Ο Ολάντ κτίζει μέτωπο εναντίον της Μέρκελ, συμπεριλαμβάνοντας τον Ιταλό και τον Ισπανό ηγέτη, τον Μόντι και τον Ραχόη, στις πατροπαράδοτες συναντήσεις και διαπραγματεύσεις με την Γερμανική ηγεσία, που με πολύ ήχο και λίγο αντικείμενο, συνήθιζε να έχει το ζεύγος Μερκοζί, δηλαδή, η γερμανίδα ηγέτης με το μαστίγιο, και ο μικρός νάρκισσος πρώην ηγέτης της Γαλλίας.
Τίποτα δεν μπορεί να ζωγραφίσει πιο ξεκάθαρα την καταστροφική πολιτική του Σαρκοζί, από την εμμονή του να διαπραγματεύεται τετ-α-τετ, (για να μην ξεχνάμε και τα γαλλικά μας), με την Μέρκελ, αποκλείοντας τους άλλους δύο ηγέτες, της Ιταλίας και της Ισπανίας. Ο Σαρκοζί ικανοποιούσε την ναρκισσιστική του ανάγκη, να βλέπει τον εαυτό του σε ίσο και αποκλειστικό επίπεδο με την Μέρκελ, την στιγμή που η Ευρώπη το είχε βούκινο και αυτός κρυφό καμάρι, ότι η Μέρκελ του είχε πάρει τον αέρα ολοκληρωτικά, και βασικά επέλεγε και επέβαλλε τις πολιτικές που η κυβέρνηση της είχε αποφασίσει.
Σε περσινό άρθρο, η στήλη είχε περιγράψει την τοξική επιρροή που είχε στην ευρωπαϊκή αντιμετώπιση της κρίσης του ευρώ η στάση και η στρατηγική του Σαρκοζί. Δυστυχώς, στην επιλογή του Σαρκοζί να διαπραγματεύεται με την Γερμανική ηγεσία, χωρίς την συμπαράσταση της Ιταλικής και της Ισπανικής ηγεσίας, βόηθησε αρνητικά, το γεγονός ότι η ιταλική ηγεσία, δηλαδή ο Μπερλουσκόνι, είχε σταματήσει να κυβερνά επί ένα χρόνο πριν της πτώση του, λόγω των πολλαπλών δικαστικών του προβλημάτων για τις εμπορικές και σεξουαλικές τους παραβάσεις. Από την άλλη μεριά, η Ισπανία έχασε ένα ολόκληρο χρόνο στην αλλαγή της ηγεσίας της από τον σοσιαλιστή Θαπατέρο στον δεξιό Ραχόη.
Τα σημάδια της πρόθεσης και της στρατηγικής του Ολάντ είναι πολλαπλά, και διακριτικά, αλλά πιστεύω, σημαντικά και καλοί οιωνοί. Στην πρώτη Ευρωπαϊκή Σύνοδο κορυφής στην οποία συμμετείχε ο νέος γάλλος πρόεδρος, δεν συναντήθηκε με την Μέρκελ για «καφέ», πριν από την συνεδρίαση των αρχηγών, όπως άρεσε να κάνει ο Σαρκοζί, έτσι ώστε να μπορεί να τραγουδάει το ίδιο τροπάρι με την γερμανίδα ηγέτιδα στην συνεδρίαση. Αντί αυτού, ο Ολάντ, αρκετά επιδεικτικά, θεάθηκε να εισέρχεται στην συνεδρίαση παρέα με τον Ιταλό ηγέτη, Μόντι, ο οποίος από πριν από τα Χριστούγεννα, ακόμα, έχει ξεκαθαρίσει ότι χωρίς ανάπτυξη, τα μέτρα λιτότητας που έφαρμόζει στην Ιταλία, δεν θα αποδώσουν τα ζητούμενα δημοσιονομικά αποτελέσματα.
Ακόμα πιο σημαντικό, κατά την γνώμη μου, είναι μία φαινομενικά απλή κουβέντα, που είπε ο Ολάντ σε πρόσφατη ερώτηση δημοσιογράφου, για το πώς προχωράει η συνεργασία του με την γερμανίδα ηγέτιδα. Ο Ολάντ, απλά και ξεκάθαρα, αναφέρθηκε στις βασικές διαφορές που υπάρχουν, διαβεβαιώνοντας ότι αυτός και η Μέρκελ, σίγουρα θα βρουν θέματα για συμφωνία. Αμέσως πρόσθεσε, ότι δεν μπορούν οι ευρωπαϊκές πολιτικές να καθορίζονται μόνο από τις συμφωνίες μεταξύ του ίδιου και της Μέρκελ. «Υπάρχουν και άλλοι», πρόσθεσε, των οποίων οι γνώμες είναι επίσης σημαντικές, και οι οποίοι πρέπει να συμπεριλαμβάνονται στις συζητήσεις.
