Από την αρχή της ευρωζωνικής κρίσης, παγκόσμια, συνεχής και ανελέητη ήταν και συνεχίζει να είναι η καταδίκη της πολιτικής «διάσωσης» του ευρώ, που επιλέγει η γερμανοκρατούμενη ευρωζωνική ηγεσία. Δυστυχώς αυτή η πλειοψηφική καταδίκη εκφράζεται από τους διάφορους διεθνείς ιθύνοντες και επίσης μεταφράζεται από τα παγκόσμια ΜΜΕ αποκλειστικά μέσω της γλώσσας της χειραγωγίας της κοινής γνώμης, που είναι και η μόνη γλώσσα που επιτρέπεται στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποιημένη οικονομία. Το αποτέλεσμα είναι ότι έτσι προστατεύεται η ευρωζωνική ηγεσία και η πολιτική της από την βάναυση ανατροπή που της αρμόζει.
Αυτή η γλώσσα που με μεγάλη επιτυχία χειραγωγεί την διεθνή κοινή γνώμη συνηθίζει να μιλάει για «λάθη» και για «αργοπορίες», και για «δισταγμούς», στις πολιτικές επιλογές της Γερμανίας γύρω από την κρίση, ενώ στην πραγματικότητα, όλες αυτές οι «λανθασμένες» πολιτικές στρατηγικές είναι ξεκάθαρα επιλεγμένες για να προσφέρουν στην Γερμανία την μακροπρόθεσμη γεωπολιτική κυριαρχία που αναζητεί επί της Ευρώπης. Η γλώσσα της χειραγωγίας, στο διεθνές επίπεδο, είναι παρόμοια, και χειρίζεται τα ίδια εργαλεία, με το καθεστώς της άκρως επιτυχημένης χειραγωγίας της κοινής γνώμης που επικρατεί και στην Ελλάδα, όπως έχω συζητήσει και περιγράψει σε διάφορα προηγούμενα άρθρα. Αυτό το πανέξυπνο και λίαν αποτελεσματικό τέχνασμα της επιστήμης της χειραγωγίας της κοινής γνώμης, καμουφλάρει μία δόλια και εγκληματική πολιτική επιλογή η πρακτική, κάτω από τον μανδύα του «λάθους», (για την γερμανοκρατούμενη ευρωζωνική ηγεσία), η της «ανικανότητας», (όταν μιλάμε για τις πολιτικές των ελληνικών κυβερνήσεων και του ελληνικού δημοσίου).
Ένα από τα βαρετότερα και απείρως επαναλαμβανόμενα τροπάρια κριτικής εναντίον των γερμανικών επιλογών «διάσωσης», ήταν και συνεχίζει να είναι, η κριτική ότι η Γερμανία αποφασίζει να αντιμετωπίσει κάθε συγκεκριμένο πρόβλημα της κρίσης, όλα αυτά τα τρία χρόνια, με πολύ καθυστέρηση, και επιπλέον προσφέρει ανεπαρκή βοήθεια, όταν τελικά αποφασίσει να ενεργήσει. Το αποτέλεσμα αυτής της επαναλαμβανόμενης ρουτίνας σε κάθε μηνιαία ευρωζωνική κρίση, λένε οι επικριτές, είναι ότι η κρίση χειροτερεύει, βαθαίνει, μεγαλώνει, και ότι το μόνο που κατορθώνει η Γερμανία είναι να μετατοπίσει το πρόβλημα στο μέλλον, και σε αυτό το «μέλλον», επιμένουν οι επικριτές, το πρόβλημα θα έχει γίνει μεγαλύτερο, οδυνηρότερο, και ακόμα πιο δύσκολο να αντιμετωπισθεί.
