Από την μια μεριά έχουμε την ηγεσία της Γερμανίας, την Μέρκελ και τον Σόιμπλε, να είναι πεπεισμένοι ότι το ευρώ πρέπει οπωσδήποτε να σωθεί και ότι η περίπτωση χρεοκοπίας και εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη είναι ένα χαρτί πού δεν μπορεί ποτέ να παιχτεί λόγω των άγνωστων επακόλουθων για την οικονομία της Ευρώπης. Η Μέρκελ, φυσικά, θα μας καρύδωνε, εάν μπορούσε, για όλα τα προβλήματα πού της έχουμε δημιουργήσει. Σίγουρα πιστεύει ότι η κρίση της Ελλάδας είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο τα ψωμιά της είναι μετρημένα στην πολιτική ηγεσία της χώρας της. Για αυτό και οι όροι που θα επιβληθούν για την σωτηρία μας θα είναι όσο το δυνατόν σκληρότεροι, χωρίς όμως να μας πνίξουν, και χωρίς να ωθήσουν τον ελληνικό λαό σε επανάσταση και ανατροπή του πολιτικού συστήματος..
Στην ίδια ομάδα παίζουν φυσικά και όλη η ηγεσία της Ευρώπης, από τον Τρισέ έως τον («τέως ερασιτέχνη ποδοσφαιριστή») Όλι Ρεν. Και είναι αρκετά πιθανόν ότι η απομάκρυνση (εικονική παραίτηση) του Άξελ Βέμπερ από την ηγεσία της Μπούντεσμπανκ, έγινε αναγκαία όταν η Ευρώπη αποφάσισε ότι η Ελλάδα, (και κάθε άλλη χώρα της Ευρωζώνης), πρέπει να σωθεί πάση θυσία. Ο Βέμπερ έπρεπε να θυσιαστεί γιατί έδειχνε διατεθειμένος να βάλει σε κίνδυνο το μέλλον της Ευρωζώνης για χάη της οικονομικής του ιδεολογίας. (Για αυτό και το επόμενο επαγγελματικό του βήμα είναι να γυρίσει στον ακαδημαϊκό κλάδο, και ειδικά στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου, όπου μπορεί να συνεχίσει να υπηρετεί την άκρως νεοφιλελεύθερη ιδεολογία του όσο το επιθυμεί η καρδιά του.) Και φυσικά η Μέρκελ έσπευσε να τοποθετήσει στην θέση του Βέμπερ τον πρώην οικονομικό της σύμβουλο, ο οποίος, θα βάλει πλάτη την κατάλληλη στιγμή.
Από την άλλη μεριά έχουμε την Αμερική, ειδικότερα τον Ομπάμα και τον υπουργό του της οικονομίας Γκάϊτνερ, να τρέμουν για τις πιθανές επιπτώσεις στην αμερικανική και στην παγκόσμια οικονομία από κάποιου είδους χρεοκοπία του ελληνικού κράτους. Ο θεός να αγιάζει την ψυχούλα της αμερικανικής τράπεζας Lehman Brothers, η οποία έγινε το εξιλαστήριο θύμα του μοντέρνου ξέφρενου καπιταλισμού, και της οποίας η χρεοκοπία, το σωτήριο έτος 2008 έχει πλέον αναγορευθεί από την ηγεσία του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού σαν το προπατορικό αμάρτημα προς αποφυγήν.
Επιπλέον, ο Ομπάμα ηγείται μίας χώρας της οποίας η οικονομία πολλές φορές έχει παρομοιασθεί με της Ελλάδας, λόγω του τεραστίου δημοσίου χρέους της και φυσικά του σοβαρού ετησίου ελλείμματος, το οποίο έχει φτάσει το ενάμισι τρις, ποσό εξωπραγματικό για την Ελλάδα. Ο Ομπάμα και η χώρα του, βρίσκονται επίσης υπό την σοβαρή απειλή των Ρεπουμπλικάνων, και ιδιαίτερα του κινήματος του Πάρτι του Τσαγιού, οι οποίοι προτίθενται να θέσουν την πολιτική και την οικονομία των ΗΠΑ σε δύο εξαιρετικά κρίσιμες δοκιμασίες τις προσεχείς εβδομάδες.
Έχουν σκοπό να εκβιάσουν την κυβέρνηση του Ομπάμα και να την αναγκάσουν να προβεί σε σημαντικές υποβαθμίσεις των κοινωνικών υπηρεσιών που παρέχει το κράτος στους αμερικανούς πολίτες, με την απειλή να καταψηφίσουν δύο σημαντικά και αναγκαία θέματα που πρέπει να περάσουν από το Κογκρέσο τον επόμενο μήνα. Το ένα θέμα είναι το νομοσχέδιο για τον ετήσιο κρατικό υπολογισμό και το άλλο νομοσχέδιο είναι για να επιτραπεί μία αύξηση του επιτρεπόμενου χρέους των ΗΠΑ, καθότι το κρατικό χρέος θα υπερβεί φέτος το όριο που ορίζει ο νόμος.
Εάν δεν υπάρξει συμφωνία είτε στο ένα θέμα είτε στο άλλο, το αποτέλεσμα θα είναι μία προσωρινή στάση πληρωμών στο αμερικανικό δημόσιο, που μπορεί να κρατήσει εβδομάδες, αν όχι μήνες. Μία παρόμοια κατάσταση υπήρξε στο παρελθόν, επί Κλίντον. Μία τέτοια εξέλιξη θα επιφέρει τεράστια αναστάτωση στην Αμερική, με σοβαρές συνέπειες πιθανώς για την οικονομία της , και θα δυσχεράνει σημαντικά την έξοδο της χώρας από την κρίση. Αλλά ο μεγαλύτερος φόβος είναι ότι θα επικεντρώσει την ανησυχία και την προσοχή της διεθνούς χρηματοπιστωτικής αγοράς στα δημοσιονομικά προβλήματα των ΗΠΑ, ακριβώς όπως έγινε το φθινόπωρο του 2008 στην Ελλάδα, όταν έγινε γνωστό σε όλη την υφήλιο ότι είχαμε ένα τεράστιο δημοσιονομικό χρέος.
Έτσι λοιπόν, η παντελής κακομοιριά της οικονομίας της χώρας μας, μπορεί να μας βοηθήσει, σαν φύλακας άγγελος, από την πλήρη κοινωνική καταστροφή.
Ντίνος Κουτσολιούτσος