Τι άλλη απόδειξη χρειάζεται για να καταλάβουν και οι πολιτικοί αναλυτές, αλλά και οι ίδιοι οι πολιτικοί, κυρίως αυτοί της Γερμανίας, ότι οι λαοί της Ευρωζώνης, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, (εάν συμπεριλάβει κανείς και τους Γάλλους, που θα αναδειχθούν, εν καιρώ, στους αγριότερους επαναστάτες εναντίον της νεοφιλελεύθερης ευρωζωνικής πολιτικής), καταδικάζουν την γερμανοκρατούμενη πολιτική της βάναυσης λιτότητας χωρίς αναπτυξιακές επενδύσεις και χωρίς ουδεμία κοινωνική υποστήριξη.

Είναι εγκληματική η επικρατούσα επιχειρηματολογία, και μέσα στην Ελλάδα, αλλά, βασικά, και σε όλη την ευρωζωνική ηγεσία, ότι τα υπερχρεωμένα, διεφθαρμένα, και μη ανταγωνιστικά κράτη της περιφέρειας, πρέπει πρώτα να φτωχύνουν βάναυσα, εγκληματικά σπρώχνοντας την κοινωνία σε οικονομική δυστυχία, και κοινωνική καταπίεση, για να επέλθει η πράγματι αναγκαία εξυγίανση των οικονομιών και των πολιτικών συστημάτων αυτών των κρατών.
 
ΟΧΙ! Αυτό είναι ένα πανευρωζωνικό έγκλημα που επιβάλλεται και διαπράττεται από την ίδια χώρα, την Γερμανία, η οποία πρώτα εγκλημάτησε άγρια εναντίον όλης της Ευρώπης και της Σοβιετικής ένωσης, και κατόπιν διασώθηκε με άπειρη συμπόνια και συμπαράσταση από τις ΗΠΑ και τους άλλους ευρωπαίους συμμάχους, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, στην αναστήλωση της οικονομίας της ΚΑΙ της κοινωνίας της.

ΟΧΙ, κυρία Μέρκελ. Δεν είναι αυτός τρόπος να ηγείσθε μίας αυτοκρατορίας 300 εκατομμυρίων ανθρώπων. Η διαφθορά του πολιτικού διαλόγου στην ευρωζώνη και η συνδεδεμένη χειραγώγηση της κοινής αλλά και της πολιτικής γνώμης είναι τόσο βαθιά, ώστε αντίσταση εναντίον της γερμανοκρατούμενης πολιτικής «διάσωσης», συνταυτίζεται με αντίσταση εναντίον του ευρώ, και εναντίον του ευρωπαϊκού ονείρου. ΟΧΙ! Δεν είναι έτσι κυρία Μέρκελ. Όχι, δεν είναι έτσι, αγαπητοί και λιγότεροι αγαπητοί υποστηρικτές της μερκελικής πολιτικής.

Η Ευρωζώνη χρειάζεται συμπαράσταση και αλληλεγγύη, και όχι τιμωρία, ούτε οικονομική καταπίεση και κανένα εξαναγκασμό. Ναι, τα διαφθαρμένα πολιτικά και κρατικά συστήματα αλλά γκρέκα και αλλά Mafia πρέπει να εξυγιανθούν πλήρως, και οι κρατικοδίαιτες οικονομίες των ίδιων κρατών πρέπει να αναμορφωθούν πάραυτα. Αλλά δεν επιτρέπεται να επιβληθούν αυτές οι αλλαγές καταπιέζοντας και νηστεύοντας πρώτα τους λαούς αυτών των κρατών, όπως έχει ήδη πραγματοποιηθεί ήδη στην Ελλάδα, και όπως επιχειρείται στα υπόλοιπα κράτη του Νότου.

Δεν γίνεται έτσι. ΟΧΙ. Πρώτον διότι αυτή η πολιτική «διάσωσης» είναι ανήθικη και κοινωνικά άδικη. Δεύτερον, διότι όπως αποδεικνύουν οι ιταλικές εκλογές, είναι πολιτικά αυτοκαταστροφική.

Ο δυστυχής ο Μάριο Μόντι στο λίγο  διάστημα που ηγήθηκε της Ιταλίας προσπάθησε με σύνεση να συνεργαστεί με την Μέρκελ. Δέχτηκε να εφαρμόσει την γερμανική πολιτική λιτότητας και αναδιάρθρωσης, αλλά ζήτησε επιτακτικά και επανειλημμένα από την Μέρκελ, ξεκάθαρη και άμεση αναπτυξιακή υποστήριξη για την ιταλική οικονομία. Αλλά η Μέρκελ τον έγραψε στα παλιά της τα παπούτσια, κάθε φορά. Και την τελευταία φορά ήταν όταν ξεγλίστρησε από την αμφίθυμη υπόσχεση της, σε εκβιαστική κίνηση του Μόντι, να επιτρέψει την τραπεζική ένωση στην Ευρωζώνη.

Όταν ο Μόντι απέτυχε να αλλάξει την πολιτική της Μέρκελ, βασικά απέτυχε και στην δικιά του πολιτική, και τότε ήταν που παραιτήθηκε πρόωρα, και που ο εφτάψυχος πολιτικός γάτος, ο Μπερλουσκόνι, άδραξε την ευκαιρία, απέσυρε την υποστήριξη στην κυβέρνηση Μόντι, και εξανάγκασε πρόωρες εκλογές, και τις οποίες, βασικά, και κέρδισε, σε άσπονδη σύμπραξη και συμμαχία με τον άσπονδο εχθρό του, το Γκρίλλο των 5 Αστέρων.

Είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα θέματα της θεότρελης ευρωζωνικής πολιτικής κατάστασης, ότι και στην Ελλάδα και στην Ιταλία, οι δύο άκροι πόλοι της πολιτικής ιδεολογίας, που αλληλομισούνται θανάσιμα, μισούν εκ παραλλήλου, και ολόιδια, την γερμανοκρατούμενη ευρωζωνική πολιτική. Αλλά αυτό είναι θέμα για άλλο άρθρο.