Η μετάφραση αυτής της κριτικής η οποία προσφέρεται με τα συνηθισμένα ελαφρυντικά της γλώσσας της χειραγωγίας, σε μία γλώσσα που να μη προσπαθεί να προστατεύει τις ηγεσίες, μας λέει ότι τα «λάθη» και οι «αργοπορίες» έχουν σαν αποτέλεσμα ότι οι οικονομίες των λαών που υποτίθεται χρειάζονται και δέχονται την λανθασμένη, συνήθως ανεπαρκή και πάντα αργοπορημένη βοήθεια, συνεχώς εξαθλιώνονται όλο και περισσότερο, και εξαιτίας της «λανθασμένης» πολιτικής τα προβλήματα αυτών των οικονομιών και των λαών χειροτερεύουν, αποδυναμώνονται, και έτσι το πρόβλημα εξογκώνεται. Αλλά αυτό που δεν ξερνάει στα ανοιχτά η γλώσσα της χειραγωγίας, η συγκεκριμένη αλήθεια που καμουφλάρεται ευλαβικά, είναι ότι όσο αποδυναμώνεται η οικονομία ενός κράτους από «λάθη», τόσο αποδυναμώνεται η γεωπολιτική θέση του συγκεκριμένου κράτους, και τόσο υψώνεται, συγκριτικά, η γεωπολιτική θέση της Γερμανίας, που έκανε αυτό το «λαθάκι», (και παρακαλούμε συγχωρέστε την...).
Η τωρινή κατάσταση με την Κύπρο μας παρουσιάζει ένα εξαίρετο και ευδιάκριτο παράδειγμα αυτής της τακτικής. Το τεράστιο «λάθος» της γερμανοκρατούμενης ευρωζωνικής ηγεσίας, στις συνεδριάσεις της περασμένης εβδομάδας, καταδικάστηκε από την παγκόσμια επικαιρότητα, σαν ένα, ίσως το πιο μεγάλο, και το πιο βλακώδες λάθος της ευρωζωνικής ηγεσίας. Ο κακόμοιρος ο Σόιμπλε, χάζεψε το παιδί, ποιος ξέρει, σκέφτηκαν οι κακές γλώσσες, ίσως να έχει πάρει και τον δρόμο για Αλζχάιμερς, κτλ. κτλ. Κανείς, μα κανείς, δεν αναφέρθηκε, ούτε προς στιγμή, ούτε και καλυμμένα, στην εκδοχή ότι αυτό το «λαθάκι», ή αυτή η «λαθάρα», κάθε άλλο παρά στραβομάρα ήταν της γερμανικής ραδιουργίας, παρά εντελώς αντίθετα, η απόφαση να επιτρέψουν σε ένα ξεχαρβαλωμένο από τον άγριο εκβιασμό, κύπριο πρόεδρο, να επιβάλει κούρεμα στους μικροκαταθέτες των κυπριακών τραπεζών, ή και να τον σπρώξουν προς αυτή την απόφαση, ήταν μία διαβολική, αμείλικτη γερμανική επιλογή, για να επιταχύνει την τραπεζιτική κατάπτωση των κρατών της περιφέρειας, και την γεωπολιτική αποδυνάμωση του Νότου, μία ώρα αρχύτερα.
Το Bloomberg, πάλι, ίσως η εγκυρότερη, και οπωσδήποτε η αντικειμενικότερη δημοσιογραφική οικονομική πληροφόρηση παγκοσμίως, όσον αφορά τον ενδοευρωζωνικό οικονομικό πόλεμο μεταξύ Βορρά και Νότου, μας πληροφορεί σε πρόσφατο βίντεο, για το μεγάλο κίνδυνο που διατρέχει το ευρώ λέγω της τεράστιας φυγής καταθέσεων από τον Νότο.
Παραθέτω το link, (http://www.businessweek.com/videos/2012-09-19/the-deposit-flight-which-could-undermine-the-euro#r=lr-fst),
Το βίντεο μας πληροφορεί ότι σύμφωνα της Bloomberg, τον περασμένο χρόνο 324 δισεκατομμύρια ευρώ καταθέσεις έφυγαν από τις τράπεζες των εξής «μνημονιακών» κρατών, Ελλάδας, Ισπανίας, Πορτογαλίας και Ιρλανδίας. Το ίδιο έτος, κατά διαβολική σύμπτωση, 300 δισεκατομμύρια ευρώ, εισήλθαν στις τράπεζες δύο κρατών του Βορρά. Μαντέψτε ποιών! Της Γερμανίας και της Γαλλίας. Το «λάθος», λοιπόν, στο οποίο αναφέρεται και το άλλο άρθρο του Bloomberg, και του οποίου τον τίτλο παραθέτω παραδειγματικά στην αρχή αυτής της στήλης, είναι πολύ λογικό να προκαλέσει μία σημαντική επιτάχυνση αυτής της τραγικής, καταστροφικής, εγκληματικής, και εν καιρώ, θανατηφόρας μετανάστευσης τραπεζικών πόρων από τον Νότο στον Βορρά. Και εντωμεταξύ, οι κυβερνήσεις του Νότου παρακολουθούν αυτήν την οικονομική σφαγή των λαών της περιφερείας, και συνεχίζουν τυφλά, και δοσιλογικά, κατά την ταπεινή μου, μη νομική, αλλά άκρως συναισθηματική γνώμη, να υπακούουν και να συνεργάζονται με την εγκληματική ευρωζωνική ηγεσία.
