Την στιγμή που τα υπόλοιπα καταστήματα στον ίδιο δρόμο είναι είτε θεόκλειστα, αδειανά και ερειπωμένα, είτε μεν ακόμα εν ενεργεία, αλλά αδειανά από πελάτες, θεοσκότεινα και εγκαταλελειμμένα στην μοίρα της ελληνικής ύφεσης, ένα κατάστημα, αυτό του ΟΠΑΠ, είναι πάντα φρεσκοβαμμένο, με φανταχτερά χρώματα, πλημμυρισμένο σε φώτα, και πάντα γεμάτο από κόσμο, δηλαδή από πελάτες, που εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, θα έλεγε κανείς, συνεισφέρουν στην κερδοφορία αυτής της επιχείρησης.
Αυτήν την επιχείρηση, μία από τις λίγες εγχώριες κερδοφόρες επιχειρήσεις που υπάρχουν ακόμα στην Ελλάδα, και ίσως η μοναδική «δημόσια» επιχείρηση που συμβάλλει σημαντικά και σταθερά στα έσοδα του κράτους, αποφάσισε η κυβέρνηση, υπό τις αμείλικτες διαταγές της Ευρώπης, να πουλήσει. Και όχι μόνο να την πουλήσει, αλλά να την ξεπουλήσει, να την χαρίσει βασικά, σε ένα ξένο ιδιωτικό οργανισμό για ένα ποσό που λίγο υπερέχει των ετησίων εσόδων που προσφέρει ο ΟΠΑΠ στο κράτος, ετησίως, υπό τις παρούσες συνθήκες. Από την αδρή πληροφόρηση που υπάρχει για την επικείμενη συμφωνία, η αγοράστρια επιχείρηση, η οποία παρουσιάζεται να «πλειοδοτεί» χωρίς να υπάρχουν αναταγωνιστές, θα πληρώσει στο κράτος μέσα στα επόμενα μερικά χρόνια, ετήσιες δόσεις αγοράς, που συνολικά θα κυμαίνονται γύρω στο ένα δις ευρώ, αλλά οι οποίες δόσεις, ετησίως, δεν θα υπερβαίνουν τα κέρδη που θα προσφέρει ο ΟΠΑΠ στο δημόσιο, κάθε χρόνο έτσι και αλλιώς.
Είναι μία τετριμμένη αλλά δυστυχώς τραγικά ακριβής αναλογία να παρομοιάσει κανείς την θυσία του ΟΠΑΠ στο βωμό της Ευρωζώνης, με την θυσία της Ιφιγένειας στο βωμό του Τρωικού Πολέμου. Όπως και στον Τρωικό Πόλεμο υπήρχε η επίσημη αιτία του πολέμου, η αρπαγή της Ελένης, και η ανεπίσημη, αλλά πραγματική αιτία του πολέμου, η ιμπεριαλιστική αδηφαγία των Ελλήνων, έτσι και στην Ευρωζωνική κρίση προσφέρεται, σαν επίσημη αιτία της αυστηρής λιτότητας, η ανάγκη δημοσιονομικής πειθαρχίας στους λαούς της περιφέρειας, ενώ η πραγματική αιτία της επιβαλλόμενης λιτότητας, είναι η ιμπεριαλιστική αδηφαγία της Γερμανίας, και των βορείων δορυφόρων της, συμπεριλαμβανομένης και της «τραβάτε με και ας κλαίω» Γαλλίας.
