Αλλά η κυβέρνηση Παπανδρέου, στην αρχή της κρίσης, διάλεξε την λύση του κομματικού συμφέροντος, και αρνήθηκε να αγγίξει το Δημόσιο, με οποιονδήποτε τρόπο. Αντί αυτού, επιτέθηκε εναντίον των αποδοχών και των εισοδημάτων όλων των Ελλήνων, στην προσπάθεια να μειώσει το τεράστιο έλλειμμα. Σαν αποτέλεσμα, μετά από τρία χρόνια συνεχιζόμενης παρόμοιας πολιτικής, περίπου ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι του ιδιωτικού χώρου έγιναν άνεργοι, και μισό εκατομμύριο νοικοκυριά έχουν μείνει χωρίς κανένα εισόδημα.
Και το έλλειμμα μεν μειώθηκε αισθητά, αλλά δεν εξαλείφθηκε, φυσικά, διότι το γιγάντιο τέρας του Δημοσίου εξακολουθεί να είναι γιγάντιο και τερατώδες, από γραφειοκρατικής άποψης. Αντί αυτού, ω χαράς ευαγγέλια, το δημόσιο χρέος έχει γιγαντωθεί, λόγω της σημαντικής μείωσης του ΑΕΠ, και το ύψος του βρίσκεται εκτός ελέγχου. Η ελληνική οικονομία έχει μειωθεί κατά το ένα τέταρτο, και η ύφεση το 2013, προδιαγράφεται, από αναλυτές που λένε την αλήθεια, τουλάχιστον στο 8% του ΑΕΠ, που σημαίνει ότι στο τέλος του σωτηρίου έτους 2013, η ελληνική οικονομία θα έχει μειωθεί, συνολικά, στα δύο τρίτα του προ της κρίσεως ύψους της. Και το ελληνικό Δημόσιο θα εξακολουθεί, όπως φαίνονται τα πράγματα, είτε με την τωρινή τρικομματική κυβέρνηση, είτε με μία ενδεχόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, να κάθεται πάνω στον τράχηλο του έθνους, σαν ένα αιώνιο, αβάσταχτο, όσο και αδίσταχτο βάρος. Ένα βάρος που έχει ήδη επεκτείνει την ανάγκη μνημονιακής πολιτικής, και συνεχιζόμενων μέτρων λιτότητας, έως και το 2016, και πάει λέοντας δηλαδή, διότι το θέμα της μη βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους διαιωνίζεται, όσο και να απειλεί η να παρακαλεί η Λαγκάρντ, και όσο η Μέρκελ συνεχίζει να δεσπόζει της γερμανικής και της ευρωζωνικής πολιτικής.
Μετά την λαίλαπα που επέφεραν τα μέτρα λιτότητας τα τρία αυτά χρόνια, η επιλογή την μείωσης του όγκου του Δημοσίου, και του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων, έχει καταστεί, φυσικά, τρεις φορές πιο δυσβάσταχτη, δυστυχώς, τώρα πλέον, για πραγματικές, ανθρωπιστικές, υπαρξιακές αιτίες. Οι 800000 δημόσιοι υπάλληλοι, συντηρούν μέσω του ενός και μοναδικού μισθού που εξακολουθούν να παίρνουν, κατά πάσα πιθανότητα ακόμα πέντε έως δέκα συγγενικά τους άτομα, διότι σίγουρα, κάθε δημόσιος υπάλληλος, αυτήν την στιγμή, έχει κατά πάσα πιθανότητα το συζυγικό του ταίρι σε ανεργία, αλλά και ένα αδελφό η αδελφή, επίσης στην ανεργία, μαζί με τις οικογένειες και τα παιδιά όλων αυτών των συγγενών.
Έχοντας δηλαδή, χάσει το έθνος την ευκαιρία να μειώσει το Δημόσιο στο καιρό της ευημερίας, στις αρχές του 2010, χρησιμοποιώντας, π.χ., την πρωταρχική συμβουλή του Σαμαρά, στην αρχή της κρίσης, για μία εκτενή τριετή η τετραετή (πραγματική) εφεδρεία ενός μεγάλου μέρους των δημοσίων υπαλλήλων, με σημαντικά μειωμένο μισθό, τον καιρό πριν χαθούν ένα εκατομμύριο ιδιωτικές θέσεις εργασίας, τώρα η τωρινή κυβέρνηση αντιμετωπίζει το άλυτο πρόβλημα ότι εάν απολυθούν οι μισοί δημόσιοι υπάλληλοι, για να μπορέσει η χώρα να εξαλείψει το έλλειμμα της και να μπορεί να συντηρεί αυτοδύναμα το χρέος της, παραδείγματος χάριν, κατά πάσα πιθανότητα, η μισή Ελλάδα, και όχι μόνο οι απολυθέντες υπάλληλοι, θα μείνει χωρίς κανένα εισόδημα, και θα πεινάσει απελπιστικά και τραγικά.
