Το ότι η Ελλάδα χαρακτηρίζεται από ακραίες πολιτικές διαστάσεις είναι δυστυχώς μία ιστορική πραγματικότητα. Ο αιώνιος Μεγάλος Διχασμός στην ελληνική πολιτική έχει λάβει διάφορες μορφές στην νέα ελληνική ιστορία, αλλά και στις τελευταίες τρεις γενεές κατέστρεψε τον ελληνισμό μέσω του εμφυλίου πολέμου, μέσω της μετεμφυλιακής καταπίεσης ενός τεράστιου μέρους του ελληνικού λαού, και, φυσικά, μέσω της δικτατορίας. Συνήθως αυτός ο Μεγάλος Διχασμός διαιρεί την χώρα σε δύο στρατόπεδα. Το ένα, που συνήθως βρίσκεται στην εξουσία, είναι αυτό που υποστηρίζεται από τις εξωτερικές πολιτικές δυνάμεις, και το άλλο στρατόπεδο είναι αυτό που αντιτίθεται, καλώς η κακώς, στις πολιτικές επιταγές η προτιμήσεις των εξωτερικών δυνάμεων. Το πρώτο στρατόπεδο αισθάνεται μόνο ασφάλεια στην αγκαλιά των ξένων, και το άλλο μισεί αυτή την αγκαλιά.
Τα χρόνια πριν την «επανάσταση» της στρατιωτικής χούντας, το ελληνικό πολιτικό σκηνικό έδειχνε μερικά παρόμοια χαρακτηριστικά με την σημερινή εποχή, που προκαλούν μεγάλη ανησυχία. Πριν από την Χούντα των αξιωματικών, το πολιτικό σκηνικό είχε αλλεπάλληλες κυβερνήσεις της Δεξιάς, ενός πολιτικού καθεστώτος που βασικά πέθαινε σιγά σιγά, και προσπαθούσε να κρατηθεί στην εξουσία μέσω της εξωτερικής υποστήριξης των Μεγάλων Δυνάμεων, που τον καιρό εκείνο βασικά ήταν η κυβέρνηση των ΗΠΑ με τις διάφορες ιμπεριαλιστικές της υπηρεσίες. Σε αντιπαράθεση με το ψυχορραγούν κυβερνητικό κόμμα της δεξιάς, υπήρχε η κεντροαριστερά, που κέρδιζε την ψήφο του λαού, αλλά που δεν είχε καμία εμπειρία κυβερνητικής εξουσίας.
Είναι λίαν ανησυχητικό πως μετά από μισό αιώνα τίποτα δεν φαίνεται να έχει αλλάξει σε αυτό το βασικό σκηνικό. Η κυβέρνηση αποτελείται από κόμματα της θανάσιμα τραυματισμένης Μεταπολίτευσης, η οποία κρατιέται στην εξουσία διότι ο λαός δεν τολμάει να εμπιστευτεί την αντιπολίτευση, και διότι ο λαός αισθάνεται πιο σίγουρος από το γεγονός ότι η κυβέρνηση έχει την πλήρη υποστήριξη των εξωτερικών δυνάμεων της Ευρώπης, στην προκειμένη περίπτωση της Γερμανίας.
Σε αντιπαράθεση με την τρικομματική κυβέρνηση υπάρχει μία αντιπολίτευση με τέσσερα αντιμνημονιακά κόμματα, που αναμεταξύ τους έχουν την πλειοψηφία, αλλά τα οποία δεν δείχνουν ότι θα μπορέσουν ποτέ να κυβερνήσουν σαν συνασπισμός η το καθένα χωριστά. Και τα οποία κόμματα, ως δια μαγείας, όλα, αποδοκιμάζονται από τις εξωτερικές δυνάμεις, βλέπε Γερμανία, όπως ο διάολος το λιβάνι.
