Συγνώμη, λυπάμαι. Καλά να πάθει ο ελληνικός λαός, διότι επί τρία χρόνια συνεχίζει να προτείνει και να ανέχεται στην κυβερνητική εξουσία, βασικά τα ίδια και απαράλλακτα κυβερνητικά σχήματα και συστήματα, που επί μία γενεά έφεραν, μεθοδικά την χώρα στο χείλος της καταστροφής. Το ίδιο σύστημα που σκηνοθέτησε την καταστροφή της οικονομίας, και που γαλούχησε την διαφθορά της κοινωνίας, είναι και το σύστημα που το έθνος συνεχίζει να προτείνει σαν σωτήρα της χώρας.
Δεν μπορώ παρά να θυμηθώ το τετριμμένο αλλά σωστότατο ρητό, νομίζω του Αϊνστάιν, ότι ο ορισμός της τρέλας είναι όταν συνεχίζεις να εφαρμόζεις σαν λύση αυτό που έχει ήδη αποτύχει επανειλημμένα. Και φυσικά, η ευρωζωνική ηγεσία, η οποία δεν υπολείπεται σε τίποτα της Ελλάδας όσον αφορά την πολιτική και οικονομική σκοπιμότητα και διαφθορά, παρά μόνο στην αποτελεσματικότητα υπερέχει, κατά παρασάγγας, τα έχει κάνει πλακάκια, ακριβώς με το εγχώριο ηγετικό σύστημα που έφερε την χώρα στην καταστροφή, ακριβώς, για να σκηνοθετήσει, ανενόχλητη, την «διάσωση» της ελληνικής οικονομίας.
Από πού να ξεκινήσει κανείς και που να σταματήσει. Το ΔΝΤ με χίλιους δύο τρόπους, εδώ και μήνες, με τελευταία την Λαγκάρντ, προειδοποιεί ότι η «σωτηρία» της ελληνικής και της ευρωζωνικής οικονομίας δεν βγαίνει, με την επιλεγμένη και επιβεβλημένη πολιτική.
Η σοβαρότερη, η συντηρητικότερη, και πιο έγκυρη μη κυβερνητική οικονομολογική φωνή στην Γερμανία, αυτή του αρχηγού του Ινστιτούτου ΙΦΟ, αποφαίνεται ακόμα μία φορά, πριν δύο μέρες, ότι η γερμανική πολιτική δεν διασώζει ούτε την περιφέρεια ούτε το ευρώ, διότι τα μέτρα της αναγκαστικής λιτότητας καταστούν τις οικονομίες του νότου λιγότερο ανταγωνιστικές, και ένεκα τούτου ακόμα πιο ανίκανες να εξυπηρετήσουν τα χρέη τους προς την υπόλοιπη Ευρώπη, την στιγμή που ο υποτιθέμενος στόχος αυτών των καταναγκαστικών κοινωνικών πτωχεύσεων είναι ακριβώς αυτός. Ο μόνος κερδισμένος είναι η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κεφαλαιαγορά, σύμφωνα με το ινστιτούτο ΙΦΟ, και όχι οι γερμανοί φορολογούμενοι, η το μέλλον του ευρώ, θέματα για το οποία κυρίως νοιάζεται το ινστιτούτο.
Ο έλληνας πρωθυπουργός λιβανίζει την χώρα με το σύνθημα ανάκαμψη και ανάπτυξη, και ξοδεύει πολλά ευρώ ταξιδεύοντας στο Κατάρ και άλλους τόπους ψάχνοντας επενδύσεις. Την ίδια στιγμή, η βασική πηγή πλούτου της χώρας, ο τουρισμός, χρειάζεται ένα ΦΠΑ του 6%, αντί του 23%, και ο πρωθυπουργός λιβανίζει υποσχέσεις περί μίας αλλαγής, και τώρα που η Τρόικα είναι εδώ, η κυβέρνηση ανακοινώνει ότι το θέμα δεν έχει τεθεί και ούτε θα τεθεί προς συζήτηση.
