Αυτή είναι η στάση του, όπως έχω παλιά ισχυριστεί από αυτή την στήλη, μοναδικού πραγματικού Ευρωπαίου ηγέτη, στην παρούσα συγκυρία. (Οι λοιποί αξιωματούχοι της Ευρωζώνης, που έχουν τα γραφεία τους στις Βρυξέλλες και στο Λουξεμβούργο, και όπου αλλού, παίζουν βασικά τους ρόλους εξωκοινοβουλευτικών υπουργικών υπαλλήλων της Γερμανίας). Δεν είναι άσχετο με το ότι ο Γιουνκέρ έχει απολέσει όλες τους τις αυταπάτες περί της Ευρώπης, το γεγονός ότι επανέλαβε, πρόσφατα, επίσημα, και αμετάκλητα, αυτήν την φόρα, την πρόθεσή του να εγκαταλείψει την ηγετική του θέση, και φυσικά, να «εγκαταλείψει την Ευρώπη» στην μοίρα της, η οποία, πλέον, μοίρα, και εκτός εάν γίνει κανένα θαύμα της Παναγιάς, είναι συνυφασμένη με την χρηματοπιστωτική κεφαλαιαγορά και την νεοφιλελεύθερη Γερμανία.

Ο μόνος και πραγματικός ευρωπαίος ηγέτης, εγκαταλείπει την Ευρώπη στην μοίρα της. Τι μας λέει αυτή η απόφαση; Τι μας λέει το γεγονός ότι ο Γιούνκερ, στη άκρως νευραλγική θέση την οποία κατέχει εδώ και πολλά χρόνια πριν από την κρίση, έχει χάσει κάθε αυταπάτη, κάθε ψευδαίσθηση, και παρατάει πια κάθε προσπάθεια να συντελέσει στο ευρωζωνικό όνειρο; Μήπως αυτό σημαίνει ότι έχει χάσει επίσης και κάθε ελπίδα ότι κάτι θετικό μπορεί να πραγματοποιηθεί για τους λαούς των κρατών του ευρώ, από την κοινοπραξία του κοινού νομίσματος;

Εάν υπάρχει ένας άνθρωπος, ο μόνος, ο οποίος έχει γνωρίσει την Ευρωζώνη από τις καλύτερες και τις χειρότερες πλευρές της, την τελευταία δεκαετία, και όχι μόνο, αυτός είναι ο αρχηγός του Γιούρογκρουπ, ο Γιουνκέρ. Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος, έχοντας δει αυτά που έχει δει και βιώσει, δηλαδή την Ευρωζώνη υπό την οικονομική και πολιτική, και από τα χρόνια της κρίσης, και κοινωνική ηγεμονία της Γερμανίας, πετάει πια τις ηγετικές του ευθύνες, τα ηγετικά του προνόμια, στα σκουπίδια, και λέει, ξεκάθαρα, και απροκάλυπτα, «Σας βαρέθηκα πια, δεν είμαι πλέον διατεθειμένος να συνεχίζω να παίζω αυτό το παιχνίδι, διότι αυτό το παιχνίδι δεν είναι το σωστό και ευεργετικό παιχνίδι για τους λαούς της Ευρωζώνης.»

Η μεγαλύτερη, η εγκυρότερη, η ισχυρότερη, και η πιο καταδικαστέα φωνή εναντίον της καταστροφικής αρχιτεκτονικής της Ευρωζώνης, και της ακόμα πιο καταστροφικής διαχείρισης της ευρωζωνικής κρίσης, πηγάζει, ξεπετάγεται από τα ίδια τα σπλάχνα της Ευρωζωνικής ηγεσίας. Ο κεντρικός ανθρώπινος κρίκος, που κρατούσε την Ευρωζώνη σε μία σχετική συνέπεια αλληλεγγύης, και πολιτικής δικαιοσύνης, σπάει, γιατί το άτομο που αποτελεί αυτό τον κρίκο, και που τον αποτελούσε επί τόσα χρόνια, έχει πλέον παύσει να πιστεύει στο όνειρο, γιατί έχει δει όλα τα όνειρα του να έχουν μετατραπεί σε αυταπάτες, και όλες τις αυταπάτες τις έχει πετάξει στα σκουπίδια. Το όνειρο της ενωμένης Ευρώπης χάνεται, μαζί με την πραγματικότητα της γερμανικής διαχείρισης της Ευρωζωνικής κρίσης. Ποιοι, πως και πότε θα μπορέσουν να αντισταθούν στην μερκελική στρατηγική, πριν επέλθει η κοινωνική καταστροφή και η εξαφάνιση του ονείρου, είναι άγνωστο.