Αυτά περί της ελληνικής κοινωνίας των άκρων. Αλλά η άμοιρη Ελλάδα, που ποτέ δεν έχει μπορέσει να χαρεί τα παιδιά της να μονιάζουν, υποβάλλεται από το 2009, σε μία συγκυρία των άκρων, η οποία εδρεύει στην Ευρωζώνη, και η οποία συγκυρία οδηγείται στα άκρα από την ηγεμονική πολιτική της Γερμανίας. Αυτή η πολιτική σκοπό έχει να τιμωρήσει τα κράτη της περιφέρειας, σαν να ήταν έφηβοι του αναμορφωτηρίου. Αυτή η βασική στρατηγική είναι αμιγώς γερμανική. Και ενώ στην Γερμανική παιδαγωγική κουλτούρα, αυτή η σκληρή πολιτική «τιμωρίας» προς αναμόρφωση των παραστρατημένων θα είχε ίσως θετικά αποτελέσματα, στις κουλτούρες του Νότου παίρνει την μορφή της γερμανικής μπότας.
Η τωρινή ευδαιμονία και ευημερία των νεοφιλελεύθερων αριθμών συνυπάρχει τραγελαφικά, εάν όχι τραγικά, με την οικονομική τραγωδία των αδυνάμων κοινωνικών στρωμάτων του Νότου, της ιστορικής ανεργίας, της χαμένης γενεάς, των χαμένων ονείρων, των χιλιάδων σπιτιών χωρίς ηλεκτρικό, και των εκατοντάδων χιλιάδων σπιτιών χωρίς θέρμανση στην καρδιά του χειμώνα. Η ευδαιμονία των μετοχών του χρηματιστηρίου και των spreads συμβαδίζει με την χρεωκοπία ενός τεράστιου αριθμού ελληνικών νοικοκυριών και ελληνικών επιχειρήσεων. Αυτή η συγκυρία των άκρων δεν ήταν αναγκαία. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να διαπαιδαγωγήσει κανείς παραστρατημένους, ανεκπαίδευτους εφήβους, σαν τα κράτη της ευρωζωνικής περιφερείας.
Είναι αυτονόητο ότι η γηραιά και πλούσια Ευρώπη δεν μπορεί να διαιωνίσει τα οικονομικά και πολιτικά της προνόμια μέσα στον αιώνα της οικονομικής και χρηματοπιστωτικής παγκοσμιοποίησης, για την οποία κανένα δημοψήφισμα σε λαούς της Ευρώπης δεν επετράπη ποτέ, ούτε καν έχει ποτέ διανοηθεί. Αλλά η αναδιάρθρωση των οικονομιών των λαών της ευρωζωνικής περιφερείας, σε ανταπόκριση της μεταφοράς πλουτοπαραγωγικών επενδυτικών πόρων στον πυρήνα του ευρώ, από την μια μεριά, και στον αναπτυσσόμενο Τρίτο Κόσμο, από την άλλη, δεν χρειαζότανε, δεν ήταν ηθικά επιτρεπτό να διαταχθεί και να πραγματοποιηθεί με την ιλιγγιώδη ταχύτητα με την οποία αποφασίστηκε από την Γερμανία, και με την οποία και πραγματοποιείται από το 2009, ιδιαίτερα πάνω στο ερίφιο που λέγεται Ελλάς.
Και η ελληνική κοινωνία στενάζει. Παγιδευμένη μέσα στην διπλή ακραία κατάσταση, στο ελληνικό πολιτικό διχασμό των άκρων, και στην γερμανοκρατούμενη ευρωζωνική πολιτική διάσωσης των άκρων, η ελληνική κοινωνία τρίζει στα θεμέλια της. Η χύτρα της πίεσης που χρησιμοποιήθηκε για την έκρηξη στο πολυκατάστημα στο Μαρούσι πριν δύο εβδομάδες, συμβολίζει, τραγικά, με δύο διαφορετικούς τρόπους το τεράστιο εθνικό κίνδυνο της χώρας. Από την μια μεριά παριστάνει την έμπρακτη έκρηξη που απειλεί το βασανισμένο ελληνικό λαό, αλλά και συμβολικά, το απλό αυτό εργαλείο κουζίνας, η χύτρα πίεσης, συμβολίζει όλη την χώρα υπό το βάρος αυτής της πιεστικής συγκυρίας της γερμανοελληνικής μνημονιακής πολιτικής.