Ο Γιούνκερ δεν εγκατέλειψε την αρχηγεία του Γιούρογκρουπ, για κανένα άλλο λόγο, παρά γιατί δεν μπορούσε πλέον, για την προσωπική του ηθική, να συνεχίζει να είναι συνένοχος σε αυτόν το γεωπολιτικό πόλεμο της Γερμανίας εναντίον των κρατών της Περιφέρειας και όχι μόνο. Τώρα που βγήκε από την αρχηγεία, μπορεί να μιλάει πιο ελεύθερα, και το πρώτο πράγμα που είπε ήταν να προειδοποιήσει τους Ευρωπαίους ότι το φάσμα ενός πραγματικού πολέμου, πλανιέται πάνω από την Ευρώπη. Για ποιόν άλλο λόγο θα έκανε ο Γιούνκερ μία τόσο δραματική, εξωφρενική πρόβλεψη για την Ευρώπη, παρά για τον ευνόητο λόγο, ότι ο Γιούνκερ έχει ζήσει από πολύ κοντά, και έχει διαπιστώσει, πέραν πάσης δικής του αμφιβολίας, τις πραγματικές στρατηγικές της Γερμανίας για το Τέταρτο Ράιχ. Είναι επίσης ξεκάθαρο πόσο έχει στοιχίσει στην Ευρωζώνη, η απόσυρση του Γιούνκερ από την ευρωζωνική ηγεσία. Δεν πιστεύω ότι αυτή η καταστροφική, εγκληματική επιλογή του κουρέματος των καταθέσεων κάτω από 100.000 ευρώ θα είχε περάσει με κανένα τρόπο στην συνεδρίαση του Γιούρογκρουπ, την περασμένη εβδομάδα, υπό την αρχηγεία του Γιούνκερ, όσο και να προσπαθούσαν να το επιβάλλουν οι Γερμανοί. Και αντιθέτως, το ιστορικό φιάσκο της συνεδρίασης την περασμένη εβδομάδα, ζωγραφίζει αρκετά αρνητικά, την ανωριμότητα του Ολλανδού Ντάιζελμπλουμ, που έχει αντικαταστήσει τον Γιούνκερ, (ή την συνενοχή του και την συνεργασία του με τα γερμανικά γεωπολιτικά σχέδια – ο επόμενος χρόνος θα ξεκαθαρίσει αυτό το ερώτημα).
Γυρνώντας μία τελευταία φορά στα 300 δισεκατομμύρια ευρώ, που φέρονται να μετανάστευσαν από τον Νότο στον Βορρά το περασμένο χρόνο, είναι πολύ σημαντικό να επισημάνει κανείς πως αυτή η συγκυρία ζωγραφίζει αμείλικτα και ξεκάθαρα την απίστευτη υποκρισία της γερμανοκρατούμενης πολιτικής «διάσωσης». Μπορούμε να υποθέσουμε ότι πάνω από τα μισά από τα 300 δις ευρώ καταθέσεων που μετανάστευσαν, έφυγαν από την Ισπανία, εάν υπολογίσει κανείς το μέγεθος της οικονομίας της, εν συγκρίσει με τις τρεις άλλες χώρες, που συνολικά σίγουρα δεν φτάνουν το μέγεθος της ισπανικής οικονομίας. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι η Ισπανία έχασε περίπου 200 δις ευρώ σε καταθέσεις πέρσι. Το ίδιο καιρό, λοιπόν, που πάθαινε αυτή την τεράστια νομισματική αιμορραγία, η Ισπανία έκλαιγε, χτυπιόταν και θερμοπαρακαλούσε την Ευρωζώνη, να της επιτραπεί να ανακεφαλαιώσει τις τράπεζές της, με 60 δις ευρώ, μέσω του μηχανισμού σταθερότητας, για να καλύψει και την τεράστια φούσκα των στεγαστικών δανείων, αλλά και αυτή την συνεχιζόμενη αιμορραγία καταθέσεων. Η Γερμανία αρνήθηκε. Και προέβαλε το δικαιολογητικό ότι δεν ήταν «δίκαιο» να προσφέρουν δανειακές εγγυήσεις τα κράτη της Ευρωζώνης βοήθεια στις τράπεζες της Ισπανίας. Και υποχρέωσε την Ισπανία να φορτωθεί αυτά τα 60 δίς ευρώ «ευρωζωνικής διάσωσης», σαν έντοκο δημόσιο χρέος του ισπανικού κράτους, και των ισπανών πολιτών. Την ίδια στιγμή, που η ίδια η Γερμανία ανακεφαλαίωνε τις δικές της τις τράπεζες, με πάνω από 100 δις ευρώ ισπανικών τραπεζικών καταθέσεων, τζάμπα. Τζάμπα!!