Εκ των πραγμάτων, φυσικά, η Ιταλία και η Ισπανία, αποτελούν τους δύο φυσικούς συνεταίρους της Γαλλίας, στην κρίση του ευρώ, και όχι μόνο διότι αντιπροσωπεύουν τρεις λατινικές, καθολικές χώρες της περιφερείας, σε αντίθεση με την γερμανική προτεσταντική Γερμανία, που είναι το επίκεντρο του λεγόμενου «πυρήνα» της Ευρωζώνης.
Οι τρείς αυτές χώρες της περιφέρειας, (η Γαλλία μπορεί να μην ανήκει ακόμα επίσημα σε αυτήν την κατηγορία, αλλά σίγουρα έχει τον φόβο μήπως και προσχωρήσει στο προσεχές μέλλον…), ανάμεσα τους και οι τρείς μαζί, έχουν το διπλάσιο μέγεθος Ακαθάριστου Ετησίου Προϊόντος, 6 τρις ευρώ, δηλαδή της διπλάσια οικονομία, ενάντια στα 3 τρις της Γερμανίας. Επίσης, οι τρείς χώρες μαζί, έχουν το διπλάσιο πληθυσμό, 170 εκατομμύρια κάτοικους, ενάντια στα 83 εκατομμύρια της Γερμανίας. Έχουμε λοιπόν, τρεις χώρες, που και οι τρείς ζητάνε να προωθήσουν πολιτικές αντιμετώπισης της κρίσης, σημαντικά αντίθετες από τις πολιτικές που προωθεί, και έχει επιβάλει η Γερμανία. Στην παρούσα συγκυρία, αυτές οι τρείς οικονομίες, βρίσκονται σε διαφορετικά επίπεδα επίθεσης από την διεθνή κεφαλαιαγορά, με την Ισπανία να βρίσκεται στο πιο ευάλωτο σημείο, μετά η Ιταλία, και τελευταία η Γαλλία.
Έως την παρούσα στιγμή, και ο Ολάντ, και ο Μόντι, έχουν δημόσια επικοινωνήσει τις επιλογές τους για την λύση της κρίσης. Ο ισπανός ηγέτης, ο Ραχόη, έχει εστιάσει στην προσπάθεια του να επιλύσει το προβλήματα της Ισπανίας, αλλά με το τελευταίο του πρόβλημα, την ανακεφαλαίωση των τραπεζών, ξεκινώντας από την Μπανκία, έχει μόλις τεθεί ξεκάθαρα αντίθετος, και με την Ευρωπαϊκή ηγεσία, και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, γύρω από την στρατηγική της κρίσης. Παρόλο που η οικονομία της Γερμανίας υπερέχει σημαντικά στην ανταγωνιστικότητα, αυτό το χαρακτηριστικό μιας οικονομικά, μπορεί να αλλάξει διαχρονικά πολύ εύκολα. Αντιθέτως, τα μεγέθη των οικονομιών και των πληθυσμών αυτών των κρατών, δεν αλλάζουν εύκολα, ούτε γρήγορα.
Μπορεί να φανταστεί κανείς, ότι η Γερμανία, εάν και όταν βρεθεί αντιμέτωπη σε μία οργανωμένη πρωτοβουλία των τριών χωρών, δεν θα μπορέσει να επιβάλει τις επιλογές της τόσο εύκολα, η και καθόλου, εν συγκρίσει με την ευκολία που επέβαλε την πολιτικής της στον Σαρκοζί. Και όπως έχει ανακοινωθεί, μία πρώτη συνάντηση μεταξύ των τεσσάρων αυτών κρατών, των τεσσάρων πιο μεγάλων οικονομιών της Ευρωζώνης, θα λάβει τόπο εντός ολίγου. Η Ευρώπη μπορεί να περιμένει κάποιες αλλαγές στην στρατηγική κατά της κρίσης.
Αρκετοί αναλυτές, κυρίως Γερμανοί, πιστεύουν και εύχονται, ότι η σκληρή αντιπαράθεση του Ολάντ, με την γερμανική πολιτική, είναι κυρίως για εγχώρια κατανάλωση, και ότι μετά τις γαλλικές βουλευτικές στα μέσα του Ιουνίου, ο Ολάντ θα βάλει νερό στο κρασί του και θα συμφωνήσει την Γερμανία. Ελπίζω και πιστεύω ότι αυτό δεν θα γίνει, διότι αλλιώς η Ελλάδα θα συνεχίσει να προχωράει σε ένα τούνελ χωρίς φως…