Η ηγεσία της Ευρωζώνης, με πρώτη και καλύτερη την αρχηγό της, Άγκελα Μέρκελ, από την μια μεριά και η Κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, από την άλλη, ήταν ζευγαρωμένοι σύντροφοι τον περασμένο χρόνο, τουλάχιστον ως προς ένα σημαντικό χαρακτηριστικό, που τους κατέστησε ιδανικούς παρτενέρ στο μπουρδούκλωμα που ονομάζεται Μνημόνιο για την ελληνική οικονομία, και στο γενικότερο και μεγαλύτερο μπουρδούκλωμα που είναι η στάση της Ευρωζώνης, εδώ και ένα χρόνο, προς τις προβληματικές οικονομίες της περιφερείας, και της οικονομικής, και όχι μόνο, κρίσης του Ευρωζώνης. Αυτό το κοινό χαρακτηριστικό έχει τέσσερα σκέλη. Πρώτον, ο εκ των ενόντων αυτοσχεδιασμός οικονομικών αποφάσεων με σοβαρές κοινωνικές επιπτώσεις, δεύτερο, πάντα υπό την απειλή μίας οικονομικής κακουχίας που μπορεί να σκάσει εντός πολύ ολίγου χρόνου, τρίτο, η τάση να αναβάλλονται οι αναγκαίες αποφάσεις έως την πιο τελευταία στιγμή, και τέταρτο, η τραγική προτίμηση να σχεδιάζουν μόνο για το πρόβλημα της ημέρας, η, το πολύ-πολύ, για το πρόβλημα του επομένου χρόνου, λες και η Ευρωζώνη είναι μία υπόθεση που δεν θα κρατήσει πάνω από μία γενεά.
Έτσι λοιπόν βλέπουμε ότι το ΔΝΤ, απελευθερωμένο από την πολιτική ηγεσία του Τρος-Κάν, κέρδισε πίσω την χαμένη υπόσταση του καθαρώς τεχνικού οργανισμού οικονομικής βοήθειας, και έκανε την σωστή αριθμητική, την αληθινή αριθμητική, και όχι τα πολιτικά μαθηματικά του Τρισέ και της Μέρκελ, και ανακοίνωσε στην Ευρώπη, ορθά κοφτά, ότι εάν πραγματικά θέλουν σοβαρά να σώσουν την οικονομία της Ελλάδας, πρέπει να παρουσιάσουν και να συμφωνήσουν ένα πολυετές πρόγραμμα διάσωσης, με αληθοφάνεια και πραγματικές πιθανότητες επιτυχίες, αντί για αυτό το «σικέ» πρόγραμμα που λέγεται μνημόνιο (των τριών ετών!). Και κατά απίστευτη σύμπτωση, (και αναφέρομαι στην ιστορία της καμαριέρας που έβγαλε τον Τρος-Κάν από την μέση, η Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά, επωφελούμενη της αποτυχίας της κυβέρνησης το Μνημονίου, προσφέρει στην ηγεσία της Ευρωζώνης, ένα πρόγραμμα διάσωσης της οικονομίας της Ελλάδας, εντός του Ευρώ, το οποίον έχει πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας από το πρώτο μνημόνιο, και το οποίο δεν υλοποιείται παρά μόνον εάν η Ευρώπη συμφωνήσει σε ένα μακροχρόνιο, και άρα ρεαλιστικό, πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας.
Εάν ήμουνα ο Γιώργος Παπανδρέου, αυτήν την κρίσιμη στιγμή, και εάν ήθελα πραγματικά να έσωζα και την πατρίδα μου, αλλά και την θέση μου στην ιστορία της Ελλάδας, θα έκανα την εξής απλή αριθμητική στα πέντε μου δάκτυλα. 1. Η τελευταία δημοσκόπηση δείχνει ότι ο ελληνικός λαός καταψηφίζει με συντριπτική πλειοψηφία το μνημόνιο. 2. Η ίδια δημοσκόπηση δείχνει σοβαρή προτίμηση του λαού για μια συναίνεση του πολιτικού κόσμου. 3. Το κύμα διαδηλώσεων μεγαλώνει, παρά μικραίνει, και οι τελευταίες διαδηλώσεις καταφέρονται εναντίον ολόκληρου του μνημονίου, αντί να διαφεντεύουν μεμονωμένα συνδικαλιστικά συμφέροντα. 4. Στο συμβούλιο, όλος ο πολιτικός κόσμος αρνείται να συναινέσει σε φορολογικά μέτρα. 5. Ο Σαμαράς δέχεται να διαπραγματευθεί μαζί μου με την Τρόικα, εάν πρώτα συμφωνήσω με τα φορολογικά μέτρα του Ζαππείου. Το άθροισμα αυτής της απλής αριθμητικής, μου δείχνει ένα δρόμο για να έχω και τον σκύλο χορτάτο και την πίτα ολόκληρη. Δηλαδή, εάν πετάξω τον προσωπικό μου εγωισμό, και συναινέσω με το πρόγραμμα του Ζαππείου, θα μπορέσω και να προσφέρω στους ευρωπαϊκούς εταίρους την συναίνεση που απαιτούν, και να παραμείνω αρχηγός της κυβέρνησης μου και του έθνους, και να προσφέρω στον ελληνικό λαό μέτρα που θα τους ευχαριστήσουν. Και εάν ο μη γένοιτο η Ευρωπαϊκή ηγεσία πει όχι, τι είχα, τι έχασα;