Το άλλο κρίσιμο θέμα στην εγκληματική πολιτική της Γερμανίας είναι η συνεχής τραμπάλα που η πολιτική της προκαλεί στις οικονομίες των αδυνάμων κρατών, αλλά και στη γενικότερη οικονομία της Ευρωζώνης. Και εδώ, το παραπάνω παράδειγμα της μετανάστευσης των 300 δις ευρώ από Νότο σε Βορρά μας προσφέρει ένα ξεκάθαρο παράδειγμα της επαναλαμβανόμενης τακτικής, και του επαναλαμβανόμενου κινδύνου, και για τα μεμονωμένα κράτη του Νότου, αλλά και για την Ευρωζώνη στο σύνολό της. Το βίντεο του Bloomberg που παρέθεσα πιο πάνω, φέρει τον τίτλο. «Η φυγή καταθέσεων αποτελεί κίνδυνο για το ευρώ.» Προσέξτε ότι το ξένο, αμερικανικό πρακτορείο εστιάζει το θέμα της έρευνάς του στον συστημικό κίνδυνο για ολόκληρη την Ευρωζώνη. Δεν αναφέρεται καθόλου στον αυτονόητο τεράστιο κίνδυνο και απώλεια για τα κράτη του Νότου των οποίων οι απώλειες τεραστίων τραπεζικών αποθεμάτων αποτελούν σημαντικούς συστημικούς κινδύνους για τις οικονομίες της περιφέρειας.
Αυτή η διάκριση, η μάλλον παράλειψη, εστιάζει σε ένα τεράστιο πληροφοριακό πρόβλημα που έχουν τα κράτη της Περιφέρειας. Το πρακτορείο Bloomberg, στην προκειμένη περίπτωση, αξιολογεί την έρευνα του, από το συλλογικό πρίσμα της Ευρωζωνικής οντότητας. Υπό αυτό το πρίσμα, αξιολογεί ότι το θέμα είναι κίνδυνος για το ευρώ. Η πλήρης αδιαφορία για τους συστημικούς κινδύνους των μεμονωμένων κρατών, εξ αιτίας αυτής της τεράστιας απώλειας πόρων, μπορεί να εξηγηθεί από την πίστη του πρακτορείου, δηλαδή της παγκόσμιας κοινής γνώμης, ότι όλα τα κράτη της Ευρωζώνης, μοιράζονται μία κοινή οικονομική, πολιτική και γεωπολιτική τύχη, και ότι η αξία της αλληλεγγύης μεταξύ «εταίρων» επικρατεί σε όλη την Ευρωζώνη. Το πρακτορείο αρνείται να σχολιάσει, ποιος ξέρει καν εάν το έχει σκεφτεί, ότι αυτή η τεράστια μετανάστευση, η μεταφορά πλούτου από το Νότο στον Βορρά, εμπεριέχει εξ ίσου σημαντικές ανακατατάξεις οικονομικής και γεωπολιτικής ισχύος ανάμεσα στον πυρήνα και στην περιφέρεια. Και αυτή η απίστευτη παράβλεψη πραγματοποιείται από ένα δημοσιογραφικό οικονομολογικό οργανισμό, του οποίου το επαγγελματικό αντικείμενο, σχεδόν αποκλειστικά εστιάζει στις παγκόσμιες μετακινήσεις χρηματοπιστωτικών αποθεμάτων, και στα οικονομικά, πολιτικά και γεωπολιτικά επακόλουθα αυτών των αναρίθμητων τεράστιων μετακινήσεων.
