των δυο μεγάλων κομμάτων εξουσίας και η σχετικά άφθαρτη, έως τώρα, προσωπικότητά τους, καθώς δεν υπάρχουν υποψίες διαφθοράς σε βάρος τους.
Στα μειονεκτήματα, δύο κυρίως σοβαρά προβλήματα προέχουν. Και οι δύο συχνά βάζουν το κομματικό συμφέρον πάνω από το εθνικό με τον συνεχή ανταρτοπόλεμο στον οποίο επενδύουν και σπαταλούν δυνάμεις και χρόνο με αρνητικά αποτελέσματα για την πολιτική ζωή του τόπου. Επίσης, και οι δύο, στην προσπάθειά τους να διατηρήσουν μία ελάχιστη εσωκομματική ενότητα και σταθερότητα, προστατεύουν το κόμμα τους και τα κομματικά στελέχη από την δικαιοσύνη, βοηθούμενοι, φυσικά, από το περίφημο συνταγματικό άρθρο περί υπουργικής ευθύνης. Το οποίο άρθρο δεν το δημιούργησαν μεν οι ίδιοι, αλλά το εκμεταλλεύτηκαν δεόντως πρός όφελος των πολιτικών συναδέλφων τους.
Δύο κεφάλια είναι, συνήθως, καλύτερα από ένα στην αναζήτηση λύσης ενός προβλήματος. Οι Παπανδρέου και Σαμαράς, αποδεικνύουν με την στάση τους, συνεχώς, στον ελληνικό λαό, πώς δύο κεφάλια είναι χειρότερα ακόμα και από ένα, γιατί σπαταλούν τις φαιά ουσία αυτών των κεφαλιών για να πολεμούν ο ένας τον άλλο.
Τι θέλει πάνω απ΄ όλα ο Γιώργος; Να τον ακολουθήσει ο ελληνικός λαός στην υλοποίηση του Μνημονίου! Δεν καταλαβαίνει λοιπόν ο Γιώργος, οτι εάν κερδίσει την υποστήριξη του Αντώνη και της Νέας Δημοκρατίας γιά το Μνημόνιο, θα μπορέσει να το υλοποιήσει πολύ πιό εύκολα και αποτελεσματικά;
Τι θέλει πάνω απ΄ όλα ο Αντώνης; Να επιφέρει μερικές βασικές αλλαγές στους όρους του Μνημονίου! Δεν καταλαβαίνει λοιπόν ο Αντώνης, οτι εάν κάτσει και συμφωνήσει με τον Γιώργο γιά αυτές τις αλλαγές, τότε με την κοινή φωνή των δύο κομμάτων εξουσίας , ο πρωθυπουρφός θα μπορέσει να βγεί στην Ευρώπη και να διαπραγματευτεί πιό δυναμικά και αποτελεσματικά μερικές ριζικές αλλαγές στο Μνημόνιο?
Η πολιτική, οικονομική και κοινωνική κατάσταση στην Ευρώπη και, ιδιαίτερα στην Ευρωζώνη είναι τρομερά ρευστή. Η ηγεσία της Ευρωζώνης προσπαθεί, από την αρχή της κρίσης, να βρεί λύσεις σε οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα πολύ πιό πολύπλοκα και εκτεταμένα από τα προβλήματα του ελληνικού λαού. Ωστόσο, η φωνή της Ελλάδας, όπως η φωνή του καναρινιού μέσα στον ορυχείο, έχει μεγάλη πληροφοριακή αξία γιά την Ευρωζώνη.
Όσο έχει ανάγκη η Ευρωζώνη να βλέπει την Ελλάδα, το πιό μαύρο από τα πρόβατα, να αποδύεται σε μία σοβαρότατη προσπάθεια να ορθοποδήσει την οικονομία της, άλλο τόσο έχει ανάγκη να ακούει από την Ελλάδα και να μαθαίνει κατά πόσον όλοι αυτοί οι πρωτοφανείς και αδοκίμαστοι όροι που έχει επιβάλει στην κοινωνία της Ελλάδας, πιάνουν τόπο εποικοδομητικό η όχι. Δεν είναι λογικό ότι εάν η κυβέρνηση έχει την πλήρη υποστήριξη της μείζονος αντιπολίτευσης, οι δηλώσεις του Γ. Παπανδρέου, στα άπταιστα αγγλικά του, θα ακούγονται πιο δυνατά και πολύ πιό πειστικά στα διάφορα ευρωπαικά συνέδρια και συναντήσεις κορυφής;
Η ιστορία καλεί τον Γεώργιο Παπανδρέου και τον Αντώνιο Σαμαρά. Και οι δύο τους είναι σχετικά νέοι αρχηγοί στα δύο μεγάλα κόμματα, και είναι και οι δύο σχετικά αμόλυντοι από την γενική δυσοσμία του πολιτικού κόσμου της Ελλάδας. Δύο είναι τα κοινά καθήκοντά τους, τα οποία μόνο από κοινού μπορούν να τα επιτύχουν.
Πρώτον επιχείρημα είναι να ξανακερδίσουν την εμπιστοσύνη του Ελληνικού λαού (την οποίαν, όπως ξέρουμε, έχουν χάσει εδώ και καιρό), αλλάζοντας το συνταγματικό άρθρο περί ευθύνης υπουργών, και διώχνοντας από τα κόμματά τους και από την Βουλή όλους τους αμαρτωλούς πολιτικούς. Ταυτοχρόνως οφείλουν και οι δύο ηγέτες να παραδεχτούν τις ατιμίες πού έπραξαν τα δύο τους κόμματα τους τα τελευταία 30 χρόνια και να ζητήσουν συγνώμη από τον λαό και από το Έθνος.
Δεύτερον καθήκον είναι να συνεργαστούν οι δυὀ τους, μαζί με τους κύριους συνεργάτες τους, και να συμφωνήσουν σε ένα νέο Μνημόνιο, στο οποίο να πιστεύουν και οι δύο ακράδαντα. Ένα τέτοιο Μνημόνιο, συμφωνημένο και από τα δύο κόμματα, δηλαδή την μεγάλη πλειοψηφία των ελλήνων ψηφοφόρων, θα μπορέσουν, μετά, να το «πουλήσουν» αποτελεσματικά και στον Ελληνικό λαό, αλλά και στην ηγεσία της Ευρωζώνης.