Ως εδώ όλα καλά. Αλλά τα διάφορα ΜΜΕ έσπευσαν να παρατηρήσουν ότι περίπου τα 65%, του συνολικού ΦΠΑ, (δηλαδή τα 200 εκατομμύρια), επεστράφη μόνο στο 10% των αγροτών. Δηλαδή περίπου 30.000 αγρότες εισέπραξαν 200 εκατομμύρια και οι υπόλοιποι 270.000 αγρότες εισέπραξαν συνολικά μόνο 100 εκατομμύρια.
Με άλλα λόγια μιλάμε ότι ο μέσος αγρότης ανάμεσα στους «τυχερούς» της ομάδας των 30.000 εισέπραξαν κατά άτομο περί τις 6.500 ευρώ, ενώ οι υπόλοιποι «άτυχοι» αγρότες, η συντριπτική πλειοψηφία του αγροτικού κόσμου, εισέπραξαν, κατά μέσο όρο, περί τα 370 ευρώ, (και πολλά τους ήταν, θα έλεγαν οι πρώτοι, και «τυχεροί»). Ανάμεσα σε αυτούς δεν συμπεριλαμβάνω και μία φίλη μου με μερικά στρέμματα πορτοκάλια, η οποία βαρέθηκε να κάνει αίτηση για επιστροφή ΦΠΑ, γιατί της αναλογούσαν μόνο 50 περίπου ευρώ, και δεν άξιζε ο γραφειοκρατικός της κόπος.
Τα διάφορα ΜΜΕ που παρατήρησαν αυτήν την σημαντική ανισότητα στην επιστροφή του αγροτικού ΦΠΑ, σχολίασαν την υπονοούμενη διαφθορά που ζωγραφίζουν αυτοί οι αριθμοί, αλλά βασικά καταχώρησαν και αυτήν την άθλια πραγματικότητα του κρατισμού και της διαφθοράς στην ελληνική οικονομία, σαν εάν ακόμα άλυτο πρόβλημα, που δεν πρόκειται να λυθεί, ούτε από την κυβέρνηση, ούτε από οποιαδήποτε τοπική εξουσία.
Η ποσοτική διαφορά ανάμεσα στην μέση απολαβή ΦΠΑ των τυχερών, 6.500 ευρώ και στην μέση απολαβή των 370 ευρώ στους «άτυχους», είναι συντριπτική. Ο μέσος τυχερός έλαβε ένα ποσό δεκαεφταπλάσιο του μέσου άτυχου. Δεκαεφτά, (17), φορές μεγαλύτερο ήταν η επιστροφή του ΦΠΑ στην ομάδα των τυχερών. Ο ένας έλληνας αγρότης στους εννιά, έλαβε 17 φορές περισσότερα λεφτά από τους άλλους εννιά, ατομικά.
Τρία είναι τα θέματα που θέλω να υπογραμμίσω με αυτό το άρθρο. Το ένα είναι το ερώτημα πόσοι άνθρωποι χρειάστηκαν να συνεργαστούν, σε διάφορα επίπεδα, λιγότερο η περισσότερο ενεργητικά, και λιγότερο η περισσότερο παθητικά, για να ολοκληρωθεί αυτή η σκευωρία ανά αγρότη, ανάμεσα στους 30.000 της τυχερής ομάδας. Πόσοι επιχειρηματίες, πόσοι δημόσιοι αξιωματούχοι, και πόσοι συγγενείς και φίλοι του κάθε τυχερού αγρότη, συνέβαλαν, ενεργητικά η παθητικά ώστε να μπορέσει αυτός ο τυχερός αγρότης να κλέψει όχι μόνο τους άλλους εννιά στην ομάδα των ατυχών αγροτών, αλλά και το υπόλοιπο δημόσιο, και βασικά το έθνος. Μπορεί να πει κανείς ότι ο κάθε τυχερός αγρότης, είχε τουλάχιστον μία δωδεκάδα ενεργητικούς και παθητικούς υποστηρικτές σε αυτήν την ατομική του υπόθεση.
Το δεύτερο ερώτημα είναι βασικά το αιώνιο, τι κάνει το κράτος εναντίον αυτού του προβλήματος. Κρίνοντας από την στάση των διαφόρων ΜΜΕ που αναφέρθηκαν στο συγκεκριμένο θέμα, κανείς δεν περιμένει να κάνει το κράτος οτιδήποτε για να σταματήσει ένα πρόβλημα που έχει ήδη διαιωνίσει, μία ακόμα τακτική και επαναλαμβανόμενη αφαίμαξη από τους δημόσιους πόρους, μία ακόμα αδικία από τους ολίγους ένοχους εναντίον των πολλών αθώων, μία ακόμα καταραμένη κληρονομιά της γενεάς και της κουλτούρας της Μεταπολίτευσης.
Το τρίτο ερώτημα είναι κατά πόσον αυτή η φωτογραφία, αυτής της συγκεκριμένης ξεκάθαρης διαφθοράς και υπεξαίρεσης πόρων από το δημόσιο, είναι αντιπροσωπευτική της ελληνικής κοινωνίας στο σύνολο της. Κλέβει, άραγε, ο ένας Έλληνας στους δέκα, τους άλλους εννιά, σε όλους τους τομείς της οικονομίας και της κοινωνίας; Είναι τόσο μεγάλο το ποσοστό της οικονομικής εγκληματικότητας, 10%, στην ελληνική κοινωνία; Είναι ίσως μικρότερο από 10%; Είναι ίσως μεγαλύτερο;
Αναρωτιέται κανείς εάν η ανάγκη ριζικών αλλαγών στην χώρα είναι βαθύτερη και πλατύτερη από μία ριζική αλλαγή της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, και του ελληνικού κρατισμού. Και κατά πόσον είναι δυνατόν, να υλοποιηθεί, να πραγματοποιηθεί μία τόσο ποσοτικά τεράστια αλλαγή, και μία τόσο ποιοτικά βαθειά κοινωνική αλλαγή,