Άπειρες φορές παρόμοιες κριτικές και παρατηρήσεις έχουν προσφερθεί από τα παγκόσμια ΜΜΕ, και κάθε φορά, ο ευρωζωνικός συστημικός κίνδυνος που κρύβεται πίσω από τις διάφορες πολιτικές επιλογές της Γερμανίας φωτογραφίζεται με ακρίβεια. Πολύ σπάνια, όμως, αυτοί οι παρατηρητές, έχουν προσχωρήσει να αναφερθούν στις γεωπολιτικές μετακινήσεις και ανακατατάξεις μέσα στην Ευρωζώνη, μεταξύ διαφόρων κρατών, ως συγκεκριμένα επακόλουθα συγκεκριμένων πολιτικών της Γερμανίας.
Γιατί δεν κάνει το πρακτορείο αυτόν τον παραπέρα συλλογισμό, που έκανα λίγο πιο πάνω, εγώ σε αυτό το άρθρο; Δηλαδή, γιατί δεν αναρωτιέται το πρακτορείο για το εάν η άρνηση της Γερμανίας να επιτρέψει την εύκολη ανακεφαλαίωση των ισπανικών τραπεζών με 60 δις ευρώ είναι είτε άξια απορίας, είτε ίσως εξωφρενική, την στιγμή που η Γερμανία έχει αποδεχθεί ένα μποναμά άνω των 100 δις ευρώ, λόγω της κρίσης, και λόγω της παγίδας που αποδυναμώνει τα οικονομικά αδύναμα κράτη μέσα στο κοινό νόμισμα; Εδώ έγκειται η τεράστια επιτυχία χειραγώγησης της κοινής γνώμης που έχει καταφέρει και έχει επιβάλει η Γερμανία. Είναι γνωστό, και κανόνας της φύσης και της ανθρώπινης κοινωνίας, ότι το δίκαιο είναι πάντα με τον δυνατό. Αλλά η Ευρωζώνη, και το όνειρο της Ευρώπης υποτίθεται γεννήθηκε και γαλουχήθηκε, ακριβώς για να μην επιτρέψει το δίκαιο του δυνατού να κυριαρχήσει στην Ευρώπη.
Και αυτό είναι ακριβώς το τεράστιο, το πολυτιμότατο αγαθό, που χάρισε, τουλάχιστον προσωρινά, στην Ευρώπη, και στην Ευρωζώνη, η πρόσφατη ψηφοφορία της κυπριακής βουλής, και οι πρόσφατες ιταλικές εκλογές, αυτές που ανέδειξαν δύο Κλόουν, όπως εξευτελιστικά αναφέρθηκε ο υποψήφιος των γερμανικών σοσιαλιστών για της γερμανική καγκελαρία. Γιατί οι κλόουν της πολιτικής δεν βρίσκονται στην Ιταλία, και δεν τους εκλέγουν οι Ιταλοί, αλλά βρίσκονται στην γερμανική πολιτική και οικονομική ηγεσία, και έχουν καταγοητεύσει ολόκληρο τον γερμανικό λαό, να πιστεύει στην άσπιλη, αμόλυντη γερμανική αθωότητα. Αλλά ένας λαός που μόλις κοιτάξει πίσω από την πλάτη του, θα βρεθεί αντιμέτωπος με το φάντασμα του Ναζισμού, έχει απόλυτη, έχει παθολογική ανάγκη να πιστεύει στον μύθο της άσπιλης γερμανικής ανιδιοτέλειας, για να μην αγγίξουμε τα θέματα της τελειότητας και της τελειομανίας...
Αυτή είναι η καταστροφική οικονομική πολιτική που έχει επιβάλει η Γερμανία στην Ευρωζώνη, και οι λαοί και οι κυβερνήσεις του Νότου την δέχονται σαν αρνιά έτοιμα για σφαγή το Πάσχα. Για αυτό είμαι υπερήφανος, και διατηρώ μία ισχνή ελπίδα σωτηρίας για την Ευρώπη, από την επανάσταση της Κύπρου. Εάν είναι να καταστραφεί κανείς οικονομικά, τουλάχιστον μη τα χαρίσεις σε αυτόν που προετοιμάζει και σχεδιάζει την καταστροφή σου.