Η Ευρωζώνη, και το Ευρωπαϊκό όνειρο, χρειάζονται απεγνωσμένα μία νίκη, όσο πιο συντριπτική γίνεται, του Μπερλουσκόνι στις Ιταλικές εκλογές αυτό το Σαββατοκύριακο. Τέτοια είναι η κατάντια της κοινότητας του κοινού νομίσματος, με την γερμανοκρατούμενη πολιτική «διάσωσης» και τα οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά επακόλουθα της, ώστε ένας καθαρόαιμος σαλτιμπάγκος πολιτικός σαν το ζάπλουτο κ. Μπερλουσκόνι, παραμένει ο μόνος ευρωπαίος πολιτικός που μπορεί να προσφέρει μία ξεκάθαρη, σθεναρή αντίσταση στην διάλυση της ευρωπαϊκής κοινωνίας, την οποίαν και σιγοκαταστρέφουν, άθελά τους, πρέπει κανείς να παραδεχθεί, οι Γερμανοί.
Μεταξύ της παθολογικής εθνικής τους ιδεολογίας και της φυσικά ανθρώπινης αλλά καταστροφικής απληστίας τους να διαφυλάξουν τα κερδοσκοπικά τους οφέλη από το κοινό νόμισμα, οι Γερμανοί, λαός και ηγεσία, συνάμα, συνεχίζουν να πληγώνουν θανάσιμα κάθε σοβαρή προοπτική για το μέλλον μίας ενωμένης Ευρώπης.
Δυστυχώς, ένας ηττημένος και βασικά πολιτικά ξεφτιλισμένος πολιτικός ηγέτης σαν το ανεκδιήγητο, αλλά παρά όλα αυτά μη αντιπαθητικό και ζάπλουτο ιταλό καραγκιόζη, αναδεικνύεται ξαφνικά, η μόνη ηγετική ελπίδα στην κοινότητα του ευρώ, ο οποίος είναι αρκετά τρελός και αρκετά ικανός να σταματήσει την γερμανική νεοφιλελεύθερη πολιτική «διάσωσης».
Οι υπόλοιποι ύποπτοι έχουν έως τώρα αποτύχει. Ο Αντώνης Σαμαράς, είχε την τεράστια ευκαιρία στα χέρια του το Φθινόπωρο του 2011, να μην υπογράψει το δεύτερο μνημόνιο, και να ξεσκεπάσει την τεράστια μπλόφα των Γερμανών, και ειδικά του ηγετικού διδύμου, Μέρκελ και Σόιμπλε, περί εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, αλλά την ύστατη στιγμή, φοβήθηκε και δεν το τόλμησε.
Τον επόμενο Ιούνιο, ο Ελληνικός λαός είχε την ευκαιρία να ψηφίσει τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, αλλά την τελευταία στιγμή, δεν μπόρεσε να εμπιστευθεί στις υποσχέσεις του Τσίπρα, και ποιος μπορεί να κατηγορήσει τους έλληνες ψηφοφόρους, με όλα τα ψέματα που έχουν φάει αράδα από τα δύο κυβερνητικά κόμματα της Μεταπολίτευσης επί μία γενεά.
Ο Μόντι είχε όλες τις σωστές ιδέες, διαθέσεις και προθέσεις να αντισταθεί στην Μέρκελ, αλλά δύο πράγματα τον σταμάτησαν. Δεν είχε ψηφιστεί από τον ιταλικό λαό, και παραήταν αμιγές μέλος της νεοφιλελεύθερης «λέσχης» ευρωζωνικών τραπεζιτών, για να μεταμορφωθεί σε ένα απεγνωσμένο αντάρτη, από την μία μέρα στην άλλη.
Ο Ολάντ είναι για κλάματα, και όσο και να ήταν αναίδεια και χαζομάρα του Τσίπρα να τον βρίσει «Ολαντρέου» μέσα στο Παρίσι, και αμέσως μετά την εκλογή του στην προεδρία της Γαλλίας, δυστυχώς ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ βγήκε τραγικά προφητικός και σωστός. Ο Ολάντ παραμένει αιχμάλωτος στο φτηνό δανεισμό που παρέχεται στην Γαλλία για την συντήρηση του τεραστίου χρέους της, και τον οποίο φτηνό δανεισμό, δυστυχώς, τον έχει συνδυάσει στο μυαλό του, με μία συνεχιζόμενη συμμαχία με την Γερμανία και την πολιτική της ηγεσία. Είναι βασικά ένα ξεπούλημα τύπου Φάουστ, ξεπουλάω την σοσιαλιστική ψυχή μου για φτηνή χρηματοπιστωτική ρευστότητα, δηλαδή το Α και το Ω του Μεταμοντέρνου Καπιταλισμού. Ποιος δεν μπορεί να καταλάβει αυτό του το δίλημμα... Αναρωτιέμαι πως κοιμάται κάθε βράδυ.
Ο Ραχόη, είναι από την αρχή της εκλογής του στην ηγεσία, βαθιά απασχολημένος με την διάσωση της χώρας του, και τώρα, ακόμα χειρότερα, εξίσου απασχολημένος με την διάσωση της πολιτικής του καριέρας, για να μπορέσει να παίξει ηγετικό ρόλο εναντίον της Γερμανίας. Από χαρακτήρα, επίσης φαίνεται, να είναι μοναχικός παίκτης. Να μην αισθάνεται άνετα με διακρατικές συμμαχίες. Και στο οικονομικό και κοινωνικό χάλι που έχει η Ισπανία, μόνο με συμμάχους θα μπορούσε να αντισταθεί στην Γερμανία.
