Στο χώρο του ευρώ, ίσως ακόμα πιο σημαντικές αλλαγές ξεπροβάλλουν, σχεδόν καθημερινά. Μετά το πολύμηνο μαγείρεμα της επερχόμενης και σημαντικότατης αλλαγής στην ηγεσία της Γαλλίας, μέσα σε μία εβδομάδα από την εγκαθίδρυση του Ολάντ στην προεδρία, θα συναντηθεί στις 23 Μαΐου η ευρωπαϊκή ηγεσία για μία πρώτη σύσκεψη και ανταλλαγή ιδεών και απόψεων για μία στρατηγική ανάπτυξης στην Ευρώπη.
Μετά την ιστορική πληθωριστική κίνηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, το τελευταίο εξάμηνο, να ρίξει ένα τρις ευρώ στο τραπεζικό σύστημα, τώρα η περίτρανη Bundesbank, η Γερμανική Κεντρική Τράπεζα, που αποτελεί τον πραγματικό πυρήνα της Ευρωζώνης, αποφάσισε ότι η Ευρώπη έχει ανάγκη και μπορεί να ωφεληθεί από μία ελαστικότερη πολιτική πληθωρισμού, κυρίως στην Γερμανία, η οποία, αυτήν την στιγμή, έχει χαμηλότερο πληθωρισμό, (2,3%), από την υπόλοιπη Ευρώπη (2,8%). Αυτή η ανακοίνωση έρχεται αμέσως μετά την ανακοίνωση του γερμανού υπουργού οικονομικών, του Σόιμπλε, να προωθήσει μία σχετική ύψωση των εργατικών ημερομισθίων για τους γερμανούς εργαζόμενους.
Οι παραπάνω δύο αποφάσεις της γερμανικής «αυτοκρατορίας» έρχονται, όπως όλες οι αποφάσεις της γερμανικής κυβέρνησης, αρκετά η και πολύ καθυστερημένα, και μετά από έντονες και μακροχρόνιες πιέσεις άλλων κρατών, πολλών αναλυτών, και της συνεχιζόμενης επιδείνωσης στις κοινωνικές και οικονομικές καταστάσεις πολλών κρατών του ευρώ. Από την αρχή της κρίσης, παγκόσμιοι αναλυτές είχαν παραθέσει και προτείνει την αντίθετη λύση για την λύση του ευρώ από αυτήν που η Γερμανία επέλεξε και επέβαλε, προς δικό της κερδοσκοπικό συμφέρον, τα τελευταία δύο χρόνια.
Αυτή η άλλη λύση προτείνει να διορθώσει τις καταστροφικές ανισότητες ανάμεσα στα ισοζύγια τρεχουσών ισολογισμών, (που είναι και η βαθύτερη αιτία της ευρωπαϊκής κρίσης), ανάμεσα στην Γερμανία και τα περισσότερα κράτη του ευρώ, υψώνοντας το κόστος εργασίας στην Γερμανία, αντί την επιλογή του βυθίσματος του κόστους εργασίας στα άλλα κράτη, που έχει επιβληθεί ως τώρα.
Η ίδια πρόταση επίσης υποστηρίζει ότι εάν η Ευρωζώνη επιτρέψει μία πολιτική υψηλότερου πληθωρισμού, στο διπλάσιο του συμφωνημένου 2% παραδείγματος χάριν, μεγαλώνοντας την χρηματική ρευστότητα στην Ευρωζώνη, όπως κάνει η Αμερική από το 2008, τότε κτυπάς δύο πουλιά με μία τουφεκιά. Προωθείς την επενδυτική ανάπτυξη όλων των οικονομιών του ευρώ, αντί της τωρινής στασιμότητας και ελαφριάς ύφεσης που επικρατεί, αλλά και βοηθάς σημαντικά τις εξαγωγικές οικονομίες όλων των κρατών, διότι το φτηνότερο ευρώ θα καταστήσει τις εξαγωγές πιο ανταγωνιστικές.
Συμπληρωματικά, ο υψηλότερος πληθωρισμός χαμηλώνει το πραγματικό κόστος της συντήρησης και αποπληρωμής των πολλών τρισεκατομμυρίων ευρώ που χρωστάει, στο δημόσιο τομέα, η Ευρωζώνη συνολικά, με την Γερμανία να είναι η πρωταθλήτρια και σε αυτό το άθλημα, χρωστώντας το μεγαλύτερο ποσό από οποιοδήποτε άλλο κράτος.
Από την άλλη μεριά, η απόγνωση των λαών που υπόκεινται στην πολιτική της αυστηρής λιτότητας, διαφαίνεται στα εκλογικά αποτελέσματα, στις κοινωνικές αναταραχές και στις πολιτικές μετατοπίσεις. Στις μερικές δημοτικές εκλογές της Ιταλίας αυτήν την εβδομάδα, το κόμμα του Μπερλουσκόνι, που αποτελεί τον πυρήνα της στήριξης της κυβέρνησες Μόντι, έχασε πολλά ποσοστά. Πολλοί από αυτούς του ψήφους φαίνεται να πήγαν σε ένα κόμμα που θέλει την λιρέτα, και το οποίο κέρδισε το 20% των ψήφων. Στην Ιρλανδία, η αντίσταση μεγαλώνει, εναντίον της συνθήκης της λιτότητας που τίθεται σε δημοψήφισμα στο τέλος του Μάη.
Στον πολιτικό χώρο, γίνεται ένας μικρός πόλεμος, ανάμεσα σε δύο στρώματα πολιτικής. Στο (ισχυρότερο) επίπεδο της γερμανικής και ευρωπαϊκής ηγεσίας, συμπεριλαμβανομένης και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας, η απειλή της χρεωκοπίας και της εξόδου από το ευρώ, εάν η Ελλάδα δεν συμμορφωθεί στα συμφωνηθέντα με την Τρόικα, ανακοινώνεται πλέον ωμά και αδιαφύλακτα. Στο άλλο πολιτικό επίπεδο, το πιο ανίσχυρο, δηλαδή το επίπεδο του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, και της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην Γερμανία, δραματικές φωνές κατηγορούν την πολιτική της Γερμανίας, για την καταστροφή του (ήδη λίαν προβληματικού) πολιτικού συστήματος και του κοινωνικού ιστού στην Ελλάδα, και για την προώθηση των διαφόρων φασιστοειδών κινημάτων, που θέτουν το δημοκρατικό υπόβαθρο της Ευρώπης υπό σοβαρή αμφισβήτηση.
Το μεγάλο ερώτημα για τον ελληνικό λαό και για την ελληνική πολιτική ηγεσία είναι πώς να υπάρξει, εν μέσω της κοινωνικής απόγνωσης στο εσωτερικό της χώρας, εν μέσω των συνεχιζόμενων εξωτερικών εκβιασμών και απειλών, και εν μέσω της αναγκαίας και συνεχιζόμενης ρευστοποίησης και μεταβαλλόμενης πραγματικότητας στον ελληνικό πολιτικό χώρο, αρκετή ψυχραιμία, νηφαλιότητα, σύνεση, συνεργασία, επικοινωνία, και αποφασιστικότητα, για να λάβει το έθνος τις σωστές επιλογές για το μέλλον του.