Ο Σαμαράς, σαν νέος Αγαμέμνων, αποφασίζει να θυσιάσει τον ΟΠΑΠ, για να εξευμενίσει την Γερμανία, γιατί πιστεύει στην επικρατούσα εσφαλμένη θεολογία της παρούσας ευρωζωνικής συνθήκης, με το ίδιο τρόπο που ο Αγαμέμνων θυσίασε την Ιφιγένειά του, γιατί πίστευε ακράδαντα στην επικρατούσα θεολογία του μάντη Τειρεσία, ότι έπρεπε να εξευμενίσει την Θεά Άρτεμη. Ένας καλός λόγος για τον Σαμαρά αποτελεί το γεγονός, ότι ο ΟΠΑΠ δεν είναι ίσως τόσο πανάκριβος στην χώρα, όσο η κόρη του Αγαμέμνονα στον ίδιο. Η μήπως είναι;
Η «θυσία» του ΟΠΑΠ στο επιβεβλημένο πρόγραμμα πτώχευσης της Ελλάδας ζωγραφίζει ξεκάθαρα την εκμεταλλευτική πρόθεση που υποστηρίζει και συνθέτει τα προγράμματα «διάσωσης» των κρατών του Νότου, αρχής γενομένης με την Ελλάδα. Το ξεπούλημα-χάρισμα του κερδοφόρου ΟΠΑΠ, υποτίθεται γίνεται για να εξευμενισθεί η Ευρώπη για τις εγκληματικές καθυστερήσεις των ελληνικών κυβερνήσεων στην εξυγίανση του ελληνικού κρατισμού. Αυτό το χάρισμα του κερδοφόρου ΟΠΑΠ, βρίσκεται αντίθετο, φυσικά, στην απώτερη στρατηγική που υποτίθεται ότι επιχειρεί η Ευρώπη, δηλαδή, να βοηθήσει τις υπερχρεωμένες χώρες του ευρώ, να ξεπληρώσουν τα χρέη τους. Είναι απλό και για ένα μικρό παιδί, το επιχείρημα ότι εάν θες μία χώρα να μπορέσει να ξεπληρώσει τα χρέη της, πρέπει να την βοηθήσεις να δυναμώσει την οικονομία της. Έτσι, η αφαίρεση ενός σταθερού και σημαντικού δημοσίου εσόδου, από την Ελλάδα, κάθε άλλο παρά την βοηθάει στην προσπάθεια να μπορέσει να αποπληρώσει τα χρέη της.
Η ποσοτική αναλογία δεν ισχύει στο επόμενο παράδειγμα, αλλά η θυσία του ΟΠΑΠ, που φυσικά αποβλέπει στον πλουτισμό του ιδιωτικού κεφαλαίου της Ευρώπης, μου θυμίζει την άγρια προσπάθεια που κατέβαλαν η Γερμανία και η Γαλλία να πείσουν την Ιρλανδία να ανεβάσει την χαμηλότατη φορολογία που είχε και έχει για ιδιωτικές επιχειρήσεις, στο αντίστοιχο ύψος της ισχύουσας φορολογίας στην Γερμανία και στην Γαλλία. Οι δύο κυρίαρχες δυνάμεις της Ευρωζώνης, αρνιόντουσαν να συμφωνήσουν σε μνημονιακή βοήθεια για την Ιρλανδία, για πολλούς μήνες, όσο η Ιρλανδική κυβέρνηση αρνιόταν να καταστήσει τους φόρους της λιγότερο ανταγωνιστικούς έναντι της Γαλλίας και της Γερμανίας. Είχαμε λοιπόν το άκρως κυνικό παράδοξο, ότι η Γερμανία και η Γαλλία λέγανε στην Ιρλανδία, ότι θέλουμε να σε βοηθήσουμε να μπορέσεις να ξεπληρώσεις τα χρέη σου, και να ορθοποδήσεις την οικονομία σου, αλλά πρέπει να γίνεις, σαν χώρα, λιγότερο ανταγωνιστική, εν σχέση με εμάς, έτσι ώστε η οικονομία σου να μη μπορέσει να ορθοποδήσει τόσο γρήγορα, με αποτέλεσμα να χρειαστεί η Ιρλανδία να εξαρτάται από την δανειοδότηση της Ευρωζώνης για πολλά περισσότερα χρόνια.
Αντίθετα με την εγκληματική κυβέρνηση Παπανδρέου, η Ιρλανδική κυβέρνηση δεν υπέκυψε σε αυτό τον ευρωζωνικό εκβιασμό, και μετά από πολλούς μήνες, η Γερμανία και η Γαλλία υποχώρησαν, και επέτρεψαν την μνημονιακή σύμβαση με την Ιρλανδία, χωρίς να έχει αλλάξει η Ιρλανδία την χαμηλή της φορολογία, (στο 12%), στις ιδιωτικές, βλέπε πολυεθνικές αμερικανικές επιχειρήσεις, που είχαν και έχουν πλημμυρίσει την ιρλανδική οικονομία.