Οι Ολλανδοί, πιστεύουν ακόμα, κατά την γνώμη μου εσφαλμένα, ότι η οικονομία τους ανήκει στον όμιλο του ευρωζωνικού πυρήνα, παρόλο που μόλις αναγκάστηκαν να εθνικοποιήσουν την δεύτερη από τις τέσσερις μεγαλύτερες τράπεζες τους, η οποία φυσικά έπεσε και αυτή θύμα της υποθάλπουσας τεράστιας στεγαστικής φούσκας που κρατάει την οικονομία της Ολλανδίας αιχμάλωτη, και που έχει προκαλέσει το τρίτο συνεχόμενο τρίμηνο ύφεσης. Έτσι, νομίζουν ακόμα, ότι τα κέρδη τους είναι με την Γερμανία, και ότι η αυστηρή πολιτική λιτότητας που έχουν επιλέξει για την οικονομία τους, από ιδεολογικούς λόγους, κυρίως, και όχι πραγματικά οικονομικούς, θα διορθώσει τα προβλήματα, την στιγμή, φυσικά, που η λιτότητα χειροτερεύει την ύφεση. Και φυσικά, και αυτοί, σαν την Γαλλία, επωφελούνται, ακόμα, από τα φτηνότατα επιτόκια που τους παρέχει η αγορά.
Ο Γιούνκερ, συνεχίζει ως ηγέτης του Λουξεμβούργου, αλλά έχει σιχαθεί την ηγετική πολιτική της Μέρκελ και την αδυναμία των υπολοίπων κρατών να αντιτάξουν μία εναλλακτική πολιτική με περισσότερο ήθος και πιο ελπιδοφόρο όραμα. Και για αυτό και παραιτήθηκε από την ηγετική του θέση στην Ευρωζώνη. Ο άνθρωπος το είπε ξεκάθαρα στους δημοσιογράφους. «Δεν τρέφει πλέον ουδεμία αυταπάτη για την Ευρώπη».
Έτσι, η Ευρωζώνη έχει απομείνει χωρίς ηγέτες που να είναι είτε αρκετά ισχυροί, είτε αρκετά απεγνωσμένοι, είτε, έστω, αρκετά τρελοί για να αποφασίσουν να αντισταθούν στην Μέρκελ, και να το πράξουν. Ο Μπερλουσκόνι είναι και αρκετά τρελός, και αρκετά γέρος, ώστε να μη νοιάζεται για την αποτυχία, αλλά και να θέλει να αποβλέπει σε ένα θριαμβευτικό κύκνειο άσμα, και αρκετά πλούσιος, ώστε να αισθάνεται οικονομικά, εάν όχι πολιτικά, ισχυρός.
Εξίσου σημαντικά, η οικονομία της Ιταλίας διαθέτει τις καλύτερες προοπτικές, ανάμεσα στα κράτη του ευρώ, για μία επιτυχημένη και κερδοφόρα έξοδο από το κοινό νόμισμα, και διότι διαθέτει υγειά οικονομία, και διότι οι δυνατές της εξαγωγές θα ενισχυθούν πολύ από την απελευθέρωση από το ακριβό ευρώ. Αυτό το τελευταίο όπλο μπορεί να το χρησιμοποιήσει ο Μπερλουσκόνι πολύ αποτελεσματικά σαν φόβητρο εναντίον της Γερμανίας και της καταστροφικής πολιτικής της. Και να μην ξεχνάμε ότι ο Μπερλουσκόνι χρωστάει στην Μέρκελ ένα δημόσιο ξεφτίλισμα, σε ανταπόδοση του ξεφτιλίσματος που του παρείχε η Μέρκελ σε συνεργασία με τον Σαρκοζί, δημοσίως, τον τελευταίο μήνα πριν αναγκαστεί ο Μπερλουσκόνι να παραιτηθεί.
Ας ελπίσουμε ότι θα βγει νικητής, και ότι εάν βγει, και εάν πραγματοποιήσει την αντίστασή του, η Γερμανία θα φοβηθεί να επαναλάβει την ιστορία. Στις αρχές της δεκαετίας του ΄90, παρόμοια κατάσταση υπήρχε στην νομισματική συμμαχία μεταξύ Ιταλίας, Γερμανίας, Γαλλίας και μερικών άλλων κρατών της Ευρώπης, σαν προεόρτιο δοκιμαστικό της νομισματικής ένωσης. Η Ιταλική οικονομία δεν μπορούσε να ορθοποδήσει με το νομισματικό πάγωμα που επέβαλε εκείνος ο διακρατικός νομισματικός όμιλος, και ζήτησε χρηματοπιστωτική βοήθεια από τους συμμάχους, δηλαδή την Γερμανία. Η Γερμανία αρνήθηκε, η Ιταλία απεχώρησε από την συμμαχία, η συμμαχία διαλύθηκε, και η Γερμανία έπεσε σε ύφεση για αρκετά χρόνια, σαν επακόλουθο εκείνης της διάλυσης.