Εν τω μεταξύ, χιλιάδες τουριστικές επιχειρήσεις έχουν κλείσει, και συνεχίζουν να κλείνουν, δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στον Τουρισμό και στην εστίαση έχουν μπει στην ανεργία, και συνολικά το κράτος, αντί να εισπράττει περισσότερο ΦΠΑ, έχει τεράστιες επιβαρύνσεις στον ισολογισμό, γιατί τα έσοδα είναι λιγότερα, οι κλειστές επιχειρήσεις δεν πληρώνουν ούτε φόρους, ούτε ασφαλιστικά ταμεία, οι άνεργοι κοστίζουν στο δημόσιο με τα επιδόματα ανεργίας, αντί να πληρώνουν φόρους, και το μεγαλύτερο επενδυτικό δυναμικό της χώρας, ο τουρισμός, εισέρχεται στην θερινή σαιζόν, ακόμα μία χρονιά, εγκληματικά επιβαρυμένος, με βαρίδια που του απαγορεύουν να φέρει την ανάκαμψη που θέλει και υπόσχεται ο πρωθυπουργός.
Το εγκληματικό, και άκρως αποτυχημένο ΦΠΑ του πετρελαίου, ήταν μία πανελλαδική κοινωνική τραγωδία αλλά και μία οικονομική αποτυχία και η κυβέρνηση επίσης αρνείται να απαιτήσει την μείωση του από την Τρόικα.
Αντί αυτού, η κυβέρνηση αγωνίζεται να προστατεύσει την τεράστια φοροδιαφυγή και το υπερτροφικό δημόσιο, έχοντας δείξει εγκληματικά αποτελέσματα στους δύο αυτούς κύριους στόχους της αναδιάρθρωσης της ελληνικής οικονομίας,. Η τρικομματική κυβέρνηση, όπως και οι δύο προηγούμενες, ατόφια και αμιγή φρούτα του μεταπολιτευτικού συστήματος, συνεχίζουν επί τρία χρόνια την πολιτική που διαιώνισαν μέσα στα προηγούμενα τριάντα. Μη πειράζεις την φοροδιαφυγή των πλουσίων και των ελεύθερων επαγγελμάτων και διατήρησε όσους πιο πολύ ψηφοφόρους μπορείς, στις αργόσχολες θέσεις του δημοσίου. Μα τι περίμεναν οι έλληνες ψηφοφόροι, παρά αυτή την τραγική πραγματικότητα;
Η Τρόικα, αντί να επιβάλει την σωστή συνταγή από την πρώτη μέρα, πριν τρία χρόνια, (ενώ δεν δίστασε να επιβάλει πολυάριθμες άλλες άκρως αρνητικές μνημονιακές εντολές), συνεχίζει με μισές κινήσεις να τιμωρεί το ελληνικό λαό, για το γεγονός ότι οι κυβερνητικές εξουσίες αρνούνται πεισματικά, και εγκληματικά, να διορθώσουν τα δύο τεράστια προβλήματα του ελληνικού προϋπολογισμού. Να πάρουν φόρους από τους πλουσίους, και να μειώσουν σημαντικά τα δημόσια έξοδα, μειώνοντας και καθαρίζοντας το ελληνικό κρατισμό.
Στη πραγματικότητα, η Τρόικα, και ειδικά, η γερμανοκρατούμενη ευρωζωνική ηγεσία, εκμεταλλεύεται, εξίσου εγκληματικά την εγκληματική άρνηση των ελληνικών κυβερνήσεων να εξυγιάνουν τους πραγματικούς καρκίνους της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, εστιάζοντας την δημοσιονομική πολιτική στην εσωτερική πτώχευση του λαού, αντί να επιβάλλει συστηματικά και αμετακλήτως την οικονομική αναδιάρθρωση, την απελευθέρωση των επαγγελμάτων, π. χ.