Έτσι το έθνος βρίσκεται μπροστά στο παράδοξο όσο και τραγικό αδιέξοδο. Το γιγαντιαίο τέρας του Δημοσίου, που δημιουργήθηκε τον καιρό της πλαστικής ευημερίας, και αποτέλεσε το κορμό αυτής της πλαστικής ευημερίας, τώρα, παραμένει γιγάντιο και τερατώδες, αλλά μέσα σε μία οικονομικά κατεστραμμένη χώρα, αυτό το καταστροφικό τέρας, έχει καταστεί υπαρξιακά απαραίτητο για την επιβίωση των περισσότερων Ελλήνων, παρόλο που το Δημόσιο, συνεχίζει να συντελεί στην περαιτέρω αποδυνάμωση και καταστροφή της ελληνικής οικονομίας, και στην επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου των κατοίκων της.
Αυτό το τραγικό λάθος, με τα ιστορικά τραγικά επακόλουθα οφείλεται, κατά αρχάς στην πασοκική κυβέρνηση Παπανδρέου, και κατά δεύτερο λόγο, στην πολιτική της ευρωζωνικής διάσωσης. Η μεν κυβέρνηση Παπανδρέου έπραξε με καθαρά κομματική σκοπιμότητα, με την τραγική συνέπεια να καταστραφεί, μαζί με την ελληνική οικονομία, και το κόμμα έτσι και αλλιώς, λόγω της κυβερνητικής πολιτικής. Η δε ευρωζωνική πολιτική έπραξε λόγω της δικής της εθνικής σκοπιμότητας, επιλέγοντας να πρωτοστατήσει στην άμεση συντήρηση των τραπεζικών δανείων, αδιαφορώντας, σχεδόν πλήρως, για μία πραγματική διόρθωση και αναστήλωση της ελληνικής οικονομίας και της ελληνικής δημοσιονομικής υγείας, δηλαδή έπραξε ενάντια στον βασικό στόχο να καταστήσει την Ελλάδα αυτοδύναμη στην συντήρηση του χρέους της. Ήταν αυτή η πολιτική της Τρόικας απλό λάθος, η εσκεμμένη παράβλεψη? (Στο στυλ του, «Αχ, λυπάμαι, μόλις σου έσπασα το βάζο!»...)
Τρία χρόνια εγκληματικά εσφαλμένων πολιτικών «διάσωσης», από την ελληνοευρωπαϊκή ηγεσία έχουν καταστήσει την Ελλάδα σε ένα μακροχρόνιο, σχεδόν ανίατο, οικονομικό ασθενή, και την ευρωζωνική κρίση σε μία σχεδόν διαιωνιζόμενη κατάσταση πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής κατηφόρας, με άγνωστους ορίζοντες. Υπό το πρίσμα αυτού το τραγικού αδιέξοδου, γύρω από το ελληνικό δημόσιο, μπορεί να καταλάβει κανείς, πολύ καλά, και το νόημα των δηλώσεων του Γερμανού Φούχτελ, την περασμένη εβδομάδα, αλλά και την απελπισμένα οργισμένη αντίδραση δημοσίων υπαλλήλων εναντίον του Γερμανού προξένου, και τις διάφορες καταλήψεις δημοτικών κτιρίων, εναντίον των τελευταίων μέτρων μεταφοράς υπαλλήλων από την μία θέση στην άλλη.
Η Ελλάδα, οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά, ασφυκτιά από έλλειψη βιώσιμης ρευστότητας στα νοικοκυριά, και από παντελή έλλειψη ελπίδας για λύση και λύτρωση από αυτόν τον εφιάλτη. Το Δημόσιο, ως είναι, απειλεί να παραμείνει μία καρκινογόνο εστία ικανή να διατηρήσει την χώρα και την οικονομία σε κατάσταση τριτοκοσμικής υπανάπτυξης, για πάρα πολλά χρόνια. Μόνο ένα κανονικό σχέδιο Μάρσαλ, χρηματοδοτούμενο από την Ευρωζώνη, θα επιτρέψει στην χώρα να υγιάνει, σε βάθος και σε πλάτος το Δημόσιο, να γιατρέψει δηλαδή αυτόν το καρκίνο, χωρίς να καταποντιστεί η κοινωνία σε άγρια ανέχεια και πείνα, και φυσικά, σε πολιτικοοικονομικό ξεχαρβάλωμα.