Μετά από δύο χρόνια μνημονιακού καθεστώτος, η Ιρλανδία τώρα παρουσιάζεται σαν το καλό παιδί των κρατών της περιφέρειας, γιατί προσφέρει την πιο ελπιδοφόρα προοπτική να ξαναβγεί στις αγορές, από όλα τα άλλα υπερχρεωμένα κράτη. Είναι ξεκάθαρο ότι έχοντας συντηρήσει την ανταγωνιστικότητα της για επενδύσεις από το εξωτερικό, με την χαμηλή φορολογία των 12% στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, η οικονομία της χώρας κατόρθωσε ότι κατόρθωσε, όχι τόσο επειδή υπηρέτησε πιστά το μνημόνιο, που πράγματι το έκανε, αλλά κυρίως, και κατεξοχήν, διότι αρνήθηκε να υπηρετήσει και να συμφωνήσει σε μνημονιακές εντολές, που κάθε άλλο σκοπό είχαν παρά να βοηθήσουν την εγχώρια οικονομία.
Η ποσοτική αναλογία αυτού του παραδείγματος είναι υπερβολική. Το ξεπούλημα του ΟΠΑΠ δεν θα καταστρέψει την ελληνική οικονομία στο βαθμό που θα καταστρεφόταν η ιρλανδική οικονομία εάν η χώρα είχε συμφωνήσει να ανεβάσει το φόρο επενδύσεων στο διπλάσιο που εξεβίαζε το δίδυμο «Μερκοζί», (για να μη ξεχνάμε και τις γλαφυρότερες πτυχές αυτής της πανευρωπαϊκής τραγωδίας). Αλλά εάν η ποσότητα των δύο παραδειγμάτων διαφέρει πολύ, η ποιότητα, η ταυτότητα είναι η ίδια και απαράλλακτη. Η στρατηγική «διάσωσης» που επιβάλλει η Μέρκελ, και που υποστηρίζει, και καθιστά πανίσχυρη, η υποκριτική υποστήριξη, (ναι!), του Ολάντ, δεν αποβλέπει στην αλληλέγγυο βοήθεια προς τα κράτη της περιφέρειας να ορθοποδήσουν πραγματικά, αλλά απλώς αποβλέπει σε δύο συμπληρωματικούς στόχους, 1) στην διατήρηση της Ευρωζώνης, ως έχει, δηλαδή, να συνεχίσει η κότα να γεννά τα χρυσά αυγά για τα κράτη του Βορρά, και 2) στην οικονομική και γεωπολιτική αποδυνάμωση των κρατών του Νότου.
Ολόκληρη η εντολή αποκρατικοποιήσεων, με τον σκοπό να ξεπληρωθεί το δημόσιο χρέος, υπό τις παρούσες συγκυρίες της καταστροφής της ελληνικής οικονομίας είναι εξόχως υποκριτική. Η διαταγή των αποκρατικοποιήσεων συγχέει δύο άκρως αντικρουόμενους στόχους. 1) Την αποκρατικοποίηση ελλειμματικών και προβληματικών δημοσίων οργανισμών και την κερδοφόρα εκμετάλλευση, έως τώρα ανεκμετάλλευτων πλουτοπαραγωγικών περιοχών της χώρας, βλέπε το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού, 2) με την ανάγκη, (ευρωζωνική διαταγή), να χρησιμοποιηθούν τα έσοδα για την αποπληρωμή του δημοσίου χρέους. Ο πρώτος στόχος είναι άκρως ευεργετικός και αναγκαίος για την ελληνική οικονομία. Ο δεύτερος στόχος είναι το ακριβώς αντίθετο. Είναι άκρως καταστροφικός για τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας. Στη παρούσα συγκυρία, μυριάδες πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας ίσως ξεπουληθούν για λίγα ευρώ, τα οποία ποσά μόνο συμβολικά θα μειώσουν το εθνικό χρέος και όχι ουσιαστικά. Δηλαδή, η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει μεγάλο μέρος του πλούτου της, χωρίς να μπορέσει να μειώσει το χρέος της σε «βιώσιμα» επίπεδα, πόσο μάλλον να το αποπληρώσει.
Από όπου και να τα πιάσεις τα επαναλαμβανόμενα μνημόνια για την ελληνική «διάσωση» είναι μείγματα αναγκαίων, θετικών διαταγών για εξυγίανση του ελληνικού κράτους και της ελληνικής οικονομίας, και μυριάδων εντολών, διαταγών, με απόλυτα καταστροφικές προθέσεις, αλλά και αποτελέσματα για την οικονομία, την ελληνική κοινωνία, και για το έθνος.