Η ευρωζωνική εκμετάλλευση είναι ξεκάθαρη, διότι ο μακροπρόθεσμος στόχος της Γερμανίας δεν είναι να βοηθήσει τον Νότο να συντηρήσει και να αποπληρώσει τα χρέη του, όπως είναι η δημόσια πρόφαση. Ο πραγματικός στόχος είναι η συστηματική, και ολοκληρωτική πτώχευση του ευρωπαϊκού εργατικού δυναμικού, κατά πλάτος και κατά βάθος, η κινεζοποίηση, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά όλης της Ευρώπης, την στιγμή που σημαντικά ποσοστά του εργατικού δυναμικού στο Τρίτο Κόσμο, αρχίζουν να πληρώνονται κάτι παραπάνω από μισθούς πείνας. Συνδεδεμένη με την κινεζοποίηση της Ευρώπης, τουλάχιστον της Ευρώπης του Νότου, είναι και η επερχόμενη γεωπολιτική επικράτηση και παντοδυναμία της Γερμανίας επί της Ευρωζώνης. Ποιος, πριν από δέκα η είκοσι χρόνια, θα ήθελε να γίνει κάτοικος μία ενωμένης Ευρώπης, υπό την κυριαρχία της Γερμανίας;
Μέρος της κινεζοποίησης της Ευρώπης, είναι και δύο άλλες σημαντικές ιστορικές ευρωπαϊκές επιλογές. Η μία είναι η υποτιθέμενη φιλελεύθερη μεταναστευτική πολιτική εντός και εκτός της Ευρώπης. Με την παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου, την δεκαετία του 70, και οι ΗΠΑ και η Ευρώπη, ξαφνικά άρχισαν να αγαπάνε τους μη Ευρωπαίους. Από την μια μεριά η Αμερική άλλαξε τους μεταναστευτικούς της νόμους, και άρχισε να επιτρέπει, σχεδόν να προωθεί, την μετανάστευση από τον λεγόμενο Τρίτο Κόσμο, Λατινική Αμερική, Ασία, και Αφρική. Ο λόγος ο πραγματικός ήταν, ότι η μετανάστευση από την Ευρώπη είχε πια στερέψει λόγω της γενικότερης ανόδου των οικονομιών των ευρωπαϊκών κρατών, και μιλάμε για τα κράτη εκτός του Σοβιετικού Μπλόκου. Την ίδια δεκαετία, είχε πια στερέψει και η μεγάλη οικονομική μετανάστευση από τον ευρωπαϊκό Νότο στον Βορρά.
Από τότε, άρχισε και η Ευρωπαϊκή ηγεσία, να «αγαπάει» και να «νοιάζεται» για τους μη λευκούς. Διότι εξωευρωπαικοί οικονομικοί μετανάστες, νόμιμοι η παράνομοι, όλοι βοηθάνε στην καταπίεση των μισθών για ολόκληρο τον εργατικό πληθυσμό. Το ίδιο αποτέλεσμα είχε και η Αμερική στην τελευταία γενεά. Και για αυτό τον λόγο, επίσης, έσπευσε η Ευρωπαϊκή ηγεσία, να δεχθεί σύσσωμο, σχεδόν, το πρώην σοβιετικό μπλόκο ευρωπαϊκών κρατών, στην Ένωση, αμέσως μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, και πολύ πριν μπορέσει η υπάρχουσα κοινότητα της Ευρώπης να ενωθεί πολιτικά και οικονομικά, με ένα λειτουργικό τρόπο.
Το διπλό πρόσχημα της ανταγωνιστικότητας και της δημοσιονομικής εξυγίανσης που προβάλλει η Γερμανία, είναι διαφανή. Η εξαναγκαστική και βάναυση λιτότητα, που επιβάλλεται σε χρόνο μηδέν, δεν επιτρέπει μία συνετή, μεθοδική αναδιάρθρωση των θεσμών των οικονομιών της περιφέρειας, και διότι προσκόπτει σε αντιδράσεις των λαών, και διότι γίνεται εσπευσμένα, χωρίς χρόνο, πρόγραμμα, μελέτη. Η λιτότητα, όπως ξέρουμε, και όπως αποδεικνύει το αντίθετο παράδειγμα της οικονομίας της Αμερικής, φέρνει ύφεση, και η ύφεση φέρνει μεγαλύτερη ανεργία, μεγαλύτερη επιβάρυνση του χρέους, και αυτό πάλι χειροτερεύει την ανταγωνιστικότητα. Και τα μεγαλύτερα όπλα υπέρ μίας καλυτέρευσης της ανταγωνιστικότητας, και για την περιφέρεια, αλλά και εναντίον της πανευρωζωνικής ύφεσης, τα κρατάει η Γερμανία στο ντουλάπι της εθνικόφρονης ιδεολογίας της, και έχει πετάξει τα κλειδιά.
Η Γερμανία αρνείται να επιτρέψει μία μείωση της τιμής του ευρώ, ούτε μία συνδεδεμένη νομισματική χαλάρωση κατεβάζοντας το βασικό επιτόκιο. Αυτό το επιβάλλει μέσα σε μία εποχή που όλα τα άλλα τεράστια οικονομικά μπλόκα της παγκόσμιας οικονομίας, συνεχίζουν διαχρονικές σημαντικές και συστηματοποιημένες υποτιμήσεις των δικών τους νομισμάτων, σπρώχνοντας το ευρώ, σε ακόμα δυσθεώρητα και δυσλειτουργικά ύψη. Έτσι το ακριβό ευρώ δεν επιτρέπει στα κράτη της περιφέρειας, αλλά και όχι μόνο, να ανταγωνιστεί εκτός της Ευρωζώνης. Από την άλλη μεριά, η Γερμανία, λόγω της ανεπανάληπτης υπεροχής της στην εξαγωγική βιομηχανία, έχει μεταφέρει τα εξαγωγικά της κέρδη από την Ευρωζώνη, η οποία είναι σε ύφεση, στην εκτός Ευρώπης παγκόσμια αγορά, και εξακολουθεί να σπάει ρεκόρ στο τελευταίο ετήσιο πλεόνασμά της στον ισολογισμό τρεχουσών πληρωμών.
Και εντός της Ευρωζώνης, η Γερμανία δεν επιτρέπει αύξηση των απολαβών των γερμανών εργαζομένων, αρνούμενη, έτσι, μία διπλή βοήθεια προς της περιφέρεια. Υψηλότεροι μισθοί στην Γερμανία θα επέτρεπαν στους Γερμανούς καταναλωτές περισσότερη κατανάλωση, και γερμανικών και άλλων ευρωζωνικών προϊόντων, αλλά και οι υψηλότεροι γερμανικοί μισθοί, θα επέτρεπαν στα προϊόντα της περιφέρειας να γίνουν πιο ανταγωνιστικά ως προς τα γερμανικά, εντός και εκτός της ευρωζώνης.
Με αυτόν τον τρόπο, ο βασικός καρκίνος της ευρωζωνικής αρχιτεκτονικής, δηλαδή, οι τεράστιες, διαχρονικές ανισότητες στα ισοζύγια τρεχουσών πληρωμών, ανάμεσα στην Γερμανία, από την μία πλευρά, και την υπόλοιπη Ευρωζώνη, σχεδόν, από την άλλη, θα μπορούσε να διορθωθεί, ή και να εξαλειφθεί. Η Γερμανία, όμως, αντιπαραθέτει ότι τα αδύναμα κράτη πρέπει να γίνουν πιο ανταγωνιστικά, αλλά εκ των δεδομένων, αυτό είναι μία ουτοπία, την οποία συντηρεί η Γερμανία, στην αποτελεσματική χειραγώγηση που κάνει στην Ευρωζώνη, και στο πρόγραμμα που έχει βάλει μπρός, να πτωχύνει, σιγά σιγά, και τους λαούς της Ευρώπης, αλλά και τις οικονομίες τους, και μέσω αυτού του διαχρονικού οικονομικού πολέμου, να καταστεί η αδιαφιλονίκητη γεωπολιτική δύναμη στην γηραιά ήπειρο.
Αυτήν την διαβολική οικονομική και γεωπολιτική παγίδα, στην οποία η Γερμανία, και οι δυο τρείς της ακόλουθοι της του πυρήνα, έχουν εγκλωβίσει τα κράτη της περιφέρειας, και όχι μόνο, την έχουν επισημάνει διεθνείς αναλυτές από την αρχή της κρίσης, και η στήλη την έχει περιγράψει με διάφορα άρθρα, πριν πάνω από ένα χρόνο.
Η Γερμανία αποσκοπεί σε μία γερμανοκρατούμενη Ευρώπη, και έως τώρα τα πάει εκπληκτικά καλά. Ακόμα και στην Γερμανία, φωνές ανησυχίας έχουν ξεπροβάλει, γύρω από το φανερό σκοπό της γερμανικής πολιτικής. Και αυτός ακόμα, ο Πρόεδρος της Γερμανικής Δημοκρατίας, ο Γκάουκ, και αυτός, σαν την Μέρκελ, πρώην ανατολικογερμανός, επέλεξε σαν κύριο σύνθημά του, σε μία σημαντική ομιλία του στην Γερμανία πριν ένα δύο μήνες, να θέσει το εξής το σύνθημα. «Μία ευρωπαϊκή Γερμανία, και όχι μία γερμανική Ευρώπη». Αυτός ό ίδιος ο γερμανός πρόεδρος, βλέπει τους απώτερους γεωπολιτικούς σκοπούς και κινδύνους, της επιλεγμένης και επιβεβλημένης γερμανικής πολιτικής της νεοφιλελεύθερης ηγεσίας.
Έτσι, έχουμε την παρούσα τροικανή επίσκεψη, όπου το γεγονός της άρνησης της κυβέρνησης να κυνηγήσει τους πλουσίους, έχει μπει κάτω από το χαλί, και εκτός της ημερήσιας διάταξης, έτσι ώστε να μη ταραχθεί η προοπτική επανεκλογής της αυτοκράτειρας Μέρκελ το επόμενο Σεπτέμβριο, γιατί η Μέρκελ έχει αναδειχθεί η αποτελεσματικότερη πολιτικός στην επιβολή αυτής της μακροπρόθεσμης γεωπολιτικής συνταγής για την Ευρωζώνη. Και η Τρόικα εστιάζει το βάρος της πίεσης, στην τωρινή συγκυρία, στην απομάκρυνση 25.000 δημοσίων υπαλλήλων μέσα στο 2013.
Με πάτημα την κακή απόδοση της κυβέρνησης σε τόσες άλλες μνημονιακές υποσχέσεις, η Τρόικα επίσης αρνείται να επιτρέψει στην κυβέρνηση μία δίκαιη κοινωνική αντιμετώπιση των τεράστιων οφειλών, χρεών, και φόρων, που χρωστάνε εκατομμύρια έλληνες και χιλιάδες επιχειρήσεις. Η χρεωκοπία κατά βάθος και κατά πλάτος, εντός της χώρας, διαφαίνεται όλο και πιο πιθανή. Όταν οι έλληνες αρχίσουν να χάνουν και τα σπίτια τους, τότε η κοινωνία θα έχει φτάσει στο Ναδίρ της.
Οι ίδιες οι ελληνικές κυβερνήσεις, κάτω από την μπότα της Τρόικας, απομυζά από την πραγματική ελληνική οικονομία τεράστια ρευστότητα, στο ύψος περίπου 8 δισεκατομμυρίων ευρώ. Θα ήταν τραγελαφικό, εάν δεν ήταν τόσο τραγικά καταστροφικό, να βλέπεις μία Τρόικα, και μία ελληνική κυβέρνηση, να διατυμπανίζουνε στην υφήλιο, και στα απίστευτα ευρωζωνικά συμβούλια, ότι προσπαθούνε να αναστηλώσουν την ελληνική οικονομία, και, από την άλλη μεριά, να συντηρούν, επί τρία χρόνια αυτή την εσκεμμένη πτώχευση των ελληνικών μικρομεσαίων επιχειρήσεων, και όχι μόνο.
Οι αναίσχυντοι και κατάπτυστοι πολιτικοί αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, αυτοπροβάλλονται σαν υπερασπιστές των 25.000 εργαζομένων του δημοσίου χώρου, (βλέπε πελατειακών ψηφοφόρων), την στιγμή που αυτό τον χρόνο, το 2013, θα χάσουν την δουλειά τους δέκα φορές περισσότεροι Έλληνες στον ιδιωτικό τομέα, τουλάχιστον 250.000 άνθρωποι, ακριβώς διότι πολιτικοί εγκληματίες σαν τον κ. Βενιζέλο και τον κ. Κουβέλη, και οι συνένοχοί τους, σαν τον κ. Σαμαρά, τον κ. Τσίπρα και την κ. Παπαρήγα, αρνούνται να διορθώσουν τα κακώς, τα εγκληματικώς κείμενα στην χώρα.
Ένα εκατομμύριο έλληνες του ιδιωτικού χώρου, έχασαν την δουλειά τους τα τελευταία τρία χρόνια, διότι τα κόμματα εξουσίας επέλεξαν να προστατεύσουν τους ψηφοφόρους τους ανάμεσα στους 800.000 δημοσίους υπαλλήλους, και διότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης, βασικά, δεν πρόβαλαν καμία άλλη επιλογή. Ανάμεσα στην οριζόντια λιτότητα και στην οριζόντια φορολογία, η ελληνική οικονομία καταστράφηκε, για να διασωθούν οι δημόσιες θέσεις, των οποίων οι απολαβές, έτσι και αλλιώς, καταποντίστηκαν.
Η Ελλάδα θα καταστραφεί, και το δημόσιο θα διαλυθεί, έτσι και αλλιώς κάποια στιγμή, διότι η ηγεσία της χώρας, με τη βουβή, χαζή, συναίνεση της κοινωνίας, επιλέγει καταστροφικές οικονομικές και κοινωνικές επιλογές, ποιος ξέρει για πιο λόγο.
Είναι ανικανότητα;
Είναι ηλιθιότητα;
Είναι μικροκομματική πελατειακή σκοπιμότητα;
Ή μήπως η ελληνική ηγεσία, πολιτική και οικονομική, σε πλήρη συνεργασία με την νεοφιλελεύθερη ευρωζωνική ηγεσία, μας την έχουνε στημένη, και η Ελλάδα βουλγαροποιείται, σταθερά και αμετάκλητα;